Η πλατεία ήταν άδεια

Ο Νιόνιος είχε γράψει ένα τραγούδι, που στο πρώτο κουπλέ έλεγε;

"Η πλατεία ήταν γεμάτη, με το νόημα που’ χει κάτι απ’ τις φωτιές."

Συνεχίζοντας όμως και στο δεύτερο κουπλέ, η εικόνα άλλαζε άρδην:

"Η πλατεία ήτανε άδεια και τρελός απ’ τα σημάδια, σαν σκυλί
με συνθήματα σκισμένα, σ’ έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί "

Τι ήταν αυτό που άδειασε την πλατεία; Σε ότι αφορά το τραγούδι του Νιόνιου, ή θα πρέπει να ρωτήσουμε τον ίδιο, ή να εμβαθύνουμε περισσότερο στους στίχους. Σε ότι αφορά όμως την πλατεία που μάζευε τους νέους "αγανακτισμένους" των Τεμπών, η εξήγηση είναι απείρως πιο απλή.

Τον περασμένο Φεβρουάριο, εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών βγήκαν σχεδόν αυθόρμητα να διαμαρτυρηθούν. Γιατί; Γιατί είχαν σοβαρές υπόνοιες πως ένας σημαντικός αριθμός από τα θύματα του δυστυχήματος, έχασε τη ζωή του από κάποιο παράνομο φορτίο τεράστιας ποσότητας, φορτίο που γνώριζαν μάλλον οι κυβερνώντες, και έσπευσαν να καλύψουν τα ίχνη του.

Από τότε όμως, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι του χρόνου. Στην αρχή, οι 30 τόνοι του παράνομου φορτίου έγιναν 2, η δεξαμενή που το μετέφερε έγινε αόρατη και γι' αυτό κατηγορήθηκαν τα "μυγάκια". Τα ξένα πανεπιστήμια που θεωρητικώς είχαν επισημάνει την ύπαρξη του φορτίου, βγήκαν και είπαν "μάγκες, εμάς μην μας ανακατεύετε με τα σενάριά σας", έβγαλε πόρισμα το ΕΜΠ και η Πυροσβεστική, videos απέδειξαν ότι καμία δεξαμενή δεν υπήρχε, και το αφήγημα άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει, σε βαθμό πια και ευτελισμού του.

Στην αρχή το ξυλόλιο δεν ήταν σε δεξαμενή αλλά σε μπιτόνια μέσα στο κοκπιτ των μηχανοδηγών, μετά ήταν σε δεξαμενή αλλά αυτή είχε τρυπώσει κάτω από τα βαγόνια, και πρόσφατα δεν υπήρχε ούτε ξυλόλιο, ούτε τουλόλιο. Υπήρχε ινδένειο. 

Ο μέσος πολίτης δεν κάθεται να εμβαθύνει ιδιαίτερα στις πολυσύνθετες πληροφορίες που κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Λαμβάνει τη γενική εικόνα, την γενική "αύρα". Και ό,τι έχει λάβει από τον περασμένο Φεβρουάριο που βρέθηκε στην πλατεία διαμαρτυρόμενος, είναι ότι η όλη υπόθεση των ξυλοτουλοινδενείων μυρίζει μούφα.

Και αυτό για το οποίο αισθάνεται ένα είδος βεβαιότητας, είναι ότι μια ομάδα συμφερόντων, προβάλει όλα αυτά τα αντιφατικά, τραγελαφικά πολλές φορές, σίγουρα όμως συνεχώς μεταβαλλόμενα και συχνά αλληλοσυγκρουόμενα στοιχεία, με μόνη επιδίωξη να μην ξεκινήσει η δίκη, να μην κάτσουν οι 40 κατηγορούμενοι στο ειδώλιο (να μάθουμε και ποιοι είναι), να μην επιβληθούν ποινές.

Όχι γιατί υπάρχει μια κάποια επιθυμία αθώωσής τους, αλλά γιατί η συντήρηση του θέματος επί μακρόν και στο βάθος του χρόνου, κάποιους ευνοεί.

Εχθές η κα Καρυστιανού ανακάλυψε ελικόπτερο που μετέφερε αξιωματικό και έσπευσε επειγόντως στον χώρο του δυστυχήματος για να καθαρίσει το τοπίο, από μία ποσότητα 2 τόνων - κατά τους "εμπειρογνώμονές" της - που θα νόθευαν τη βενζίνη σε ένα πρατήριο στην Μαγκουφάνα. Τουλάχιστον δεν επανέλαβε πως οι νεκροί ήταν 85 και μας τους κρύβουνε.

Ο μέσος πολίτης δεν έχει αθωώσει την κυβέρνηση για τις παραλείψεις της. Έχει εντοπίσει ευθύνες και τις έχει αποδώσει και στο συνειδητό και στο υποσυνείδητό του.

Στην πλατεία όμως δεν ξαναπάει. 

Γ.Δ.