Ακούω τις τελευταίες ημέρες για τα νέα προγράμματα αναπτυξιακών επιδοτήσεων για μικρές επιχειρήσεις: "Να σε κάψω Γιάνη, να σ’ αλείψω μέλι!" [σ.σ: σκοπίμως με ένα "ν"].
Η λογική της επιδότησης εξωστρεφών αναπτυξιακών σχεδίων μικρών επιχειρήσεων, σε μια σχετικά υπανάπτυκτη και ρηχή οικονομία όπως η ελληνική, είναι στρεβλή και ατελέσφορη.
Εξηγώ:
- με ανύπαρκτο σύστημα Δικαιοσύνης (δικαιώθηκε καθαρίστρια που πήρε δικαστική επίλυση της προσφυγής της στη Δικαιοσύνη μετά από 19 χρόνια!!!),
- με 4 βασικές τράπεζες σχεδόν ανενεργές, οι οποίες δανείζουν μόνο όσους δεν χρειάζονται δανεισμό - για λόγους μόχλευσης των κεφαλαίων τους - ή ζητούν πολλαπλάσιες εξασφαλίσεις ως και 100% cash collateral για έκδοση εγγυητικών επιστολών,
- με 1 εκατ. ακίνητα στη χώρα παροπλισμένα εν μέσω στεγαστικής κρίσης - τα περισσότερα των οποίων είναι στα χέρια του κράτους λόγω αποποιήσεων και των servicers, μπλοκαρισμένα λόγω μη πληρωμών ΕΝΦΙΑ από μέρους των servicers στην προηγούμενη 15ετία -
- με μη μισθολογικά εργοδοτικά κόστη (ασφ. εισφορές + φόροι) που μπορεί να ξεπεράσουν και το 100% των καθαρών αποδοχών των εργαζόμενων (σε υψηλότερα των €40 χιλ. ευρών μισθολογικά κλιμάκια),
- με ηλεκτρονικοποιημένη γραφειοκρατία που πλέον μπλοκάρει τελείως αν λείπει μια τελεία,
- με αξιολογήσεις προτάσεων που καθυστερούν μήνες, και οι εκταμιεύσεις μπορεί να έρθουν χρόνια μετά από την δαπάνη,
- με συγκριτική ανυπαρξία equity finance και venture capital για το μέγεθος της οικονομίας μας,
- με συνθλιπτικό όγκο διοικητικού βάρους επιβεβλημένου από τον κρατικό μηχανισμό για τους μικρούς, ίσης πολυπλοκότητας με τις εισηγμένες εταιρείες, ή και ακόμα παραπάνω (σ.σ: το ξέρω ότι υπερβάλλω, επίτηδες το κάνω),
Είναι θαύμα που ακόμα υπάρχουν μικρές εταιρείες, (αυτές με 0-9 υπαλλήλους) στη χώρα!
Ακόμη, προς το παρόν, οι μικρές εταιρείες - αυτές που απειλούνται με αφανισμό - προσφέρουν περί του 83% των θέσεων εργασίας και το 57% του ΑΕΠ της χώρας, τουλάχιστον με τα περσινά στοιχεία. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι όσο περνάει ο καιρός, τα νούμερα αυτά θα μειώνονται, λόγω της παραπάνω πολυπλοκότητας - ναρκοπέδιο που έχει δημιουργηθεί στα τελευταία χρόνια...
Η ουσία του παραπάνω κατεβατού είναι ότι: Όταν κάνεις τα πάντα για να κλείσουν οι μικρές εταιρείες της χώρας... και το λες απροκάλυπτα κιόλας σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις, δεν έρχεσαι μετά να επιστρέψεις μέρος του αίματος που έχεις αφαιμάξει σε κάποιες από αυτές, με το σκεπτικό ότι "από αυτά που θα πάρω, αφαιμάζοντας το σύνολο, θα επιστρέψω κάποια σε εκείνους που θα κρίνω ότι αξίζουν να επιβιώσουν και να μεγαλώσουν, γιατί ταιριάζουν στο παραγωγικό μοντέλο που οραματίζομαι".
Εξηγώ, πάλι: Το Κράτος εξ ορισμού και σχεδιασμού, είναι ανίκανο να καταλάβει ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες των αγορών. Οποιοσδήποτε κρατικός σχεδιασμός των αγορών είναι καταδικασμένος να αποτύχει, διότι η μεταβλητότητα είναι τεράστια και ασταμάτητη, σε ρυθμούς που αδυνατεί να αντιληφθεί οποιοσδήποτε δημόσιος υπάλληλος, απομονωμένος από την Αγορά στο ημίφως του ζεστού του γραφείου.
