Εχθές ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν έμεινε στην ψήφιση του προϋπολογισμού γιατί πήρε στην Πάτρα να ακούσει τον σύντροφο Αλέξη. Δεν έμεινε δηλαδή με το κόμμα του για να καταψηφίσει τον ανάλγητο, νεοφιλελεύθερο προϋπολογισμό των διεφθαρμένων της κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλά έτρεξε κάπου να χωθεί και αυτός σε ένα άλλο υπό ίδρυση κόμμα, ανταγωνιστικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ, που στοχεύουν στους ίδιους ψηφοφόρους.
Διεγράφη; Έθεσεν εαυτόν εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας της ριζοσπαστικής αριστεράς; Του έγινε κάποια έγγραφη παρατήρηση; Του είπε κάποιος έστω "μην το γ..άς ρε σύντροφε, μας ξευτιλίζεις;". Τίποτα από όλα αυτά. Είναι απλώς Τετάρτη και μάλιστα ηλιόλουστη και χαρωπή.
Καθημερινά, βγαίνουν διάφοροι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και δηλώνουν σε κανάλια ότι είναι έτοιμοι να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια στο κόμμα του Μεσσία όταν αυτό ανακοινωθεί. Κοκκινίζουν; Νιώθουν μια κάποια συστολή; Λένε και ένα "συγγνώμη ρε παιδιά, αγαπάω;". Μπα, δεν το θεωρούν απαραίτητο.
Ένας διευθυντής σύνταξης της κομματικής εφημερίδας "Αυγή" (προβλέπονται και τέτοιες στην ελευθεροτυπία μας), έγραψε το εξής αυτονόητο. Άλλο ΣΥΡΙΖΑ, άλλο κόμμα Τσίπρας. "Βίοι παράλληλοι." Αυτός έχασε τη δουλειά του. Ο μόνος.
Και τέλος πάντων ας πούμε ότι όλοι εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποφασίσει ότι "Finito La Musica Passato La Festa", ΣΥΡΙΖΑ τέλος, τραβάμε λουκέτο και πάμε κατά Αμαλίας μεριά, να κάνουμε μια καντάδα στον Αλέξη να μας λυπηθεί να μας περιμαζέψει.
Και αν δεν τους θέλει; Δεν πειράζει, αυτοί όπως λένε, δεν λειτουργούν με όρους εγωιστικούς, δεν τους νοιάζουν οι θέσεις και τα οφίτσια, θα παραμείνουν απλοί, ανώνυμοι στρατιώτες του Αλέξη στον αγώνα του κατά του καθεστώτος Μητσοτάκη. Αφισοκολλητές και χειροκροτητές στις πλατείες. Χρειάζονται πολλούς τέτοιους τα κόμματα. Στελέχη που να θέλουν να γίνουν βουλευτές έχουμε για δέκα γενιές, αφισοκολλητές μας λείπουν.
Ούτε πάνε αγνοί στρατιώτες, ούτε που το κλείνουν όμως και το μαγαζί. Προτιμάνε την αργή, ψυχοφθόρα και εξευτελιστική πορεία του σταδιακού αφανισμού. Την απόλυτη γελοιοποίηση.
Είναι ωραίο να γελοιοποιείσαι και να εξευτελίζεσαι; Ε, όχι ακριβώς. Τότε, γιατί το επιλέγουν;
Για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος λέγεται μαζική διαπραγμάτευση. Άλλο να πηγαίνει ένας ένας στην Αμαλίας και να φιλάει το δαχτυλίδι του Νονού, και ο Νονός να αποφασίζει ποιον κρατάει και ποιον διαολοστέλνει, και άλλο να διαπραγματεύονται ως ένα ενιαίο μπλοκ συμφερόντων. Δείτε το κάπως σαν εργατικό σωματείο που θέλει να συζητήσει με την εργοδοσία. Όλοι μαζί, περισσότερα καταφέρνουμε.
Αυτός δεν είναι όμως και ο σημαντικότερος λόγος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, στα κιτάπια της νομοθεσίας, είναι ακόμα αξιωματική αντιπολίτευση, βάση του αποτελέσματος των τελευταίων εκλογών. Τυπικά θα μου πείτε. Ουσιαστικά θα σας πω. Γιατί έτσι μοιράζεται η κρατική επιχορήγηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει την κρατική επιχορήγηση που αναλογεί στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. €3,5 εκ. τον χρόνο. Αν κλείσουν το μαγαζί, αποχαιρέτα τα εκατομμύρια που χάνεις.
Έτσι, αυτό που ακόμα τους ενώνει είναι κυρίως ο παράς. Αυτοί οι άτεγκτοι, αριστεροί που θα άλλαζαν και την Ευρώπη, παραμένουν εξευτελιζόμενοι σε ένα κουφάρι, για τον παρά.
Καλά και Φάμελλος δεν ντρέπεται, που είναι και ο αρχηγός τους και που τον στέλνουν και στον εξώστη σαν 15χρονο που δεν έχει να πληρώσει εισιτήριο πλατείας;
Στην ιστορία μας, αυτός είναι ο φουκαράς.
Μ.Κ.
Add comment
Comments