Μετά από μερικά χρόνια στη δεύτερη θέση, ο «Κανένας» επανέρχεται στην πρωτοκαθεδρία των ελληνικών δημοσκοπήσεων στην ερώτηση για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό. Η πιθανή επάνοδος του κ. Τσίπρα μειώνει τη διαφορά του τρίτου από το δεύτερο, αλλά η παρουσία του ξανά στην κεντρική πολιτική σκηνή μπορεί να διεγείρει τα αντανακλαστικά του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου και να επανασυσπειρώσει απώλειες του κ. Μητσοτάκη.
Το «τραμπικό» ωστικό κύμα, μετά την επάνοδο του Ντόναλντ Τραμπ, δεν φαίνεται να δημιουργεί ανατροπές ούτε στην Ευρώπη ούτε στην Ελλάδα. Κανείς από τους εγχώριους διεκδικητές του «τραμπικού χρίσματος» (Βελόπουλος, Λατινοπούλου, Σαμαράς, Καμένος) δεν δείχνει να αποκτά ούριο άνεμο.
Η επιστροφή Τσίπρα με κεντροαριστερό μανδύα μπορεί να συσπειρώσει ό,τι έχει απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ και λίγους από τη «Νέα Αριστερά» ή το κόμμα Κασσελάκη, δύσκολα όμως θα αγγίξει το ποσοστό με το οποίο έχασε τις τελευταίες εκλογές. Το κοινό που κάποτε έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ το 35% της δεκαετίας της χρεοκοπίας περιελάμβανε δύο μεγάλες τάσεις: τη συστημική και την αντισυστημική αριστερά.
Σήμερα, η αντισυστημική αριστερά έχει περισσότερα κοινά με την αντισυστημική δεξιά παρά με τη συστημική αριστερά. Το ίδιο ισχύει και για τον αντίστοιχο «συστημικό» χώρο, που παραμένει προσανατολισμένος στις αξίες των δυτικών δημοκρατιών: εκλογές, ανεξάρτητες αρχές, ατομικά δικαιώματα, ελευθεροτυπία, σεβασμός στην ιδιοκτησία.
Οι αντισυστημικές δυνάμεις, αντίθετα, γοητεύονται από την ψευδαίσθηση ισχύος αυταρχικών καθεστώτων – είτε με «κόκκινο» πρόσημο (Κίνα, Βόρεια Κορέα) είτε με «μαύρο» (Ρωσία, ισλαμικές δικτατορίες). Η επάνοδος του κ. Τσίπρα δύσκολα θα ξανακερδίσει αυτές τις δυνάμεις, καθώς τον θεωρούν ότι τις «πούλησε» με τη στροφή του 2015. Πιθανότερο είναι να δεχθεί σφοδρότερες επιθέσεις από Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκη και τις μεταλλάξεις των ΑΝΕΛ, παρά από τον κ. Μητσοτάκη ή τον κ. Ανδρουλάκη.
Χωρίς συγκολλητική ουσία, η επιστροφή του μοιάζει συγκυριακή. Από την άλλη, οι μετρήσιμες επιτυχίες της κυβέρνησης σε οικονομία, εθνικά θέματα και παιδεία δύσκολα ανατρέπουν την κόπωση που δημιουργεί η παρατεταμένη θέαση των ίδιων προσώπων στην εξουσία. Στις φυγόκεντρες δυνάμεις συμβάλλουν και τα «παράπονα» όσων δεν αξιοποιήθηκαν κοντά στην «κουτάλα» του κρατικού προϋπολογισμού ή όσων επιχειρηματικών συμφερόντων δεν έλαβαν όσα διεκδικούσαν από το Ταμείο Ανάκαμψης.
Η κυβερνητική φορά θα μπορούσε να αναστραφεί μόνο από ένα σοκ διεθνούς οικονομικής κρίσης ή από την εξάπλωση γεωπολιτικών εντάσεων που θα επηρεάσουν εφοδιαστικές αλυσίδες και καθημερινότητα των πολιτών. Και τα δύο σενάρια δεν πρέπει να αποκλείονται στο άμεσο μέλλον.
Add comment
Comments