Τα Τέμπη είναι μια τραγική ιστορία. Όπως κάθε δυστύχημα που στερεί ζωές αθώων και ανυποψίαστων συμπολιτών μας. Θα μπορούσαν όμως να αποτελέσουν και μια ευκαιρία. Ευκαιρία για όλους μας, να κάνουμε μια ενδοσκόπηση, να μετρήσουμε ευθύνες, παθογένειες, ωχαδελφισμούς, φόβο απέναντι στην ευθύνη, κακοδιαχείριση.
Και μέσα από αυτήν την ενδοσκόπηση να προκύψει και κάτι καλό. Να βελτιωθούμε όλοι - και πρωτίστως το πολιτικό προσωπικό - έστω σε κάποιο ποσοστό, να αλλάξουμε νοοτροπίες και πρακτικές, να μεταρρυθμίσουμε το κράτος και τις λειτουργίες του, τους χρόνους υλοποίησης των έργων, τους τρόπους πρόσληψης, τις διαδικασίες επιλογής των διοικήσεων.
Έγινε τίποτα από όλα αυτά στο επίπεδο του δημόσιου διαλόγου; Απολύτως τίποτα. Μηδέν. Νάδα. Ριέν. Καμία κουβέντα, καμία συζήτηση, κανένας προβληματισμός, καμία πρόταση. Συγγνώμη, μία πρόταση κατατέθηκε. Να φύγει ο Μητσοτάκης. Και τότε προφανώς θα ζήσουμε στον παράδεισο που μας στέρησε η επιπολαιότητα της Εύας. Εγγυάται γι' αυτό ο Ανδρουλάκης και ο Βαρουφάκης. Και μην ξεχάσουμε και τον Τσίπρα.
Η υπόθεση των Τεμπών, εξελίχθηκε γρήγορα σε μία αντιπολιτευτική υστερία. Βενζόλια, ξυλόλια, ινφένεια, κρυμμένοι νεκροί, εξαφανισμένα βαγόνια, λαθρέμποροι μηχανοδηγοί και ολίγον από ΝΑΤΟ. Δεν μπορεί, κάπου θα φταίει και η "λυκοσυμμαχία". Έτσι όχι μόνο δεν εγκαινιάσαμε έναν γόνιμο διάλογο. ξεχάσαμε και τους φυσικούς αυτουργούς. Ρωτήστε στον δρόμο να σας πουν το όνομα του σταθμάρχη που έβαλε 2 τρένα στην ίδια γραμμή να τρέχουν με 190 χλμ/ώρα. Κανείς δεν θα τον θυμάται. Σπίτι του είναι εκμεταλλευόμενος τη συνειδητή λήθη. Ρωτήστε να σας πουν ποιοι είναι αυτοί οι 33 κατηγορούμενοι, γιατί κατηγορούνται, ποια θέση είχαν εκείνη τη νύχτα, ποιες ευθύνες τους οδηγούν στο εδώλιο. Κανείς δεν θα σας απαντήσει. Κάποιοι μετράνε και μέρες για να παραγραφεί το αδίκημά τους.
Συνειδητά δεν αναφέρονται για να μην διαχυθεί η ευθύνη. Μόνο ο Μητσοτάκης πρέπει να ευθύνεται, ουδείς άλλος. Ο "παράδεισος" βλέπετε, δεν μπορεί να περιμένει.
Και αυτή η υστερία έβγαλε και ωφελημένους. Τη Ζωή, που πρωτοστάτησε στο bullying, είδε το κομματίδιό της, με άγνωστους βουλευτές (πλην Μπιμπίλα και γκόμενου), και ανύπαρκτο πρόγραμμα, να εκτοξεύεται στις δημοσκοπήσεις και να παίρνει δυνητικά θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η ίδια η Ζωή, μας είχε ενημερώσει ότι ετοιμάζεται για να αναλάβει την πρωθυπουργία και το πρόγραμμα του κόμματος...ετοιμάζεται. Ακόμα ετοιμάζεται, θα έχει κόκκαλα που δυσκολεύουν το βράσιμο.
Επίσης "ωφέλησε" κάποιους λίγους συγγενείς, που μέσα στον ανείπωτο πόνο τους, η λαοφιλία τους ξύπνησε ορέξεις για πολιτική καριέρα. Η επίσπευση της ανακοίνωσης του κόμματος Τσίπρα, σχετίζεται και με αυτές τις "ορέξεις". Φοβάται μην τον προλάβει η Καρυστιανού στη γωνία. Να προλάβει να πιάσει πόστο εγκαίρως.
Αυτή η υστερία κάποια στιγμή, αναμενόμενα, κατακάθισε. Και λόγω του χρόνου που πέρασε, άλλων γεγονότων που κέρδισαν το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά κυρίως των στοιχείων που διάψευσαν σχεδόν στο σύνολό τους τις θεωρίες συνωμοσίας. Ο κόσμος δεν έχασε την συμπάθεια του προς τα πρόσωπα, έγινε όμως περισσότερο καχύποπτος ως προς τα αφηγήματα. Οι πρόσφατες εικόνες της άδειας πλατείας μας το πιστοποιούν.
Έτσι, οι ωφελημένοι άρχισαν να χάνουν με ταχύτητα μεγάλο κόμματι από τα κέρδη τους. Easy come, easy go. Η Ζωή από το 17% βρίσκεται σήμερα στο 7% με τάσεις περαιτέρω συρρίκνωσης. Και έρχεται και ο Τσίπρας που τη χτυπάει στο μαλακό υπογάστριο της πελατείας της. Και τα Τέμπη; Η ανάκριση τελείωσε, η δικογραφία πήγε στον εισαγγελέα, πάμε για ορισμό της δίκης. Όλα πια στο ακροατήριο, χωρίς ζωντανές συνδέσεις με Κοκοτσάκηδες και Λακαφώσηδες να κάνουν πειράματα με γκαζάκια του καφέ.
Έτσι, ήρθε η ώρα για την τελευταία ζαριά της απόγνωσης. Βάζουμε ένα δυστυχή να κάνει "απεργία πείνας", στήνουμε και ένα τσαντίρι με καμιά 20αριά ξυπόλητους αλληλέγγυους να κάνουν δρώμενα, στέλνουμε και τον Μπισμπίκη να ξεπλύνει το αγροτικό που πήρε σβάρνα ό,τι βρήκε μπροστά του.
Δεκτά τα αιτήματα του απεργού. Αδιάφορο. Εμείς δεν θέλουμε μόνο αυτό, θέλουμε και το άλλο, και αν γίνει δεκτό και το άλλο, θα θέλουμε και το παράλλο. Σημασία έχει να μην ξεστηθεί το τσαντίρι, ει δυνατόν να αναβληθεί και η δίκη, στην καλύτερη ο Ευαγγελάτος να αρχίσει να ξαναφωνάζει τον Λακαφώση για να ζωγραφίζει δεξαμενές.
Δεν θα σταματήσουν αν δεν κεφαλαιοποιήσουν και την τελευταία ρανίδα συγκίνησης. Αν δεν την μετατρέψουν σε ψήφους.
Και οι οι κατηγορούμενοι; Να πάνε να γ..θούν. Ας παραγραφούν τα αδικήματά τους.
Και όσα πρέπει να αλλάξουν; Εμείς θα σώσουμε τον κόσμο;
Γ.Π.
Add comment
Comments