Στις χθεσινές εμβόλιμες εκλογές στις ΗΠΑ, ο πρόεδρος Τραμπ (συνειδητά δεν λέω το Ρεπουμπλικανικό κόμμα), υπέστη μια σημαντική ήττα. Έχασε και την Βιρτζίνια και το Νιου Τζέρσεϊ - πολιτεία στην οποία είχε κάποιες προσδοκίες εκλογής του εκλεκτού του Jack Ciattarelli. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι, και οι 2 αυτές πολιτείες και προφανώς η Ν. Υόρκη, ανήκουν παραδοσιακά στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών, μόνο που η σύγκριση με τα αποτελέσματα των πρόσφατων σχετικά προεδρικών εκλογών, ήταν σημαντικά διαφοροποιημένα υπέρ του Δημοκρατικού κόμματος.
Οι Δημοκρατικοί, σε όλες τις περιπτώσεις κατέβηκαν με το σύνθημα "Affordability." Βλέπετε, οι ανησυχίες των δικών μας ψηφοφόρων δεν είναι σπάνιες στον πλανήτη που ζούμε. Κυρίαρχη ανησυχία για τους Αμερικάνους είναι η οικονομία και κυρίως η ακρίβεια. Ό,τι ακριβώς απεικονίζουν και οι δικές μας δημοσκοπήσεις. Διαμαρτύρονται οι Αμερικάνοι για τις υψηλές τιμές στα αγαθά, υψηλές τιμές στην ενέργεια, θεόρατες τιμές στα ενοίκια (σας θυμίζουν κάτι;). Βέβαια, όταν κυβερνάς σχεδόν συνέχεια, το να αποδίδεις τα προβλήματά αυτά αποκλειστικά στον αντίπαλό σου που κυβερνά 11 μήνες, παραπάει. Αυτά όμως έχει η πολιτική.
"Affordability," λοιπόν. Να γίνουν οι τιμές και εν γένει το κόστος διαβίωσης προσιτά στον μέσο Αμερικανό. Αυτό "πούλησαν" οι δημοκρατικοί και εχθές κέρδισαν παραπανίσια επιρροή.
Η Ν. Υόρκη είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Εκεί δεν αναμετρήθηκε ένας Δημοκρατικός με έναν Ρεπουμπλικάνο. Αναμετρήθηκε μια τάση του δημοκρατικού κόμματος έναντι μιας άλλης. Από τη μία, η συμβατική φιγούρα του Andrew Cuomo, που εκπροσωπούσε το κλασσικό κεντρώο, μετριοπαθές Δημοκρατικό κόμμα που όλοι γνωρίζουμε, και από την άλλη μια "ριζοσπαστική" πρόταση, ενός 35άρη μουσουλμάνου, με πολύ δυνατά επικοινωνιακά χαρακτηριστικά, ο οποίος δηλώνει Σοσιαλιστής κάργα, με πλούσιες αναφορές στην εργατική τάξη και αριστερίζουσα ρητορική.
Νίκησε ο μουσουλμάνος που "πούλησε" καλύτερα το "Affordability." Είπε τίποτα καινούργιο και καινοτόμο; Τρίχες. Κλασικές αριστερίζουσες ανοησίες, για πλαφόν στα ενοίκια, δωρεάν μέσα μεταφοράς και "κοινωνικά παντοπωλεία", σαν αυτά που είχαν φτιάξει εδώ στην Ελλάδα επί χρεοκοπίας κάποιοι δήμοι, για να πουλάνε φθηνά χαρτιά υγείας και κονσέρβες με φασόλια. Και βέβαια μπόλικες κατάρες στους κακούς πλούσιους που τρώνε το ψωμί των φτωχών και μπλα μπλα μπλα.
