Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να φτιάξει κόμμα. Με ποιους; Μέχρι και ο ΓΑΠ ακούγεται. Καλά θα περάσουμε.
Βεβαίως ακολουθεί την επικοινωνιακή στρατηγική να συντηρεί το θέμα αυτό άλυτο επί μήνες, για να αυξάνει την αδημονία του κοινού. Έξυπνη στρατηγική, αρκεί να μην το παρακάνεις. Αν το παρατραβήξεις το σχοινί και δεν σηκώσεις στην ώρα της την αυλαία, η πλατεία θα αδειάσει. Μην σας πω και ο εξώστης.
Ο πρώην πρωθυπουργός ποντάρει σε ένα και μόνο - θετικό γι' αυτόν - δεδομένο. Δεν υπάρχει εναλλακτικός πόλος εξουσίας. Υπάρχουν πολίτες που επιζητούν κυβερνητική αλλαγή, δεν υπάρχει όμως ούτε κόμμα, ούτε πολιτική ηγεσία που να εγγυάται μια τέτοια προοπτική. Ο Τσίπρας, θέλει να παίξει τον ρόλο του deus ex machina, του από μηχανής Θεού που θα εμφανιστεί ως καταλύτης για να οδηγήσει στην επίλυση του "δράματος" που βιώνουν κάποιοι συμπολίτες μας.
Μέχρι εδώ ο δρόμος μοιάζει στρωτός. Είναι ο μόνος με πρωθυπουργική προϋπηρεσία και ηγετικό προφίλ. Τα καλά νέα όμως γι' αυτόν σταματούν εδώ.
Πρέπει να εκφράσει και ένα αφήγημα. Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Στα πλαίσια του rebranding του υπέδειξαν να βρει ένα σύνθημα/κλειδί. Ο Ανδρέας είχε πχ την "αλλαγή", ο Σημίτης τον "εκσυγχρονισμό", κάτι έπρεπε να βρει και ο Αλέξης. Και βρήκε τον "νέο πατριωτισμό". Αδύναμο και δημιουργεί και συγχύσεις.
Όμως και ο ίδιος είναι σε σύγχυση. Ποιο είναι το κοινό του; Όσοι δεν θέλουν τον Μητσοτάκη; Αφηρημένη προσέγγιση. Πρέπει να συγκεκριμενοποιηθεί ακόμα περισσότερο. Είναι μετριοπαθείς κεντρώοι που βιώνουν μια δυσαρέσκεια για χίλιους δύο λόγους; Είναι μετριοπαθείς αριστερούληδες που προσβλέπουν σε μια σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση; Είναι οι φωνασκούντες ξεξιόθεν και αριστερόθεν που θέλουν την κεφαλή του Μητσοτάκη επί πίνακι; Ανομοιογενές κοινό με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Αν ο Αλέξης προσπαθήσει να προσεγγίσει το παλιό "ριζοσπαστικό" κοινό, θα φάει τα μούτρα του. Πρώτον εκεί υπάρχουν περιχαρακωμένα κομματικά συμφέροντα έτοιμα να τον κατασπαράξουν σε κάθε του κίνηση. Η κα Κωνσταντοπούλου, για να σιγουράρει την πελατεία της, δεν διστάζει να τον χαρακτηρίζει δημοσίως ακόμα και μιζαδόρο. Πρόσφατα η ομάδα Κασσελάκη ουσία τον κατηγόρησε πως τα πήρε από τον Βαρδινογιάννη για ένα στεγαστικό δάνειο από την Optima. Εδώ δεν έχει ευγένειες. Η σπέκουλα δεν έχει όρια. Επικρατεί η λογική "βουρ και τον φάγαμε". Θερίζει ό,τι έσπειρε.
Επίσης το κοινό αυτό, είναι πολύ καχύποπτο έναντι του Τσίπρα. Του χρεώνει την "προδοσία" του 2015 και χασκογελάει όταν τον ακούει να λέει πως δημιούργησε πλεονάσματα. Επίσης το κοινό αυτό, ενδιαμέσως έχει ριζοσπαστικοποιηθεί έτι περαιτέρω, και σε αυτό ο Αλέξης ρητορικά έχει μείνει πίσω. Στα μάτια του κοινού που διψάει για αίμα και εύχεται θανάτους, καρκίνους και δημόσιες διαπομπεύσεις, ο λόγος του Αλέξη φαντάζει πολύ soft, πολύ μη μου άπτου, πολύ sur mesure.
Εξ ου και στη σημερινή δημοσκόπηση, η κα Καρυστιανού έχει διπλάσιο ποσοστό πρόθεσης ψήφου (αν κάνει κόμμα), από τον κο Τσίπρα. Όχι τόσο γιατί κουβαλάει το συναισθηματικό στοιχείο της μάνας που έχασε το παιδί της. Κυρίως επειδή έχει οξύτατο καταγγελτικό λόγο, χωρίς να την ενδιαφέρει και αν όσα λέει έχουν κατ' ανάγκη και σχέση με την πραγματικότητα.
Να στραφεί προς το μετριοπαθές κοινό; Στην πλειοψηφία του, αυτό το κοινό είναι ακόμα πιο καχύποπτο απέναντί του. Είναι σε μεγάλο βαθμό το κοινό του Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, το κοινό που ψήφισε ΝΑΙ, το κοινό που του χρεώνει την αχρείαστη περιπέτεια του 2015 και την ανάδειξη των Βαρουφάκηδων σε θέσεις ευθύνης. Πολύ δύσκολα το κοινό αυτό θα τον δει σαν συστημική λύση με βαθμούς αξιοπιστίας.
Ο στρωτός δρόμος καταλήγει σε πολλαπλά αδιέξοδα. Γι’ αυτό και η ομιλία του στη ΔΕΘ ήταν άχρωμη, άοσμη, αδιάφορη.
Γιατί αφορούσε τους πάντες αλλά και συνάμα κανέναν.
Γ.Π.
Add comment
Comments