Στο Πεκίνο, στη μεγάλη παρέλαση, δόθηκε η δυνατότητα μιας επιβλητικής παρουσίας των δυνάμεων του νέου άξονα. Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Τουρκία και ο Δούρειος Ίππος της Σλοβακίας.
Ο Πούτιν, ως εκπρόσωπος της συμμαχίας που στηρίζεται προφανώς στον οικονομικό γίγαντα της Κίνας, μίλησε για ένα αντίπαλο δέος προς τη Δύση, και την ασυδοσία της, προτείνοντας ταυτόχρονα ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης για τους λαούς. Έβαλε στο τραπέζι με τους συνδαιτημένους του, την εναλλακτική της απολυταρχίας απέναντι στις "παρηκμασμένες δημοκρατίες της Δύσης".
Αν το τελευταίο κάτι σας θυμίζει, να σας θυμίσω με τη σειρά μου πως η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται διαγράφοντας ομόκεντρους κύκλους.
Αυτή νέα προτεινόμενη απολυταρχία, απαλλαγμένη από τις κακοδαιμονίες και τις συνεχείς αδυναμίες και παθογένεις της πάλαι ποτέ συμμαχίας των σοσιαλιστικών χωρών, έρχεται να "πουλήσει" διεθνώς μια νέα τάξη πραγμάτων, με την παρουσία 2 ισχυρών πόλων, όπου όσο ο ένας θα παρακμάζει (Δύση), ο άλλος θα αναπτύσσεται.
Έχει να επιδείξει τις "επιτυχίες" της ολοκληρωτικής διακυβέρνησης τόσο στο οικονομικό επίπεδο (Κίνα), όσο και στο γεωστρατιωτικό (Ρωσία). Η Κίνα πλημμυρίζει με τα προϊόντα της τις αγορές του πλανήτη υπό το ράθυμο μάτι των Δυτικών, ενώ η Ρωσία αναπτύσσεται στρατιωτικά περιγελώντας τους συνομιλητές της.
Την ίδια στιγμή, οι ΗΠΑ, πειραματίζονται παιδαριωδώς στο οικονομικό πεδίο, παλεύοντας να βρούν λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν στον εκρηκτικό συνδυασμό υψηλού ελλείμματος/χρέους.
Στη Γαλλία, η δημοκρατία, αδυνατεί να επιτύχει την αυτονόηητη συναίνεση στη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση ενός οικονομικού κατήφορου που κουβάλαει τον κίνδυνο να συμπαρασύρει όλη την Ευρώπη, και ίσως όχι μόνο.
"Η απολυταρχία δουλεύει και αποδίδει, η δημοκρατία πάλι όχι", μοιάζει να είναι το σύνθημα των δυνάμεων του νέου άξονα, σύνθημα που από καιρό φαίνεται να βρίσκει σημαντικό ποσοστό οπαδών στον λεγόμενο ελεύθερο κόσμο. Τα εθνικοσοσιαλιστικά τύπου καθεστώτα προσπαθούν να ξαναγίνουν μόδα, απαλύνοντας τη ρητορική τους σε αντιλαϊκά - ακόμα; - αφηγήματα που συνδέονται με τα δικαιώματα και τον ρατσισμό. Άλλωστε, η Δύση φρόντισε να πριμοδοτήσει τα αφηγήματα αυτά μέσω των υπερβολών που εισήγαγε η woke ατζέντα.
Πρέπει να ανησυχούμε; Προφανώς. Όχι γιατί η απολυταρχία δουλεύει τόσο καλά όσο λέει. Η "στρατιωτική υπεροχή" του Πούτιν, τον έχει οδηγήσει σε έναν πολυετή κοστοβόρο πόλεμο, που δεν μπορεί να τελειώσει απέναντι σε έναν πολλαπλάσια υποδεέστερο αντίπαλο.
Η οικονομική υπεροχή της Κίνας, αποτέλεσμα της Δυτικής αβελτηρίας, οδηγεί σε μια κατευθυνόμενη από γραφειοκράτες εκτίναξη των παραγωγικών επενδύσεων, που μια σημαντική μείωση της ζήτησης ενδέχεται να πυροδοτήσει το σκάσιμο μιας φούσκας που θα ισοδυναμεί με πρόσκρουση της γης με μετεωρίτη διαστάσεων γηπέδου ποδοσφαίρου.
Από την άλλη η δημοκρατία, ως πολίτευμα του μέτρου και της σύνθεσης, ιστορικά έχει αποδείξει ότι έχει τις δυνατότητες να βρίσκει ασφαλείς εναλλακτικές στα συγκυριακά διαφαινόμενα αδιέξοδά της. Αρκεί να πλαταίνει συνέχεια, αυξάνοντας τα όρια της ελευθερίας και όχι περιορίζοντάς τα, ειδικά στο οικονομικό πεδίο.
Εν τούτοις, το τελευταίο που χρειαζόμαστε στην παρούσα συγκυρία είναι μια διεθνή αναταραχή. Και δεν προβλέπεται και να την αποφύγουμε.
Γ.Π.
Add comment
Comments