Μαράτες

Στην Ελλάδα είμεθα οπαδοί της ποιότητας. Θέλουμε τα καλύτερα δυνατά επώνυμα προϊόντα, και τα θέλουμε και φθηνά. Διότι προφανώς το επώνυμο προϊόν ανήκει στην κατηγορία των βασικών αγαθών τα οποία οφείλει να παρέχει αφειδώς το κράτος στους πολίτες του.

Την ίδια ώρα που βλαστημάμε την ακρίβεια και την επιμονή των τιμαριθμικών πιέσεων σε κάποιες κατηγορίες προϊόντων, εκφραζόμαστε με πλήρη απαξία προς τα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας που πωλούν συνήθως μεγάλες αλυσίδες του λιανεμπορίου. Την τιμητική τους στη συνολική απαξία, έχουν τα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας της αλυσίδας "Σκλαβενίτης" που φέρουν την επωνυμία "Μαράτα". "Μαρατοφάγους" αποκαλούν τους υποστηρικτές της κυβερνήσεως οι προοδευτικοί αντίπαλοί τους, υπονοώντας ότι το κόμμα που υποστηρίζουν, τους υποχρεώνει να καταναλώνουν χαμηλοτάτης ποιότητας αγαθά για λόγους κόστους. Προφανώς όλος ο πλούτος της χώρας έχει συγκεντρωθεί στην προοδευτική παράταξη.

Είναι όμως τα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας χαμηλοτάτης ποιότητας; Σε καμία περίπτωση. Για την ακρίβεια, παρασκευάζονται από τις ίδιες εταιρείες που παρασκευάζουν και τα επώνυμα προϊόντα. Οι αλυσίδες απευθύνονται σε προμηθευτές τους που εμπιστεύονται, και τους αναθέτουν να παράγουν προϊόντα με την επωνυμία που επιλέγει κάθε αλυσίδα. Συνήθως δεν υπάρχουν καν διαφορές. Όταν υπάρχουν είναι οριακές. Π.χ. η μπίρα ιδιωτικής ετικέτας έχει αλκοόλ 4%, ενώ η επώνυμη 4,5%.  

Οι δε αλυσίδες πιέζουν τους προμηθευτές να τους δίνουν χαμηλά κοστολόγια, για να αυξάνουν στο ράφι την ελκυστικότητα των προϊόντων τους έναντι των επωνύμων. Άλλωστε το συγκριτικό τους πλεονέκτημα βρίσκεται στην τιμή. Γιατί ο προμηθευτής να παράξει ένα ανταγωνιστικό προς τα δικά του προϊόν, με πολύ χαμηλότερα περιθώρια κέρδους; Πρώτον γιατί εξασφαλίζει έναν πολύ σημαντικό τζίρο. Δεύτερον γιατί η συμφωνία είναι πολύπλευρη και συνήθως προβλέπει την καλύτερη τοποθέτηση των προϊόντων του στο ράφι, καθώς και την τοποθέτησή τους σε περισσότερα καταστήματα του δικτύου.

Πριν την κρίση, την εποχή που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, η διείσδυση των προϊόντων ιδιωτικής ετικέτας ήταν ασήμαντη. Άλλωστε όταν δανείζεσαι για να πας διακοπές στη Ν.Υόρκη, δεν θα φας και μανέστρα Μαράτα. Η κρίση μετέβαλε κάπως τις καταναλωτικές συνήθειες, στράφηκε το κοινό περισσότερο και από ανάγκη στα “περίεργα" αυτά προϊόντα, με αποτέλεσμα σήμερα, το μερίδιο των προϊόντων αυτών σε αξία να φτάνει στο 24,7% της συνολικής αγοράς.

Σας φαίνεται πολύ; Απλά θα σημειώσω πως το ποσοστό αυτό μας φέρνει τρίτους από το τέλος στην Ε.Ε. Και να σημειώσω επιπλέον πως το ποσοστό αυτό στην Ελβετία είναι 52% (διπλάσιο!!!). Είναι φανερό ότι η φτωχή Ελβετία, έχει γεμίσει δύστυχους "Μαρατοφάγους".

Οι τιμές δεν ανεβαίνουν ούτε κυρίως κατεβαίνουν επειδή τις διατάσσουμε. Ακολουθούν βασικούς κανόνες της αγοράς. Και παράτα περί του αντιθέτου λεγόμενα, στην Ελλάδα, και ειδικά στον τομέα των τροφίμων, έχουμε πολλές εταιρείες ανά κλάδο και λειτουργεί μια χαρά ο ανταγωνισμός.

Πρέπει όμως και εμείς να μην έχουμε κατ’ ανάγκη πρότυπο τη Μαντάμ Σουσού.  

Δ.Α.