Κιθαρίστας ή ντράμερ;

Ο Ανδρέας Λοβέρδος αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ. Καθόλου παράδοξο αν αναλογιστεί κανείς πως όταν εκδόθηκε το απαλλακτικό του βούλευμα για τη Novartis, το "κόμμα" του δεν συνέταξε ούτε μια ανακοίνωση μισής παραγράφου για τη δικαίωση του "στελέχους" του. Στη συνέχεια ίδρυσε ένα κόμμα, το οποίο δεν ευτύχησε να συγκινήσει ικανό ποσοστό ψηφοφόρων στις Ευρωεκλογές.

Είχε 2 επιλογές. Είτε να πάει σπίτι του,  είτε να ενταχθεί σε ένα υπάρχον πολιτικό σχήμα. Ο ίδιος είναι ένας κεντρώος μετριοπαθής πολιτικός, άρα είχε να επιλέξει μεταξύ των 2 μόνο κομμάτων που περιστρέφονται πέριξ του πολιτικού χώρου κέντρου. Της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Όλα τα άλλα κόμματα, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό εκφράζουν τα άκρα. Ούτε στον Βελόπουλο θα πήγαινε, ούτε στη Ζωή ή τον Γιάνη. Λογικό φαντάζομαι.

Θα μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση αν πήγαινε στο ΠΑΣΟΚ. Και μάλιστα σε αυτό το ΠΑΣΟΚ. Ήταν προφανές, από πολύ καιρό, πως στη Χ. Τρικούπη δεν τον θέλανε. Και απρόσκλητος δεν πας ούτε για περγαμόντο. 

Από τη στιγμή που είχε αποφασίσει να παραμείνει στην ενεργό πολιτική, η ένταξη στη ΝΔ έμοιαζε και ήταν μονόδρομος. Όπως ήταν και μονόδρομος η ένταξη στη ΝΔ και πλήθος στελεχών - προερχόμενων από τον κεντρώο σοσιαλδημοκρατικό χώρο - που κατά καιρούς έχουν διαβεί τον Ρουβίκωνα. Πιερακάκης, Φλωρίδης, Σκέρτσος, Μενδώνη, είναι κάποια από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Η ένταξη αυτών των στελεχών, δεν είχε ανάλογα προσωπικά χαρακτηριστικά, όμως ούτε και η απόφαση του Λοβέρδου περιορίζεται στις προσωπικές τριβές με τον Ανδρουλάκη. Το υπόβαθρο είναι αμιγώς πολιτικό, όπως ίσως και τα πάντα στη ζωή μας.

Δεν ζούμε στα 80's ή στα 90's, όπου το πολιτικό σύστημα χαρακτήριζε ένα άτρωτο δίπολο. Από τη μια μεριά η κεντροδεξιά και από την άλλη η σοσιαλδημοκρατία. Όχι μόνο στην Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη τουλάχιστον. Τότε ναι, η ένταξη του Μπούτου στο ΠΑΣΟΚ ή του Τρίτση στη ΝΔ, προσομοίαζε με έγκλημα καθοσιώσεως. Σήμερα, ο κόσμος έχει αλλάξει, το εν λόγω δίπολο έχει αφανιστεί, νέες δυνάμεις συγκρούονται ανελέητα στον πολιτικό στίβο.       

Η Κεντροδεξιά έχει διατηρήσει το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών της, η σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται σε συνεχή αποδρομή. Μόνο την Ισπανία έχω στο μυαλό μου όταν ψάχνω να βρω κράτος που να κυβερνάνε σοσιαλδημοκράτες. Στα δάχτυλα του ενός χεριού μετριόνται τα Ευρωπαϊκά κράτη που η σοσιαλδημοκρατία είναι έστω αξιωματική αντιπολίτευση.  Ο λόγος; Τον βλέπουμε ολοκάθαρα στην Ελλάδα. Αδυνατεί να εκφράσει την εποχή της, τα διακυβεύματα, τις μεγάλες προκλήσεις. 

Σήμερα, καλείσαι να είσαι κιθαρίστας ή ντράμερ. Η μάχη στα χαρακώματα δίδεται μεταξύ των δυνάμεων της μετριοπάθειας και των άκρων. Κάθε μορφής άκρων. Με τις δυνάμεις της μετριοπάθειας να καλούνται να μην "χαρίζουν' στα άκρα το μονοπώλιο της ατζέντας θεμάτων όπως το μεταναστευτικό. Η σοσιαλδημοκρατία παλινωδεί μεταξύ μετριοπάθειας και άκρων. Χωρίς σαφήνεια στις θέσεις, χωρίς διακριτικές αποστάσεις από τα άκρα, με πολλά "ναι μεν αλλά".  Στη Γαλλία συμμάχησε με τον Μελανσόν, στην Ελλάδα αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας και με τον Βαρουφάκη.

Στην πολιτική και στη ζωή ισχύει το "Ή παπάς παπάς, ή ζευγάς ζευγάς". Δεν μπορεί να είσαι και με τον ασυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ.

Εκεί πρέπει να αναζητήσει και ο συμπαθής Ανδρουλάκης τους λόγους της δημοσκοπικής του καθήλωσης, που καθιστά γελοία την φιλοδοξία να είναι μια ψήφο μπροστά από ένα κόμμα που σήμερα του ρίχνει15 μονάδες στο κεφάλι. Κοντά 1 εκ. ψήφους. Βέβαια, δεν ευθύνεται αποκλειστικά αυτός για τα αδιέξοδα της σοσιαλδημοκρατίας.

Όσο προχωρά ο χρόνος, και όσο οι μάχες θα εντείνονται, θα αυξάνονται και οι συσπειρώσεις και στο στρατόπεδο της μετριοπάθειας και στο στρατόπεδο των άκρων. Όσο περνάει ο χρόνος, το δίλημμα "κιθαρίστας ή ντράμερ" θα γίνεται όλο και πιο επιτακτικό σε όσους διασχίζουν αναποφάσιστοι τις συνοριακές γραμμές.

Και πολλοί θα αποφασίσουν ότι θέλουν να είναι τελικά ντράμερς. Και θα διαβαίνουν τον Ρουβίκωνα. Και θα εντείνουν τη μοναξιά των Ευρωπαίων Ανδρουλάκηδων.

Μ.Κ.