Ο τρόπος με τον οποίον ο Ντόναλντ Τραμπ "πουλάει" ή μάλλον κάνει δώρο την Ουκρανία στον Βλαντιμίρ Πούτιν, ακόμα και το περιβάλλον του Ρώσου δικτάτορα τον θεωρεί … απίστευτο.
Το αρχικό αμερικανικό σχέδιο συνθηκολόγησης της Ουκρανίας, το οποίο έχει προκαλέσει σοκ στο Κίεβο και αϋπνία στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, έχει μόνο ένα πλεονέκτημα, αλλά είναι σημαντικό: αυτό της σαφήνειας.
Ακόμα κι αν δεν υποστηρίζεται ομόφωνα από την κυβέρνηση, ακόμα κι αν συνυπάρχει με τις πρώτες αμερικανικές κυρώσεις κατά του ρωσικού πετρελαίου, ακόμα κι αν φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με κάποιες από τις αποφάσεις του Ντόναλντ Τραμπ, όπως το πράσινο φως που δόθηκε στη χρήση αμερικανικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς, επιβεβαιώνει το ουσιαστικό. Ο Ντόναλντ Τραμπ προτιμά τον Βλαντιμίρ Πούτιν από τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Ο επιτιθέμενος είναι προτιμότερος από το θύμα.
Για τους Ουκρανούς, το ξύπνημα συνοδεύτηκε από μεγάλο hangover. Πολλοί από αυτούς είχαν στοιχηματίσει στην ανατρεπτική ενέργεια του Ντόναλντ Τραμπ για να ανακατέψει τα χαρτιά και να ανατρέψει την αμερικανική ισορροπία υπέρ του Κιέβου και όχι υπέρ της Μόσχας. "Ήταν πιο ριψοκίνδυνο, αλλά τουλάχιστον με τον Τραμπ είχαμε ελπίδα για αλλαγή. Με τον Μπάιντεν, ο οποίος πίεζε όλο και περισσότερο το φρένο της αμερικανικής βοήθειας, ήταν εγγυημένος ένας αργός θάνατος," σχολιάζει ένας πρώην Ουκρανός διπλωμάτης.
Όπως πολλοί, είχε έκτοτε απογοητευτεί, αλλά δεν μπορούσε παρά να ανακτήσει την ελπίδα κάθε φορά που οι ασυνάρτητες πολιτικές του Ντόναλντ Τραμπ έπεφταν στη σωστή πλευρά. Σήμερα, έχει θάψει οριστικά τις ψευδαισθήσεις του. Για τους Ευρωπαίους, η είδηση είναι πολύ κακή.
Το τελευταίο ρωσοαμερικανικό "ειρηνευτικό σχέδιο" απέδειξε ότι οι προσπάθειές τους ήταν μάταιες. Ο πόλεμος θα έχει διάρκεια και όχι ευχάριστες συνέπειες σε όλα τα επίπεδα. Από την άλλη πλευρά μήπως σήμερα ο Τραμπισμός-Πουτινισμός είναι μια νέα πολιτική;
Αυτό είναι ουσιαστικά το ερώτημα που κατέθεσε ο Michel Eltchaninoff, αρχισυντάκτης του περιοδικού Philosophie και συγγραφέας του βιβλίου Dans la tête de Poutine (Στο μυαλό του Πούτιν), κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου που διοργανώθηκε στο Παρίσι από το Desk Russie.
"Οι δεσμοί μεταξύ των δύο προέδρων είναι καλά τεκμηριωμένοι. Εξηγούν εν μέρει γιατί ο Ντόναλντ Τραμπ ακούει πάντα τον Βλαντιμίρ Πούτιν και λένε την ατελείωτη ιστορία μιας μυστηριώδους σχέσης," τόνισε ο συγγραφέας. Ο σημερινός Αμερικανός πρόεδρος, κατά την εκτίμησή του, "καλλιεργήθηκε" από τις σοβιετικές υπηρεσίες πληροφοριών (KGB) ήδη από το 1977.
