Το Ελλάς Γαλλία Συμμαχία λίγο πολύ το ξέρουν όλοι. Ακόμα και στα αυτιά των νεότερων, λογικά με κάποιον τρόπο θα έχει φτάσει. Παλιό σύνθημα, διαχρονικό, ενίοτε επίκαιρο. Ακόμα και στην Eurovision, όταν στέλναμε εκεί στα 80's - 90's κάποιο ανεπίδεκτο κριτικής τραγούδι, η Γαλλία κάτι μας έδινε. Δεν είχαμε ακόμα δίπλα μας το βαρύ πυροβολικό της Κύπρου.
Σήμερα, αυτές οι σύμμαχες χώρες, μοιάζουν να ακολουθούν και παράλληλους βηματισμούς. Εμείς ανοίξαμε τον δρόμο. Η Γαλλία ακολουθεί πάραυτα.
Η Ελλάδα πτώχευσε γιατί "πέτυχε" να οικοδομήσει έναν εκρηκτικό συνδυασμό: Υψηλό χρέος - υψηλά ελλείμματα. Και καλά, το υψηλό χρέος μπορεί και να το ψιλοπαραβλέψουν οι αγορές, που άλλωστε κάπου πρέπει να διαθέσουν την περίσσια τους ρευστότητα. Αν έχεις και ελλείμματα, το πράγμα στραβώνει άσχημα. Όχι μόνο δεν θα ξεπληρώνεις - έστω τους τόκους - θα τις ζητάς συνέχεια δανεικά. Και που θα φτάσει το χρέος;
Η Ελλάδα όχι μόνο χρώσταγε πάνω από το 100% του ΑΕΠ της, έπρεπε να δανείζεται και €40 δις τον χρόνο. Με αυτήν την πορεία, σε 10 χρόνια, το χρέος της θα έφτανε τα €730 δις, 350% του ΑΕΠ της. Εκεί οι αγορές προτιμούν τα χρήματα να τα φάνε παστέλια.
Η Γαλλία δεν είναι σήμερα και σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Με χρέος πάνω από το 110% του ΑΕΠ και ετήσιο έλλειμμα €170 δις. Για να αποκτήσουμε μια εικόνα της κατάστασης, κάθε 2 χρόνια η Γαλλία φορτώνεται στην καμπούρα της ένα ολόκληρο δημόσιο χρέος, μιας καταχρεωμένης χώρας σαν την Ελλάδα. Οι καμπάνες του Αγίου Σουλπικίου, έχουν αρχίσει να κουδουνάνε. Το σπάταλο "κοινωνικό" της κράτος, ήρθε η ώρα να φέρει τη "λυπητερή", τη "λυπημένη θλίψη" που έλεγε και ο Προύσαλης σε επιτυχημένη Ελληνική ταινία, ως ιδιοκτήτης του κέντρου "Το παλουκάκι".
Τα πράγματα είναι πανομοιότυπα; Όχι ακριβώς. Υπάρχουν διαφορές. Η Γαλλία πχ είναι μία από τις μεγαλύτερες οικονομίες παγκοσμίως. Αυτό που λέμε "too big to fail". Η Ελλάδα είχε συνολικό χρέος σταγόνα στον ωκεανό. Αυτό σημαίνει ότι οι αγορές, τη δανείζουν ακόμα - σχετικά φθηνά - με την προϋπόθεση κάτι να αρχίσει να κάνει για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Αυτό που εμείς έπρεπε να κάνουμε σε λίγους μήνες, η Γαλλία έχει το πλεονέκτημα να το κάνει σε διάστημα κάποιων ετών. Άρα ο πόνος δεν θα είναι ακαριαίος.
Στα αρνητικά ότι στη Γαλλία δεν υπάρχει το minimum της πολιτικής συναίνεσης. Εμείς - ίσως θέλοντας και μη - βρήκαμε την πολιτική διαδικασία να πάρουμε τα αναγκαία δύσκολα μέτρα. Η Γαλλία αγρόν ηγοράζει. Δεν έχει κυβέρνηση με δεδηλωμένη στη βουλή, αλλάζει πρωθυπουργούς σαν τα πουκάμισα, δεν μπορεί να συγκροτήσει προϋπολογισμό.
Η Γαλλία έχει μια οικονομία ασθενή σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, γύρω γύρω, πάνω από το κεφάλι του ασθενούς, τριγυρνάνε γιατροί, που τσακώνονται διαρκώς φωνάζοντας, χωρίς να υιοθετούν καμία φαρμακευτική αγωγή, καμία θεραπευτική προσέγγιση. Απλά φωνάζουν. Και υπονομεύουν ο ένας τον άλλον.
Σε όλη σχεδόν την Ευρώπη πλέον, ο χρόνος απονομής της σύνταξης είναι τα 67 έτη, στη Γαλλία διαφωνούν αν πρέπει να είναι τα 62. Και το έλλειμμα έχει σπάσει το ταβάνι.
Και προφανώς, αν και δεν γνωρίζω και πολλά για τις απόψεις του μέσου Γάλλου, κάτι μου λέει πως η πλειοψηφία, χαμπάρι δεν έχει πάρει για τον τοίχο που πλησιάζει με διαστημική ταχύτητα. Αναζητεί και αυτή τις "άλλες πολιτικές" που αναζητούσαμε και εμείς χοροπηδώντας στην πλατεία Συντάγματος.
Η Γαλλία πρέπει να μπει σε μνημόνιο. Χθες. Προχθές. Το πικρό ποτήρι πρέπει να το πιει, δεν το γλιτώνει, όπως δεν το γλιτώσαμε και εμείς τρις, και ας κάναμε κυβέρνηση όλα τα κόμματα, από την ultra δεξιά μέχρι τη "ριζοσπαστική" αριστερά. Τον σερβιτόρο αλλάζαμε όχι το κοκτέϊλ.
Αν συνεχίσουν να τσακώνονται όσο ο ασθενής αιμορραγεί, θα παραχώνουν στο χώμα μια βόμβα τεραστίων διαστάσεων στην καρδιά της Ευρώπης, και όχι μόνο.
Δ.Α.
Add comment
Comments