O κόσμος αλλάζει...εμείς;

Το ερώτημα "ο κόσμος αλλάζει, εμείς;" πρωτοτέθηκε στην Ελλάδα, το Φθινόπωρο του 1989, με αφορμή το γκρέμισμα του τοίχους του Βερολίνου (ναι του τοίχους που έχτισαν οι κομμουνιστές για να εμποδίσουν τους Δυτικούς να συνωστίζονται στον σοσιαλιστικό παράδεισο).

Το ερώτημα τότε έμεινε αναπάντητο. Λεκτικά. Στην πράξη απαντήθηκε. Ελάχιστα αποκλίναμε από τις συμπεριφορές και τις πρακτικές της Σοβιετίας, στις οποίες ήμασταν συνηθισμένοι. Και προφανώς, χρεοκοπήσαμε.

Ο κόσμος πάντα αλλάζει. Άλλοτε σταδιακά, άλλοτε δραματικά, όπως συμβαίνει σήμερα. Και δεν είναι μυστικό ότι στις αλλαγές επιβιώνουν όσοι προσαρμόζονται, όχι όσοι περιμένουν τις κρατικές ομπρέλες "κοινωνικής προστασίας" να τους σώσουν από τον κατακλυσμό. Δεν φταίει, η έλλειψη "κοινωνικής προστασίας" για την εξαφάνιση των κακόμοιρων των μαμούθ.

Μόλις πριν λίγες μέρες πχ, ο Δ.Σ. του Linkedin, προέβλεψε ότι στην αγορά εργασίας του μέλλοντος, θα επιβιώσουν όχι όσοι κουβαλάνε βαρύγδουπους τίτλους σπουδών, αλλά όσοι είναι συνεχώς ευπροσάρμοστοι στην εισαγωγή, εξέλιξη και κυριαρχία των νέων τεχνολογιών με έμφαση στις τεχνολογίες AI. Όσοι θεωρούν ότι το ΑΙ είναι χαρούμενες συζητήσεις με ένα bot, σχετικά με το πότε θα παίξει ο Ολυμπιακός με τη Ζαλγκίρις, οφείλουμε να τους πληροφορήσουμε ότι το AI, δεν είναι στην αρχή της εξέλιξής του.  Είναι στην αρχή της αρχής της αρχής. Ουδείς εύκολα μπορεί να προβλέψει, τι αλλαγές θα επιφέρει όταν πραγματικά δείξει τις δυνατότητές του.

Εμείς είμαστε έτοιμοι να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα; Διαθέτουμε προσαρμοστικές δεξιότητες; Αν αφαιρέσουμε τις γονιδιακές ιδιαιτερότητες του καθενός, τα επίκτητα χαρακτηριστικά δεν είναι και ιδιαιτέρως επιβοηθητικά. Ζούμε σε μια κοινωνία, που η περί εκπαίδευσης συζήτηση περιστρέφεται περί της ΕΒΕ (αν πρέπει να σπουδάζει κάποιος που γράφει μέσο όρο 3), περί του πόσες δεκαετίες μπορεί κάποιος να είναι φοιτητής, περί του αν προτιμάμε βιβλιοθήκες ή στέκια συλλογικοτήτων, περί του αν η ανώτατη εκπαίδευση πρέπει να συνιστά μονοπωλιακό δικαίωμα του μπαμπά/κράτους.

Στην εποχή που πράγματι ένα πτυχίο (ακόμα και από το Stanford), μπορεί να μην συνιστά καν ιδιαίτερο προσόν, εμείς "αγωνιζόμαστε" για την κατοχύρωση (από το κράτος προφανώς), των επαγγελματικών και εργασιακών "δικαιωμάτων;;;" των αποφοίτων της Κοζάνης. Καλοί οι αγώνες, καλύτερη η σωστή ανάγνωση της πραγματικότητας. Όταν πολεμάς κατά της πραγματικότητας, σε ξεπερνά η πραγματικότητα και μένεις με τους αγώνες ανά χείρας.

2025 χρόνια μετά την πιθανολογούμενη γέννηση του Ιησού, η Ελληνική πολιτεία εδέησε να εισαγάγει στην 3η Γυμνασίου μάθημα οικονομικών. Σε μια εποχή που η παγκόσμια αβεβαιότητα αναφορικά με την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας, τους μέλλοντος των αποταμιεύσεων και κάθε περιουσιακού στοιχείου, βρίσκεται στο απώτατο σημείο της, ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί να υπολογίσει τους ετήσιους τόκους ενός κεφαλαίου με γνωστό το επιτόκιο. Και βγήκαν όλοι να φωνάξουν ότι το βιβλίο αυτό είναι "διαβολικό", διότι "εξομοιώνει τις ανάγκες ενός πλουσίου και ενός φτωχού", όταν απλά παρουσιάζει με δύο παραδείγματα τη θεωρία (εμπειρική σκέψη) του περιορισμού των διαθέσιμων πόρων, είτε αναφερόμαστε σε αγαθά, είτε ακόμα και στον χρόνο. 

Σε μια εποχή που οι εργασιακές σχέσεις αλλάζουν από μέρα σε μέρα, που η τηλεργασία επεκτείνεται, που υπάρχουν πολλές χιλιάδες (και θα γίνουν πολλά εκατομμύρια σύντομα) που εργάζονται από όποιο σημείο του πλανήτη επιλέξουν, που στην Εύβοια υπάρχει κοινότητα από αλλοδαπούς digital working nomads, που κρίνονται όχι από τον χρόνο της εργασίας, αλλά από την ποιότητα και την ποσότητα των παραδοτέων και την τήρηση των deadlines, εδώ στα λημέρια μας, ακόμα ασχολούμαστε με τα "μεσαιωνικά εξαντλητικά ωράρια" και τις υπερωρίες που επιβάλλουν οι εργοδοσίες (που κλέβουν και την υπεραξία των εργαζομένων - μην το λησμονούμε).

Σε μια εποχή που τα δημόσια οικονομικά των χωρών είναι σε κακά χάλια, η Ευρώπη υστερεί σε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, είναι υπερδανεισμένη έχοντας τυπώσει τρις σε χαρτονομίσματα αμφιβόλου αξίας (και τρέχει ο κόσμος να αγοράσει χρυσό), η Ευρώπη που αδυνατεί να συντηρήσει αυτό το Μολώχ του "κοινωνικού κράτους" που την πτώχευσε, και πρέπει να μεταρρυθμίσει εκ βάθρου τις δομές της οικονομίας της, εμείς θεωρούμε ότι για όλα φταίει ο κακός "νεοφιλελευθερισμός" (αν όχι και ο Σώρος, οι Ροτσάϊλντ και οι Νεφελίμ) και νομίζουμε ότι είμαστε στις εποχές των παχυλών αγελάδων για τους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ.

Ο κόσμος αλλάζει, και αν δεν προσαρμοστούμε με συνέπεια και ταχύτητα, δεν χρειάζεται να αναμένουμε το δημογραφικό για να μας αφανίσει. 

 Γ.Δ.