Δέκα χρόνια αργότερα, κατά την επιστροφή του από ένα υπερπολυτελές ταξίδι στη Μόσχα, με την πρώτη σύζυγό του, έγραψε ένα άρθρο επικριτικό για το NATO. "Η υπόθεση της σχέσης μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και του Βλαντιμίρ Πούτιν είναι αξιόπιστη", λέει ο Michel Eltchariinoff. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο "διάσημος" χρηματιστής Τζέφρι Επστάϊν (1953-2019), το 2018 επικαλέστηκε έναν ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον και μίλησε για "συμβουλές" που δόθηκαν σε Ρώσους αξιωματούχους για να διαχειριστούν καλύτερα τη σχέση τους με τον Τραμπ.
Στο πλαίσιο αυτό, οι Ρώσοι "γνωρίζουν" πολύ καλά πώς σκέπτεται και συμπεριφέρεται ο Τραμπ και ποντάρουν στα κοινά σημεία του Αμερικανού προέδρου με τον Πούτιν.
Και οι δύο πιστεύουν μόνο στις σχέσεις μεταξύ των ισχυρών. Ο Τραμπ περιφρονεί τις αδύναμες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας. Του αρέσουν οι μεγάλες χώρες, όπως η Ρωσία. Όσο για τον Πούτιν, εξακολουθεί να είναι προσκολλημένος στη λογική της κυριαρχίας των μπλοκ, σύμφωνα με την οποία διαπραγματεύεται μόνο, όπως στη σοβιετική εποχή, με την Ουάσιγκτον.
Και οι δύο ηγέτες έχουν βαθιά περιφρόνηση για την Ευρώπη. Για τον Τραμπ, έχει προδώσει τις αξίες του και εκμεταλλεύεται τις Ηνωμένες Πολιτείες. Για τον Πούτιν, η E.E. είναι μια συλλογή υποτελών χωρών σε διαδικασία αποσύνθεσης.
Μοιράζονται επίσης "το ίδιο μίσος για την wokeκουλτούρα," εξηγεί ο αρχισυντάκτης του περιοδικού Philosophie. Καθώς και για την πολιτική ορθότητα. Δεν εμπιστεύονται το "βαθύ κράτος" τους και ξεφορτώνονται τους κορυφαίους αξιωματούχους ή τους ολιγάρχες τους όταν αντιστέκονται σε αυτό. Καθένας από τους δύο ηγέτες, ασκεί με τον δικό του τρόπο μια νέου τύπου πολιτική επιρροής.
Ο Τραμπ, όπως προκύπτει από τα έργα του, εποφθαλμιά τη Γροιλανδία, τον Καναδά και τον Παναμά και θέλει να "ξεφορτωθεί" τον δικτάτορα της Βενεζουέλας. Ο Πούτιν «οραματίζεται» αυτοκρατορίες και επιτίθεται στους γείτονες του, όταν οι τελευταίοι δεν θέλουν να εντάξουν τον "ρωσικό κόσμο" στα σχέδιά τους. Δεν χάνει καμιά ευκαιρία για να υπενθυμίζει στους Ευρωπαίους ότι "είναι πυρηνική δύναμη", με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Τέλος, και οι δύο ισχυρίζονται ότι είναι ισχυροί άνδρες, που "θέλουν να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο" και κακομεταχειριζόμενοι τη δημοκρατία.
"Ο πουτινισμός – τραμπισμός είναι μία τάση που μπαίνει στη ζωή μας," γράφει ο Eltchaninoff. Και προσθέτει ότι "ο Τραμπ ήταν, κατά κάποιο τρόπο, σφυρηλατημένος από τον Πούτιν. Είναι ο πρόεδρος που πάντα ονειρευόταν και επιτάχυνε την έλευση του. Ο Πούτιν έχει δημιουργήσει τον μύθο του, τον καρναβαλικό σωσία του, τον διπλό καραγκιόζη του, προκειμένου να διατηρήσει την ανωτερότητά του απέναντι του.