Κάνοντας μία παρένθεση, θα αναφέρω μια κουβέντα που είχα πρόσφατα με έναν νέο Ελληνοαμερικάνο γιατρό. Στις ευρύτερες ιδεολογικές του προσεγγίσεις, θα τον χαρακτήριζα φιλελεύθερο, υποστηρικτή μιας κοινωνίας των πολλαπλών επιλογών, με ελεύθερη οικονομία, ελεύθερες αγορές και αναγνώριση δικαιωμάτων προς όλους. "Ποια η γνώμη σου για τον Τραμπ;", τον ρώτησα. "Τον απεχθάνομαι," μου απάντησε. Δυσκολεύομαι να φανταστώ έναν αμερικάνο προηγούμενων δεκαετιών, με τέτοιες πολιτικές απόψεις, να δηλώνει απέχθεια για έναν πρόεδρο προερχόμενο από το Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Για τον Ρίγκαν πχ, ή για τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο.
Η νίκη του Mamdani ουσιαστικά είναι ένα δώρο που του προσέφερε απλόχερα το Τραμπ. Τα δύο κόμματα στις ΗΠΑ, δεν είχαν τρομερές αποκλίσεις μεταξύ τους. Δεν είναι ίδια, αλλά δεν είναι και η μέρα με τη νύχτα. Υπηρετούν και τα δύο αυτό που λέμε "συνέχεια τους κράτους", "κανονικότητα," "αμερικάνικες αξίες." Προφανώς, και τα δύο - με ευθύνη κυρίως των δημοκρατικών - όλα αυτά δεν τα υπηρέτησαν με πολλή συνέπεια επί συνεχή χρόνια. Αποτέλεσμα, οι ΗΠΑ να είναι μια εξαιρετικά ζημιογόνος οικονομία στο δημοσιονομικό της σκέλος, και σε επίπεδο χρέους να μοιάζει κατά πολύ με ένα failed state. Αυτό έχει τις συνέπειές του στην καθημερινότητα του μέσου Αμερικανού, και προσέξτε, οι συνέπειες αυτές είναι απτές, χωρίς ακόμα να έχει γίνει προσπάθεια να αντιμετωπιστεί στον πυρήνα του το πρόβλημα.
Αλλά ας το προσπεράσουμε. Ο Τραμπ ξεκόλλησε το ρεπουμπλικανικό κόμμα από τις βάσεις του και τον παραδοσιακό τρόπο του πολιτεύεσθαι και το μετατόπισε σε ένα πεδίο μιας λαϊκίστικης ρητορικής, λαϊκίστικων και εν πολλοίς και αντιθεσμικών επιλογών. Δεν κυβερνά το ρεπουμπλικανικό κόμμα, κυβερνά ο Τραμπ στην λογική του "ενός ανδρός αρχή," με πλήθος παλινωδιών και αντιφάσεων. Δασμοί που ανεβοκατεβαίνουν σαν ασανσέρ, με τον Πούτιν που είναι φίλος σήμερα, εχθρός αύριο, καλό παιδί μεθαύριο και δοκιμάζουμε και πυρηνικά εναντίον του αντιμεθαύριο. Χωρίς διαδικασίες, χωρίς έλεγχο, χωρίς θεσμικές συμπεριφορές, χύμα στο κύμα και όπου βγει.
Όσοι αντιτίθενται σε αυτές τις πρακτικές - και είναι και πολλοί και συνήθως καθόλου αριστεροί - ριζοσπαστικοποιούνται με τη σειρά τους de facto. Σαν ασυνείδητη αντίδραση στον λαϊκισμό της "'άλλης πλευράς". Και με ευκολία προσχωρούν όχι στη μετριοπαθή φωνή από την αντιπέρα όχθη, αλλά στα δυνατά καταγγελτικά ουριαχτά, έστω και αν αυτά μυρίζουν ιδεολογική ναφθαλίνη από χιλιόμετρα.
Και μέσα σε όλα αυτά, ο Τραμπ, παραμονές εκλογών βγήκε να υποστηρίξει τον Cuomo (ενώ υπήρχε και ρεπουμπλικάνος υποψήφιος!!!) και δήλωσε και πως αν εκλεγεί ο Mamdani θα κόψει την ομοσπονδιακή χρηματοδότηση προς τη Ν. Υόρκη.
Μάλλον ο πρόεδρος θα βρει σήμερά μια μεγάλη ανθοδέσμη στο οβάλ γραφείο και μια ευχαριστήρια κάρτα.
Από τον Mamdani.
Γ.Π.
Add comment
Comments