Εδώ και λίγα χρόνια, έχει αναπτυχθεί στον πολύπαθο τόπο μας ένα νέο κίνημα. Είμεθα χώρα κινηματιών, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε. Το κίνημα αυτό έχει αυτοκληθεί ως "Κίνημα των Ελεύθερων Παραλιών". Ο στόχος του; Να παραδοθεί το σύνολο των εν Ελλάδι παραλιών στους πολίτες, άνευ της οιασδήποτε συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στην εκμετάλλευσή τους, με υπηρεσίες εστίασης.
Η ελεύθερη πρόσβαση των Ελλήνων στις παραλίες της χώρας ίνα απολαύσουν το μπάνιο τους είναι - όπως και να το κάνουμε - αναφαίρετο δικαίωμα. Πρόσβαση στην δροσερή απόλαυση εν μέσω θέρους, δεν μπορεί να έχουν μόνο οι έχοντες και κατέχοντες. Προς τούτο και η πολιτεία μας οφείλει να προβλέπει όπως επαρκές ποσοστό των παραλιών διατίθεται "ελευθέρως" και άνευ συναφούς χρεώσεως.
Μέχρι εδώ καλά. Όποιος θέλει ελευθέρως και άνευ χρεώσεων να συσφίξει τις σχέσεις του με το θαλάσσιο στοιχείο, να δύναται. Αλλά και όποιος θέλει να συνοδέψει το μπάνιο του με τη συνοδεία ομπρέλας, ξαπλώστρας, καφέ, κοκτέϊλ ή σνακ, υπό τους ήχους καλοκαιρινών μουσικών ρυθμών, επίσης να δύναται.
Εδώ όμως τα χαλάμε. Συνήθως, οι κινηματίες συμπολίτες μας, αναγνωρίζουν το ένα δικαίωμα, αρνούνται όμως το έτερο. Οι παραλίες πρέπει να είναι εν τω συνόλω τους "ελεύθερες". Όποιος θέλει ξαπλώστρα και μοχίτο, έχασε. "Γιατί;", θα αναρωτηθεί ο καλόπιστος αναγνώστης, αφού θα διασφαλίζεται η ελευθέρα πρόσβαση σε όσους την επιθυμούν. Τι τους νοιάζει, αν κάποιοι δεν συγκινούνται από τη φυσιολατρεία της ψάθας και του τάπερ και προτιμούν να ξοδεύουν τα χρήματά τους ασκόπως; Τι τους νοιάζει αν κάποιοι ιδιώτες παρέχουν υπηρεσίες επί πληρωμή και κέρδος, προφέροντας - μην το λησμονούμε - θέσεις εργασίας και εισόδημα στις τοπικές κοινωνίες. Από τα τάπερ με τα κεφτεδάκια ουδείς καζάντησε.
Και εδώ υπεισερχόμεθα στην ουσία του "αιτήματος" των κινηματιών. Η "ελευθερία" των παραλιών δεν είναι το επίδικο, είναι η επίφαση. Ακόμα και αν το 95% μιας παραλίας διατίθεται άνευ χρεώσεων και στο υπόλοιπο 5% τηρείται το σύνολο των πολεοδομικών κανόνων, περιλαμβανομένης της απόστασης από τον αιγιαλό, θα υψώσουν μαύρες σημαίες για να κλείσει και αυτό το 5%. Ή όλοι με ψάθα και τάπερ ή κανείς.
Ο μέσος κινηματίας ουδόλως ενδιαφέρεται για την προστασία των παραλιών ή την αισθητική. Άλλωστε, ποιοτικότερη αισθητική διακρίνω σε ένα beach bar με ομοιόχρωμες ομπρέλες και ξαπλώστρες, από το "φυσικό κάλλος" του ό,τι να' ναι, με τα παραταγμένα αντίσκηνα που παραπέμπουν στη Λιβύη και στις εμπριμέ τέντες του Καντάφι. Ο μέσος κινηματίας δεν ανέχεται να κάθεται στην ψάθα από τα Jumbo και να μασουλά ψωμοτύρι και παραδίπλα κάποιος άλλος να απλώνει την αρίδα του στο πολυτελές στρώμα, καταναλώνοντας σούσι με κοκτέϊλ Ζόμπι.
Δεν λυπάται τον επισκέπτη του beach bar, διότι γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα αδηφάγα ιδιωτικά συμφέροντα, αγνοώντας τις ηδονές των "φυσικών" επιλογών. Τον μισεί. Τον μισεί γιατί κάπου και κάπως έχει κάτι κονομήσει και το απολαμβάνει ξοδεύοντας, ενώ η άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα, έχει τον κινηματία παραδίπλα να παρακολουθεί άπραγος και αδύναμος να συμμετάσχει. Έτσι, έστω και αυτό το 5% πρέπει να βάλει λουκέτο, ώστε ο κονομημένος μεσοαστός, να βρεθεί δίπλα του, στερούμενος υλικών απολαύσεων με το πορτοκαλί καρεκλάκι ανά χείρας.
Όλοι ίσοι, κανένα στάχυ να μην ξεχωρίζει.
Αυτός ο μεσοαστός που έχει έναν κάποιον μπεζαχτά, ο γείτονας, ο πρώην συμμαθητής ή συμφοιτητής, ο πρώην συνστρατιώτης, είναι η ζωντανή απόδειξη πως από το "σύστημα" υπάρχει τρόπος να ανταμειφθείς, και αυτόν τον τρόπο, ο κινηματίας τον αγνοεί, όχι από υπερβάλλουσα ηθική, αλλά από έλλειμμα δεξιοτήτων. Και όσο υπάρχουν διακρίσεις, το έλλειμμα διακρίνεται από χιλιόμετρα. Άρα οι διακρίσεις πρέπει να αφανιστούν.
Και φροντίζει να περιβάλλει το μοναδικό του επίδικο υπό το μασκαριλίκι των κοινωνικών δικαιωμάτων, των οικολογικών ευαισθησιών, της αντίθεσής του στο ανήθικο εκ φύσεως "κέρδος".
Μισεί και αυτό βγαίνει στο κοινό.
Γ.Π
Add comment
Comments