Η ΔΕΘ πέρασε, τα μέτρα εξειδικεύτηκαν και πλήθος "αξιόπιστων" οικονομικών αναλυτών (βλ. δημοσιογράφοι), εξέφρασαν ενστάσεις γιατί ο πρωθυπουργός δεν έδωσε χρήματα, "απλά" μείωσε τα χρήματα που θα μας πάρει το κράτος του χρόνου μέσω φόρων. Αν θυμάμαι καλά, οι οικονομικές μας σχέσεις με το κράτος συνδέονται αποκλειστικά με τους φόρους που πρέπει να πληρώνουμε. Εκτός και αν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι.
Άρα τι σημαίνει δεν έδωσε χρήματα; Από που να τα δώσει; Από την τσέπη του; Από τα δημόσια ταμεία θα μου πείτε. Ναι, είναι και αυτό. Μόνο που αυτό λέγεται "επιδοματική πολιτική", πολιτική που οι ίδιοι "αξιόπιστοι οικονομικοί αναλυτές" είχαν καταγγείλει πολλάκις στο παρελθόν. Άρα τι θέλανε ακριβώς; Να κάνει ο πρωθυπουργός αυτό που καταγγέλλανε;
Τα μέτρα της ΔΕΘ ήταν μια στροφή προς τη σωστή κατεύθυνση. Και επιτέλους τη χρειαζόμαστε. Η Ελλάδα για να δει χαΐρι και Θεού πρόσωπο, για να γίνει ανταγωνιστική, για να δει το ΑΕΠ της να ανεβαίνει χωρίς κοινοτικές ενέσεις, πρέπει να μειώσει δραματικά τους φόρους. Έχουμε την υψηλότερη φορολογία στις επιχειρήσεις και τα φυσικά πρόσωπα στην ευρύτερη οικονομική ζώνη που ανήκουμε.
Στην Ελλάδα, το κράτος - μέσω φόρων - "ρουφάει" το 49% του ΑΕΠ κάθε χρόνο. Το ποσοστό αυτό στην Τουρκία είναι 28%, στη Βουλγαρία 34%, στη Ρουμανία 31% και στην Ουγγαρία 42%. Η Γαλλία μας προσπερνάει, "ρουφώντας" το 52%, αυτό όμως δικαιολογεί πολλά για την κρίση που βιώνει.
Σκεφτείτε τα φορολογικά έσοδα του κράτους να μην ήταν στο 30-35% αλλά στο 40%. Περίπου €21 δις τον χρόνο, θα απελευθερώνονταν από το κράτος, αυξάνοντας το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών και τις δυνατότητες των επιχειρήσεων να πραγματοποιούν επενδύσεις. Γιατί δεν τι κάνουμε άμεσα; Για διαφόρους λόγους.
Πρώτον γιατί πτωχεύσαμε άρα δεν μας παίρνει να παράγουμε ελλείμματα. Πρέπει να παράγουμε πλεονάσματα συνεχώς. Αυτό σημαίνει υψηλού επιπέδου φορολογικά έσοδα. Δεύτερον γιατί η χρεοκοπία είχε σαν αποτέλεσμα την κατάρρευση του ΑΕΠ μας. Αν είχαμε ΑΕΠ στα €350 δις, όλα θα ήταν διαφορετικά. Τρίτον, παρά τη μείωση του ΑΕΠ μας, έχουμε δαπάνες που αντιστοιχούν σε χώρα με πολύ μεγαλύτερο ΑΕΠ. Έχουμε κυρίως υψηλότατη συνταξιοδοτική δαπάνη (>€35 δις), που σημαίνει ότι το 15% του ΑΕΠ πάει σε συντάξεις, όταν ο μέσος όρος των χωρών του ΟΑΣΑ είναι μικρότερος από 9%.
Με απλά λόγια δεν μας παίρνει να μειώσουμε σημαντικά τα φορολογικά μας έσοδα, μέχρι τουλάχιστον να αυξηθεί σημαντικά το ΑΕΠ, ή έστω μέχρι να μειωθεί δραματικά η σχέση δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ.
Εν τούτοις υπάρχουν και ευχάριστες ειδήσεις. Τα τελευταία 2 χρόνια, η χώρα πέτυχε σημαντικότατες επιδόσεις στο μέτωπο τη καταπολέμησης της φοροδιαφυγής. Έτσι, προέκυψαν έσοδα μη αναμενόμενα που αύξησαν σημαντικά το πλεόνασμα. Αυτά τα έσοδα δεν τα χρειάζεται το κράτος και πρέπει να επιστραφούν στην κοινωνία. Με επιδόματα; Όχι, κυρίως με μείωση των φόρων, μείωση που να αφορά κυρίως αυτούς που δημιούργησαν τα πλεονάσματα - τους μισθωτούς - και εν συνεχεία τις επιχειρήσεις.
Ο δρόμος προς την αύξηση των βαθμών της οικονομικής μας ελευθερίας, άνοιξε.
Ας μην γκρινιάζουμε λοιπόν, μόνο και μόνο για την γκρίνια.
Ε.Μ.
Add comment
Comments