Διάβασα αυτή τη δήλωση του ας πούμε προέδρου του - ας πούμε κόμματος - με την οποία προσπάθησε να δικαιολογήσει την πάνδημη απουσία των "προοδευτικών" δυνάμεων από την κηδεία ενός πολύ σημαντικού Έλληνα συνθέτη - ενός από τους τελευταίους των μεγάλων που έβγαλε αυτός ο τόπος κυρίως τις δεκαετίες '60 και '70.
Ο "κύριος" λοιπόν Χαρίτσης, δεν πήγε στην κηδεία του Νιόνιου, γιατί θα ήταν εκεί και ο Γεωργιάδης. Σαν την κυρά Κούλα από τη Νεστάνη που δεν πήγε στην κηδεία της συμπεθέρας, γιατί θα ήταν και η Παναγιώταινα που της κλέβει τα σύκα απ' τη συκιά της. Προτίμησε να κάτσει σπίτι και να "ακούει λέει" τραγούδια του. Αν άκουγε Back to Back το "Κωλοέλληνες," το λες και αυτοκριτική.
Βέβαια ο "κύριος" Χαρίτσης αυτός είναι, αυτές τις ιδέες εκπροσωπεί, σε αυτόν τον κόσμο απευθύνεται. Θα μου πει κάποιος, "τι νόημα έχει να απευθύνεσαι στο 1% των ψηφοφόρων;". Τι να σας πω και γω, γούστα είναι αυτά. Εδώ ο Δημοσθένης Βεργής κατεβάζει κόμμα στις εκλογές και δεν το ψηφίζει ούτε ο ίδιος. Και δεν το αποκλείω κάτι ανάλογο να συμβαίνει και με τον "κύριο" Χαρίτση.
Κάτι ανάλογα συναρπαστικό ως δικαιολογία, θα σκέφτηκαν οι "κ.κ." Ανδρουλάκης, Φάμελλος και Τσίπρας. Ειδικά ο τελευταίος, μάλλον στα πλαίσια του rebranding θεώρησε καλύτερο να μην ταυτίζεται η παρουσία του με θλιβερά γεγονότα. Μόνο σε γάμους και χαρές η Βασίλω πρώτη. Τόσα λεφτά έσκασε στη Leo Burnett, οφείλει να ακούει τις συμβουλές των "ειδικών" της.
Το παράδοξο σε αυτή την περίπτωση είναι ότι όλος αυτός ο συρφετός διατείνεται ότι εκπροσωπεί στη χώρα τη δημοκρατία και την πρόοδο. Οι άλλοι είναι χούντα. Οι εκπρόσωποι όμως της χούντας, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τιμήσουν τον Μίκη Θεοδωράκη στην κηδεία του, παρά το γεγονός ότι τη διοργάνωσε το ΚΚΕ (μετά από επιθυμία του μεταστάντος) και τον επικήδειο εκφώνησε ο κος Κουτσούμπας. Ο "ακροδεξιός" κος Γεωργιάδης, δεν έκατσε σπίτι του να ακούει το "χτυπάν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα" για να μην παραστεί σε κηδεία που θα ήταν δίπλα στον Παφίλη και τη Λιάνα την Κανέλλη. Μη σας πω και τη Κατερίνα Νοτοπούλου και φαιδρύνουμε αστόχως το σκηνικό.
Ως ανέφερα ανωτέρω, όλα αυτά τα αντιλαμβάνομαι σε ό,τι αφορά του εσνυναίσθητους, αλληλέγγυους και ψυχοπονιάρηδες αριστερούς. Είναι διαχρονικά γνωστό ότι πρόκειται για έναν εσμό αμόρφωτων, απαίδευτων και ακαλλιέργητων ασημαντοτήτων, που κρίνουν, ζυγίζουν και μετράνε τους πάντες και τα πάντα με βάση το "μπόϊ τους". Αδιάφορες γκροτέσκο φιγούρες, ασήμαντες προσωπικότητες που πουλάνε αριστεροσύνη γιατί έτσι νομίζουν ότι ψηλώνουν λίγο. Και όποιος είναι απέναντι, στον Καιάδα.
Πότε αριστερός διαμαρτυρήθηκε για τον εγκλεισμό σε γκουλάνγκ του Σολτζενίτσιν και του Ζαχάροφ; Πότε θεώρησαν απαράδεκτο που απαγορεύτηκε στον Πάστερνακ να βγει από το κλουβί της Σοβιετικής Ένωσης για να παραλάβει το βραβείο νόμπελ;
Για τον Νιόνιο δεν είχαν πρόχειρο γκουλάγκ, άρα αυτοσχεδίασαν.
"Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι". Ο Ανδρουλάκης όμως;! Αυτός θεωρητικώς δεν εκπροσωπεί ένα ακόμα κομμάτι της δογματικής αριστεράς, μια ακόμα φράξια των διανοητικά και ψυχολογικά ανήμπορων συμπολιτών μας. Είναι εκπρόσωπος θεωρητικά της σοσιαλδημοκρατίας και μάλιστα της Ευρωπαϊκής, ενός πολιτικού χώρου με ιστορία, με συμβολή στο χτίσιμο της μεταπολεμικής Ευρώπης (άσχετα αν διαφωνεί κανείς με τα αφηγήματά της), με συγκεκριμένες αναφορές σε ιστορικούς ηγέτες, με σεβασμό στην αστική δημοκρατία, με πίστη στους θεσμούς της, με ανοιχτές προσεγγίσεις σε θέματα ανοχής του διαφορετικού.
Και η Ελληνική σοσιαλδημοκρατία ενεργεί και σκέφτεται όπως το τελευταίο αριστερό κατάπτυστο γκρουμπούσκουλο;
Και από αυτήν αναμένουμε να αποτελέσει τη θεσμική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, κόντρα στις ανερχόμενες δυνάμεις του φαιοκόκκινου λαϊκισμού;
Ένα σύνθημα σε έναν τοίχο που παίζει πολύ στα δίκτυα έγραφε "ΠΑΣΟΚ σώσε μας".
Φευ, δεν μας έσωσε.
Ε.Μ.
Add comment
Comments