Είναι πεπεισμένος ότι μαζί του οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αυτοκαταστραφούν. Δεν έχει νόημα να τους αντιμετωπίσουμε. Απλώς περιμένετε τον Τραμπ να σύρει το αμερικανικό έθνος σε μια συλλογική αυτοκτονία."
Είτε είναι εφικτή είτε όχι μια τέτοια προοπτική, το πραγματικό θέμα σήμερα είναι ότι ο "πουτινισμός-τραμπισμός" δημιουργεί πλέον μια νέα σκληρή πραγματικότητα για την Ευρώπη. Καθώς η Ουκρανία εισέρχεται στον τέταρτο χειμώνα του πολέμου, η Ευρώπη αντιμετωπίζει τώρα τη στιγμή της αλήθειας. Θα μπορέσει να εμποδίσει τη ρωσοαμερικανική επίθεση και να της αντιταχθεί με το ειρηνευτικό της σχέδιο που συζητήθηκε με την Ουκρανία; Ή θα μπει ξανά στον πειρασμό από το σύνδρομο του Μονάχου, αυτό που είδε τη Γαλλία και την Αγγλία να παραχωρούν τη Σουδητία στη ναζιστική Γερμανία το 1938 με την ελπίδα να κατευνάσουν τον Χίτλερ και να μειώσουν τον ιμπεριαλιστικό του ζήλο;
"Πιστεύω και φοβάμαι ότι η κάλυψη της διαφοράς του περασμένου Μαρτίου από την Ευρώπη και την Ουκρανία στην Ουάσιγκτον δεν θα επαναληφθεί," δήλωσε ο Φρανσουά Χάισμπουργκ, ειδικός στο Ίδρυμα Στρατηγικών Ερευνών, περιγράφοντας τη "σκοτεινή ατμόσφαιρα" που επικράτησε πρόσφατα στο Λβιβ της δυτικής Ουκρανίας, σε συνεδρίαση της ευρω-ουκρανικής Ομάδας Αμυντικής Στρατηγικής.
Ακόμα κι αν, σε περίπτωση ευρωπαϊκής αποστασίας, οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι κατάφερναν να επιβάλουν μια αποδυναμωμένη εκδοχή του σχεδίου τους για την Ουκρανία, ο δρόμος προς την ειρήνη θα ήταν ακόμα πολύ μακρύς. "Ο κίνδυνος είναι αυτός μιας ψεύτικης ειρήνης, που προορίζεται να σπάσει. Ένα τέτοιο σχέδιο θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε νέους πολέμους," σχολιάζει ο Michel Eltchaninoff.
"Τίποτα για την Ουκρανία χωρίς τους Ουκρανούς." "Η ειρήνη δεν μπορεί να είναι συνθηκολόγηση," επανέλαβε ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ζαν-Νοέλ Μπαρό. Χωρίς τη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια των Ευρωπαίων, η Ουκρανία θα δυσκολευτεί να αντισταθεί στις ρωσικές δυνάμεις. Αλλά τα ευρωπαϊκά κράτη στερούνται χρημάτων και πολιτικής βούλησης. Είναι διχασμένα και οι πληθυσμοί τους δεν είναι έτοιμοι να θυσιαστούν. Άνοιξαν τα μάτια τους πολύ αργά στη ρωσική απειλή.
Οι υποσχέσεις τους για το μέλλον δεν έχουν άμεση σχέση με τις σημερινές μάχες στο Ντονμπάς και τη ρωσική παραπληροφόρηση σε ζωτικές χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
Αθανάσιος Παπανδρόπουλος (Αναδημοσίευση από euro2day)
Add comment
Comments