Ο καλύτερος σχεδιασμός μιας εθνικής οικονομίας είναι ο "Κανένας Σχεδιασμός".
Σωστά το διαβάσατε: ΚΑΝΕΝΑΣ σχεδιασμός!
Οι "σχεδιασμένες οικονομίες" τα πάνε καλά σε έναν, άντε δυο τομείς, και στους υπόλοιπους σέρνονται.
ΔΕΝ είναι δουλειά του Κράτους να σχεδιάζει την Οικονομία!
Εκτός αν είσαι σοβιετία, ή μονοκομματικό καθεστώς τύπου Μπάαθ, ή απολυταρχικού τύπου δήθεν δημοκρατία με εκλογές "βιτρίνας" και τους μισούς δημοσιογράφους σε λευκά κελιά τύπου Άγκυρας.
Μία ελεύθερη οικονομία παράγει πολλαπλάσιο πλούτο από μιαν ελεγχόμενη οικονομία.
- 70 χρόνια κομμουνισμού και σοσιαλισμού το απέδειξαν αυτό άλλωστε.
- Ακόμη και η Σουηδία που στις δεκαετίες '70-'90 προσπάθησε να στήσει ένα όσο το δυνατόν δίκαιο "κράτος πατερούλη" το 1991 παράτησε αυτή τη συνταγή και το γύρισε σε πλήρως ελεύθερη οικονομία! Υπόψιν ότι σήμερα η Σουηδία με πληθυσμό παραπλήσιο με της Ελλάδας (10,6 εκατ. έχουν), παράγει αυτοκίνητα, τρακτέρ, νταλίκες, τανκς, πολεμικά αεροπλάνα, και έπιπλα που έχουν κατακλύσει τον κόσμο. Και δεν αναφέρθηκα καν στους Abba που είναι μια παγκόσμια μουσική βιομηχανία από μόνοι τους.
Σε ό,τι αφορά τις επεμβάσεις στην Οικονομία, η δουλειά του οποιουδήποτε κεντρικού Κράτους και της Δικαιοσύνης και των Ανεξάρτητων Αρχών, είναι να διατηρεί την αγορά εντός δίκαιων, νόμιμων, αλλά και ηθικών παραμέτρων.
Συγκεκριμένα, να επιβάλλει τους νόμους, να τιμωρεί τους απατεώνες και τους κλέφτες, να φροντίζει να διαλύει βίαια και τιμωρητικά τα καρτέλ ως αποτροπή, να σπάει σε κομμάτια τα μονοπώλια και τις έχουσες δεσπόζουσα θέση εταιρείες, οι οποίες καταστρέφουν τους καταναλωτές στην τσέπη και μικρούς ανταγωνιστές στη βιωσιμότητα και στους τζίρους, και να προστατεύει τους παίκτες της αγοράς, δηλαδή (α) το κεφάλαιο και τους επενδυτές, (β) τους εργαζόμενους και τους προμηθευτές, και (γ) τους καταναλωτές και τους απλούς φορολογούμενους πολίτες, από όλα τα παραπάνω.
Κύρια δουλειά του κράτους είναι να ΡΥΘΜΙΖΕΙ τους τομείς της ελεύθερης οικονομίας ΩΣ ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ, για να διασφαλίζεται ο υγιής ανταγωνισμός, χωρίς τεχνητά εμπόδια γραφειοκρατίας και πρόσθετου διοικητικού βάρους που οι μεγάλοι το βρίσκουν παιχνιδάκι να ανταποκριθούν, ενώ οι μικροί ασφυκτιούν.
Όταν τα παραπάνω λειτουργούν σωστά, τότε το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών μηδενίζει ή γυρνάει σε πλεόνασμα.
Στην Ελλάδα το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών έχει εκτοξευτεί πάλι σε επίπεδα χρεοκοπίας του 2010.
Τα υπόλοιπα είναι πολλά λόγια, για να αγαπιόμαστε κυρίως, αλλά και για να διαιωνίζουμε τη φτώχεια των πολλών, που μας κατέρριψε προσφάτως στον πάτο της ΕΕ σε πραγματικό εισόδημα/αγοραστική δύναμη.
Ο σχεδιασμός της ελληνικής οικονομίας σκοτώνει την Ανάπτυξη.
Αφήστε την οικονομία να δουλέψει μόνη της!
Αφήστε να λειτουργήσουν οι κανόνες της Ελεύθερης Αγοράς!
Άγης Βερούτης (Αναδημοσίευση από www.capital.gr)
Add comment
Comments