Στις παλιές ταινίες της "ΚΛΑΚ Films" εκεί που ο θρυλικός Νίκος Ξανθόπουλος είχε φτάσει μέχρι τα βάθη της Ανατολής - παλεύοντας και με αρκούδες - για να βρει τον χαμένο πατέρα του, υπήρχε μια φράση που συνέγειρε τα πλήθη των λαϊκών μαζών που έσπευδαν στους συνοικιακούς κινηματογράφους. Ο ήρωας, πάντα μα πάντα, ήταν "Φτωχός, πλην τίμιος."

Η ζωή είναι μια δύσκολη διαδικασία. Μια δύσκολη περιπέτεια. Και για να "επιβιώσεις" πράγματι, οφείλεις να κάνεις και συμβιβασμούς. Ίσως και επώδυνους. Μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας συμβιβασμός εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Το μέγεθος των αναγκών σου σίγουρα παίζει έναν μεγάλο ρόλο. Τον μεγαλύτερο όμως ρόλο παίζει το ηθικό σου ανάστημα.

Εξέτασα λίγο τα αιτήματα των εξεγερμένων αγροτών στα μπλόκα, που φιλοξενούν στελέχη της αντιπολίτευσης ντυμένα στυλ Μαρίνος Αντύπας στο Κιλελέρ, και έπεσα πάνω στη βασική διεκδίκηση: Εγγυημένη ελάχιστη τιμή. Τι σημαίνει αυτό;

Δεν είναι μόνο οι αγρότες που εθιμοτυπικά - άπαξ ετησίως - προβαίνουν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις στον τόπο μας. Είναι και η κίτρινη φυλή. Οι συμπαθέστατοι οδηγοί ταξί, που με επικεφαλής τον κάργα δεξιό, αθεράπευτα Τσιπρικό, με σοσιαλιστικά οράματα Λυμπερόπουλο, κάθε τρεις και λίγο απεργούν, κινητοποιούνται, κοιμούνται έξω από το υπουργείο, κάνουν πορείες στο κέντρο κορνάροντας. Τι ακριβώς ζητάνε κάθε τρεις και λίγο;

Ο πρόεδρος Trump πιέζει τη Βενεζουέλα προκειμένου να εγκαταλείψει την εξουσία ο δικτάτορας Maduro. Έχει στείλει σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Καραϊβική, επιδίδεται σε έναν πόλεμο δηλώσεων και απειλών και ας πούμε ότι τελικά τα καταφέρνει. Ως πρόφαση προβάλλει τη διακίνηση ναρκωτικών από τη χώρα αυτή προς τις ΗΠΑ. Προφανώς οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται μόνο για το δημοκρατικό μέλλον της Βενεζουέλας, όμως δεν ζούμε σε μια χαρούμενη ουτοπία. Στο τέλος της ημέρας οι κάτοικοι της Βενεζουέλας θα απαλλαγούν από έναν τύραννο, που τους έχει οδηγήσει στην απόλυτη φτωχοποίηση και μεταναστεύουν κατά εκατομμύρια.

Οι αγροτικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα είναι κομμάτι της λαϊκής μας παράδοσης. Όταν έρχεται ο χειμώνας, ξέρουμε ότι έχουμε ένα κάρο γνωστούς που γιορτάζουν, στολίζουμε δέντρο, φτιάχνουμε μελομακάρονα, κόβουμε τη βασιλόπιτα, βουτάμε για τον σταυρό, και πριν ντυθούμε και μασκαράδες, βλέπουμε να κλείνουν και οι εθνικές οδοί από τρακτέρ αγροτών που είναι πάντα "αγανακτισμένοι."

Η δημοσκόπηση της MARC που διενεργήθηκε για λογαριασμό του "Πρώτου Θέματος," παρουσιάζει μια εικόνα σχετικής ενηλικίωσης ενός σημαντικού ποσοστού του εκλογικού σώματος.

Δεν γνωρίζω από ποια "εφημερίδα" είναι αυτό το δημοσίευμα. Όμως δεν έχει και πραγματικό ενδιαφέρον. Η πλειοψηφία του Ελληνικού τύπου, ελλείψει οποιασδήποτε αξίας στο περιεχόμενο, κυκλοφοριακών μεγεθών, ποιοτικού αναγνωστικού κοινού, απευθύνεται αποκλειστικά σε αναλφάβητους μικρόνοες.

Η Άννα Διαμαντοπούλου, σε μια πρόσφατη συνέντευξή της, ανέφερε σωστά πως αυτό που έκανε τελικά ο Τσίπρας δεν πρέπει να λέγεται rebranding, αλλά reminding. Θέλαμε δεν θέλαμε - και δεν θέλαμε - μας βάζει ως Deja vu να ζήσουμε τον ίδιο εφιάλτη που μας στοίχειωσε 10 χρόνια πριν. Όταν η μόνη βιώσιμη λύση, κάποια στιγμή, έμοιαζε να είναι η άμεση έξοδος από τη χώρα, προκειμένου να διασφαλίσει κάποιος για τον ίδιο και για την οικογένειά του την απρόσκοπτη πρόσβαση στα βασικά αγαθά.

Ο Νικίτα Κρούτσεφ, είχε απειλήσει να βομβαρδίσει την Ακρόπολη επειδή η Ελλάδα προχωρούσε ταχέως στη συμμετοχή της στη Βορειοατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ). Περιέργως δεν την βομβάρδισε, και έτσι έχει μείνει μόνο ο Μοριζίνι στην ιστορία ως βομβαρδιστής της, και βέβαια και ο Ηρόστρατος ο οποίος έκαψε τον ναό της Αρτέμιδας στην Έφεσσο, όχι γιατί είχε κάτι με τη Θεά, αλλά γιατί ήθελε να μείνει στην ιστορία. Ομολογουμένως πάντως το κατάφερε.

Εχθές ο πρωθυπουργός σε μία εκδήλωση, εξέφρασε την επιθυμία του, το επιχειρείν να ξεκινήσει να διδάσκεται στη Μέση Εκπαίδευση. Εν πρώτοις να σημειώσω ότι καλό θα ήταν το επιχειρείν να ξεκινήσει να διδάσκεται ολοκληρωμένα και χωρίς ταμπού στις οικονομικές σχολές των Δημόσιων Πανεπιστημίων μας, και στα τμήματα Management. Θα ήταν μια κάποια αρχή αν το επέτρεπαν αυτό οι διάφορες ΑΡΑΣ, ΑΡΑΝ, ΑΡΙΣ, νΚΑ και λοιπά κομματικά παρτάλια.

Από όλο το ανελέητο μπινελίκωμα που έριξε ο Αλέξης σε όσους επέλεξε για τις πιο κρίσιμες θέσεις ευθύνης της Ελληνικής Πολιτείας, ένα μου έκανε κυρίως εντύπωση. Όλα τα άλλα ήταν γνωστά σε όλους όσοι τότε ψήφισαν "Ναι". Απλά ο Αλέξης έρχεται 10 χρόνια μετά και τους δικαιώνει. Μου έκανε εντύπωση το παράπονο που εκφράζει, ιδίως προς τον σύντροφο Παναγιώτη Λαφαζάνη.