Αναξιώτισσα

Στην Ελλάδα μπορούμε να τσακωθούμε για το οτιδήποτε. Κάθε τι μας προσφέρει την επιζητούμενη πόλωση. Προφανώς η πολιτική, τα sports ακόμα και η Eurovision. Ζούμε για να διχαζόμαστε. Και μέσα στον διχασμό μας, λησμονούμε βασικές αρχές και αξίες.

Στη Νάξο, μια όμορφη ταβέρνα με ποιοτική κουζίνα, ήρθε σε αντιπαράθεση με πελάτες της Ισραηλινούς. Μπήκαν οι άνθρωποι να φάνε και είδαν παλαιστινιακά συνθήματα και σημαίες. Σαν να πάμε εμείς να φάμε στη Νάπολη και να δούμε Τουρκικές αφίσες της "Γαλάζιας Πατρίδας". Τι δουλειά έχει μια ταβέρνα να έχει άποψη επί των διεθνών γεγονότων; Ο ταβερνιάρης το καταλαβαίνω, η ταβέρνα όμως;     

Και πάνω σε αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός, στήθηκε η νέα αντιπαράθεση. Έπραξε σωστά ο ταβερνιάρης; Θα τον τιμωρήσουμε ή θα φύγουμε με καραβιές από Πειραιά για να τον ενισχύσουμε τρώγοντας τις σαρδέλες του τις γκαστρωμένες; Μέγα δίλημμα.

Μέγα δίλημμα που ως συνήθως λησμονεί τα στοιχειώδη. Και δεν θα αναφερθώ στην υποχρεώση της φιλοξενίας που διέπει έναν λαό προς τους επισκέπτες του, πόσο μάλλον έναν χώρο εστίασης. Τι διαχωρίζει τη δημοκρατία από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα; Η ατομική ευθύνη, όχι η συλλογική. Κάθε ένας είναι υπόλογος για τις πράξεις του και για τις επιλογές του, δεν ευθύνεται συλλογικά για ό,τι πράττει και αποφασίζει ένα ευρύτερο σύνολο, είτε λέγεται οικογένεια, κοινότητα, λαός, έθνος, χώρα.

Κάθε Ισραηλινός έχει την ίδια ευθύνη αναφορικά με τα διαδραματιζόμενα στη Μέση Ανατολή, με την ευθύνη που είχε κάθε Ιταλός όταν μας επιτέθηκε η Ιταλία. Ήτοι, καμία. Αν η ευθύνη ήταν συλλογική, τότε ευθύνη για τις θηριωδίες της Ναζιστικής Γερμανίας είχαν και ο Αϊνστάϊν, η Μάρλεν Ντίτριχ και ο Στέφαν Τσβάϊχ. Θα πει κάποιος ότι αυτοί διαχώρισαν τη θέση τους δημοσίως. Ναι, ήταν διάσημοι και είχαν τη δυνατότητα και να ακουστούν και να την κοπανήσουν και να βρουν πολυτελές άσυλο στη Δύση. Αυτό δεν ίσχυε για τον μέσο Γερμανό ή Αυστριακό.

Κάποιοι διαφωνούσαν αλλά δεν τόλμαγαν να εκφράσουν τη διαφωνία τους για προφανείς λόγους. Κάποιοι ήταν αμφιταλαντευόμενοι, άλλοι έτρεφαν συμπάθεια προς το καθεστώς, όμως ούτε γνώριζαν για τις θηριωδίες, ούτε προφανώς και συμμετείχαν στην εκτέλεσή τους. Όσοι ευθύνονταν, στην πλειοψηφία τους, δικάστηκαν, καταδικάστηκαν και κάποιοι εκτελέστηκαν κιόλας. Οι λοιποί πολέμησαν γιατί απλά η χώρα τους ήταν σε πόλεμο, και επιθυμούσαν και τη νίκη γιατί ποιος λαός προσεύχεται να ηττηθεί στο πολεμικό πεδίο; Και να υποστεί και τις χρόνιες, σκληρές συνέπειες της ήττας;

Το να την "πέφτεις" στον μέσο κάτοικο του Ισραήλ είναι σαν να την πέφτεις στον Μουράτ Σεφέρογλου από το Κουσάντασι που ήρθε στη Χίο να φάει μαστίχα, επειδή ο Ερντογάν θέλει να οικοδομήσει νέα Οθωμανική αυτοκρατορία.

Είναι κάτι παραπάνω από έγκλημα. Είναι λάθος.

Ε.Μ.