Πιστεύω πως κάθε μέτρο που στοχεύει στη μείωση φόρων και επιδομάτων είναι βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Οι φόροι πέραν των αναγκαίων δεν είναι κοινωνική δικαιοσύνη∙ είναι τιμωρία για όσους προσπαθούν να βελτιώσουν τη ζωή τους και επιβράβευση για όσους περιμένουν από το κράτος να τους ταΐσει εφ’ όρου ζωής.
Από αυτή τη σκοπιά, οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη αποτέλεσαν θετική έκπληξη.
Η κυβέρνηση δείχνει να αντιλαμβάνεται πως το μέλλον δεν χτίζεται με αναδιανομή εισοδημάτων από τους παραγωγικούς σε «επαγγελματίες» αναξιοπαθούντες και πολιτικούς πελάτες.
Η Ελλάδα παραμένει από τις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης όχι γιατί οι Έλληνες είναι τεμπέληδες ή κατώτεροι, αλλά γιατί το κράτος «θερίζει» όποιον πάει να κερδίσει κάτι παραπάνω από τον βασικό μισθό. Υπό αυτή την έννοια, η φορολογική μεταρρύθμιση είναι σημαντική: μηδενισμός φόρου για τους νέους, ελάφρυνση για νοικοκυριά με παιδιά και μικρότερες κοινότητες. Σωστά όλα αυτά.
Μόνο που η φορολογία στα εισοδήματα άνω των 40.000 ευρώ παραμένει από τις υψηλότερες στην Ευρώπη. Έτσι, οι Έλληνες με υψηλή ειδίκευση προτιμούν να μένουν έξω. Η χώρα χάνει ακριβώς εκείνο το δυναμικό που θα μπορούσε να στηρίξει την ανάπτυξή της.
Για να φτάσουμε σε ουσιαστική αλλαγή χρειάζεται θεραπεία του μεγάλου ασθενούς: του Δημοσίου. Η Ελλάδα εξακολουθεί να σέρνει τα βαρίδια του μεταπολιτευτικού σοσιαλισμού, του κρατισμού και του πελατειακού κράτους. Χωρίς μια γενναία «αποσοβιετικοποίηση» δεν πρόκειται να φτάσουμε τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που το τόλμησαν και μας έχουν προσπεράσει.
Βήματα γίνονται, αλλά το ερώτημα είναι αν αρκούν. Η φθορά της κυβέρνησης δεν τρέφεται μόνο από την ακρίβεια αλλά και από μια γενικότερη αίσθηση στασιμότητας. Η ακρίβεια έχει διεθνείς αιτίες – αποπαγκοσμιοποίηση, δασμοί, χαλαρές νομισματικές πολιτικές. Έχει όμως και ελληνικές ρίζες: μικρή αγορά, έλλειψη οικονομιών κλίμακας, υπερβολική συνταξιοδοτική και αμυντική δαπάνη.
Η κοινωνική δυσαρέσκεια και η αντισυστημικότητα δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Διαπερνά ολόκληρη τη Δύση. Είναι το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που έμαθε να απολαμβάνει την ευημερία χωρίς να κοπιάζει ιδιαίτερα και τώρα δυσφορεί στην ιδέα ότι πρέπει να ξαναβάλει το κεφάλι κάτω και να δουλέψει.
Αυτή η δυσαρέσκεια όπως έδειξε η εμπειρία της Ελλάδας κατά την περασμένη δεκαετία δεν εκτονώνεται με μέτρα ανακούφισης και ενίσχυσης των εισοδημάτων, εκτονώνεται μόνο όταν οι κοινωνίες αντικρίζουν την άβυσσο όπως έγινε το 2015…
Κώστας Στούπας (Αναδημοσίευση από www.liberal.gr)
Add comment
Comments