Πάντα επιιθυμούσα και υποστήριζα μια λύση δύο κρατών. Έχω συμμετάσχει προσωπικά σε πολλά forum διαλόγου και, μερικές φορές, σε διαπραγματεύσεις που προωθούσαν αυτή τη λύση. Και είμαι πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος αν το Ισραήλ θέλει να παραμείνει ένα κράτος καταφύγιο για τους διωγμένους Εβραίους του κόσμου. Μόνο που: είμαι επίσης πεπεισμένος ότι αν υπήρχε μια στιγμή, μια μοναδική, όπου η αναγνώριση της Παλαιστίνης δεν θα ήταν η σωστή λύση, αυτή είναι, ακριβώς, τώρα. Γιατί;
Διότι πλέον θα είναι δύσκολο για έναν Παλαιστίνιο στη Γάζα, αλλά και στη Δυτική Όχθη, να μην σκέφτεται: "Από πότε το ονειρευόμασταν αυτό… από πότε παρακολουθούσαμε τους εκπροσώπους μας να χάνονται στον λαβύρινθο των μικρών βημάτων τους, των συμβιβασμών, των αδιέξοδων συζητήσεών τους… ιδού που αναδύεται ένα ριζοσπαστικό και αδόκητο κίνημα… ιδού που βγαίνει στην επιφάνεια, μακριά από μία φθίνουσα και διεφθαρμένη παλαιστινιακή Αρχή...άνθρωποι ένοχοι για τη σφαγή, σε απάνθρωπες συνθήκες, 1.200 γυναικών, παιδιών και ανδρών εβραίων και για την ομηρία 251... και ιδού το θαύμα! Αυτό που φαινόταν αδύνατο γίνεται πραγματικότητα! Κανένας δεν μας άκουγε, τώρα πια μας ακούν! Και η Δύση που δεν σταματούσε να επαναλαμβάνει, σαν άρθρο κατηχητικού, ότι η τρομοκρατία δεν είναι λύση, είναι υποχρεωμένη να το παραδεχτεί: η τρομοκρατία αποδίδει, περνάει το μήνυμα και πετυχαίνει εκεί που τα υπόλοιπα είχαν αποτύχει." Ο ρόλος του ενός ή του άλλου στην αποτυχία των ειρηνευτικών πρωτοβουλιών διαγράφεται. Οι χαμένες ευκαιρίες των διαδοχικών παλαιστινιακών ηγεσιών ξεχνιούνται.
Αυτή η αναγνώριση, αν δεν συνοδεύεται από αυστηρές προϋποθέσεις, είναι επίσης μια ζημιογόνος πράξη γιατί όσοι την προωθούν και την υποστηρίζουν, μπορούν να διατείνονται όσο θέλουν, ότι η Χαμάς "δεν θέλει ένα κράτος," ότι είναι ο "χειρότερος εφιάλτης της" και ότι αυτή η πράξη του ΟΗΕ δεν μπορεί, για αυτήν, να είναι μια "επιτυχία": πρόκειται για σύγχυση στρατηγικής και τακτικής επιτυχίας; δεν καταλαβαίνουν ότι, ανεξάρτητα από τις μακροπρόθεσμες προοπτικές της, αυτή η 22 Σεπτεμβρίου 2025 θα παραμείνει, για τη Χαμάς, η ημερομηνία μιας μεγάλης πολιτικής νίκης; και δεν βλέπουν την αύρα που θα αποκτήσει, παρά την καταστροφή στην οποία έχει ωθήσει τον ίδιο της το λαό, μέσα στην παλαιστινιακή κοινότητα.
Υπήρχε μια μάχη μέχρι θανάτου, για πάνω από είκοσι χρόνια, ανάμεσα στη Χαμάς, τους αντιπάλους της Φατάχ και των Παλαιστινίων που άρχιζαν να κατανοούν, σιωπηλά, σε ποιον εγκληματικό αδιέξοδο τους είχαν οδηγήσει οι ηγέτες τους – ε, λοιπόν, τα παιχνίδια τελείωσαν; είναι η Χαμάς που, "αντιστεκόμενη" στο Ισραήλ, χύνοντας το αίμα των "μαρτύρων" της, "αντιστεκόμενη" μέχρι τέλους, θα έχει λυγίσει τη Δύση και θα έχει αποκτήσει αυτό που κανείς, πριν από εκείνη, δεν είχε καταφέρει; είναι αυτή που θα έχει κερδίσει το παιχνίδι; και σε αυτήν θα επιστρέψουν τα δάφνινα στεφάνια… Ας υποθέσουμε ότι οι συντάκτες αυτής της επιπόλαιης αναγνώρισης, χωρίς προϋποθέσεις ή περιεχόμενο, καταλήξουν να ξυπνήσουν κάποια μέρα συνειδητοποιώντας ότι αυτό το νεοαναγνωρισμένο κράτος θα χρειαστεί μια κυβέρνηση και, συνεπώς, εκλογές.
Όλες οι δημοσκοπήσεις, προς το παρόν, αυτό δείχνουν: η Χαμάς, στη Δυτική Όχθη όπως και στη Γάζα, που, με το ένα όνομα ή το άλλο, έχει τις καλύτερες πιθανότητες να επικρατήσει.
Bernard-Henri Lévy (Αναδημοσίευση από La regle du jeu)
Επιμέλεια: Ε.Μ.
Add comment
Comments