O Charlie Kirk ήταν ένας από τους πολλούς ανθρώπους στις ΗΠΑ που με δημόσιο λόγο εξέφραζε τις απόψεις του. Το μειονέκτημά του; Ήταν επιδραστικός. Δεν απευθυνόταν σε ένα μικρό, κλειστό, σεχταρίστικο ακροατήριο. Είχε δημιουργήσει ένα κοινό που τον παρακολουθούσε το οποίο υπερέβαινε ακόμα και αυτά τα ευρύτατα όρια των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η επιδραστικότητα συγκεντρώνει τα φώτα. Και το φως δεν προσελκύσει μόνο τις πεταλούδες, αλλά και πλήθος άλλα σιχαμερά ζωύφια.
Οι απόψεις του; Θα λέγαμε βαθιά συντηρητικές. Homeschooling, οπλοκατοχή, θρησκεία, εμβολιασμός. Κάποιοι συμωνούν με αυτές, άλλοι όχι. Έτσι γίνεται όμως στις ελεύθερες δημοκρατικές κοινωνίες. Προς τι η απήχησή του; Αφενός οι υπερβολές της woke agenda, αφετέρου όμως - ίσως και σημαντικότερο - δεν είχε το κλασικό στυλ του οργισμένου ρήτορα. Συνομιλούσε με το κοινό του, έδινε τον λόγο σε αρνητές των απόψεών του, δεν τους προβόκαρε, χρησιμοποιούσε ως ένα βαθμό τη μαιευτική μέθοδο - δια ερωτήσεων - για να υπερασπιστεί την – κατ’ αυτόν - ορθότητα των θέσεών του.
Ήταν οι απόψεις του "σωστές"; Τι θα πει σωστές; Ποιος ορίζει το σωστό; Με πολλές από αυτές προσωπικά διαφωνούσα. Είναι εγώ ο "σωστός"; Στις δημοκρατικές κοινωνίες το "σωστό" δεν το υπαγορεύει μια κλειστή κάστα γραφειοκρατών. Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα του μέτρου, της ευθύνης, του διαλόγου και της σύνθεσης. Μέσα από τη σύνθεση προκύπτει το κατά συγκυρία "σωστό". Μόνο στις ολιγαρχίες το "σωστό" είναι γραμμένο σε κάποιες πλάκες του Μωϋσή και αλί σε αυτόν που το παραβαίνει.
Πόσο δημοκρατικές είναι όμως οι κοινωνίες που βιώνουμε; Πόσα βήματα διεύρυνσης της δημοκρατίας κάνουμε και πόσα πισωγυρίσματα με μορφή αλμάτων;
Το δυστύχημα είναι πως, ελέω οικονομικής δυσχέρειας, οι δημοκρατίες της Δύσης, διολισθαίνουν με σπασμένα φρένα στο αδιέξοδο των άκρων και της τοξικότητας. Και όταν η τοξικότητα γίνει κυρίαρχη αντίληψη, ανοίγει η γη για να κάνει επίδειξη των σκουληκιών της. Και στην Ελλάδα το βιώνουμε. Μια βόλτα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, μας δίνει ολοκάθαρη την εικόνα. Οργή, μίσος, ύβρεις, κατάρες και ευχές για εντατικοποίηση της βίας. Πόσοι δεν ποστάρουν φωτογραφίες αιμόφυρτων Ελλήνων πολιτικών ευχόμενοι να γίνουν αυτές οι εικόνες καθημερινότητα; Πόσοι δεν έφτασαν στα απόλυτα επίπεδα του οργασμού, με τις εικόνες που έρχονται από το Νεπάλ;
Προφανώς, το 99,99% αυτών είναι παλληκάρια της φακής. Όμως σε αυτές τις σέχτες, εντάσσονται προβληματικά άτομα, που έχουν την ανάγκη της ένταξης και της αποδοχής (αποδοχή που δεν βρίσκουν στα ανοιχτά κοινωνικά σύνολα), ταΐζονται με μίσος, και κάποιοι από αυτούς, μέσα στη θολούρα της μανιώδους κατάθλιψής τους, θα φτάσουν - ίσως - και στις ακραίες πράξεις μιας δολοφονίας. Αυτό δεν έγινε και στην περίπτωση Φύσσα;
Κοινωνίες που διολισθαίνουν στα άκρα και την τοξικότητα, ακραίοι που οραματίζονται ολιγαρχικά καθεστώτα, καθεστώτα που φροντίζουν και να ταΐζουν κόσμο για να παίζει την προπαγάνδα τους, μετριοπάθεια που εξορίζεται, ατομική ευθύνη που αναζητείται, σύνθεση που αγνοείται.
Κρίμα για τις γενιές που έρχονται και για τα ανείπωτα που θα βιώσουν.
Δ.Α.
Add comment
Comments