Η ιστορία της ποδιάς έχει λήξει από τις 6 Φεβρουαρίου του 1982, όταν ο υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, Λευτέρης Βερυβάκης αποφάσισε την κατάργηση της υποχρεωτικής χρήσης της σχολικής ποδιάς στα δημόσια σχολεία ως ένδειξη εκδημοκρατισμού και πλουραλισμού.
Γενικά επί ΠΑΣΟΚ, δεν ήμασταν καθόλου φειδωλοί στα παχιά μεγάλα λόγια. Και προς τούτο, τη δύστυχη ποδιά που εισήγαγε ο Καποδίστριας, την κατηγορήσαμε ως αντιδημοκρατική συνήθεια.
Εν τούτοις, η εν λόγω "μεταρρύθμιση" δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και ατυχής. Παρά το ότι, ακόμα και σήμερα, η επίσημη σχολική ενδυμασία και στα δημόσια σχολεία, είναι υπαρκτή και στις πλέον αναπτυγμένες χώρες (βλ. Ηνωμένο Βασίλειο), η ενιαία εμφάνιση παρέπεμπε περισσότερο σε στρατώνα νεοσυλλέκτων παρά σε χώρο εκπαίδευσης, όπου στόχος είναι - πέραν της μαθήσεως - και η ανάπτυξη της προσωπικότητας και του ελευθέρου πνεύματος έκαστου μαθητή και εκάστης μαθήτριας.
Αν διεκδικούμε μια κοινωνία ελεύθερων επιλογών, δεν γίνεται να μην διδάσκουμε το δικαίωμα στις ελεύθερες επιλογές στους μελλοντικούς πολίτες της χώρας.
Έτσι και σήμερα, που έχει μερικώς ανασυρθεί το θέμα από τα "χρονοντούλαπα της ιστορίας", οι μόνοι που εισηγούνται την επιστροφή της ποδιάς, είναι υπερσυντηρητικά κόμματα, που ψαρεύουν σε ένθρησκο κυρίως υπερσυντηρητικό ακροατήριο. Όπως ο "μυγάκιας" κος Βελόπουλος και ο "αγιαστούρας" κος Νατσιός.
Οι λοιποί διακρίνονται σε αυτούς που θεωρούν ότι ο καθείς δύναται να ντύνεται όπως επιθυμεί, και σε όσους βάζουν και το στοιχείο της ευπρέπειας. Μόνο που δεν μας εξηγούν τι είναι το "ευπρεπές". Η υπουργός παιδείας μάλιστα, και εκπαιδευτικός στο επάγγελμα κα Ζαχαράκη δήλωσε πως "Η μαθητική κοινότητα έχει δικαίωμα παρέμβασης όταν παρατηρούνται ακρότητες ή εκκεντρισμοί, συστήνοντας συμμόρφωση με όσα θεωρούνται αντικειμενικά ευπρεπή και κοινωνικά αποδεκτά".
Ωραίο αυτό, μόνο που υπάρχει αντικειμενικά "ευπρεπές"; Οι νομοθέτες βάζουν κανόνες, δεν μας καλούν να αποφασίσουμε εμείς τι αποκλίνει από το "αντικειμενικό".
Ξεκινώντας από όσους είναι της άποψης "ελάτε όπως είστε" που έλεγε και ο μακαριστός Χριστόδουλος, θα έθετα το ερώτημα περί το που ακριβώς δεν υπάρχει έστω ένα στοιχειώδες dress code; Μπορεί κανείς να πάει στο χώρο της εργασίας του ντυμένος σαν τη Μαντόνα μετά από συναυλία; 'Έτσι επειδή αυτό αναπτύσσει την προσωπικότητά του; Μπορείς να μπεις σε ένα αξιοπρεπή χώρο εστίασης με σκισμένη μπλούζα γεμάτη γράσο μετά από 8ωρο σε φαναρτζίδικο; Δύναται ένας άντρας/τραυματιοφορέας να πάει στο δημόσιο νοσοκομείο που παρέχει τις υπηρεσίες του με καυτό σορτσάκι, ζαρτιέρες και μπουστάκι;
Δεν υπάρχει επαγγελματικός ή εν γένει δημόσιος κλειστός χώρος που να μην ισχύει ένα υποτυπώδες dress code. Σπίτι σου ντύσου και Πόκεμον, ή όταν βγαίνεις για τζόκινγκ, όταν πας στη δουλειά καλύτερα θα ήταν να κρατήσεις τη στολή του Πίκατσου για τις απόκριες.
Και οι μαθητές, κάποια στιγμή θα βρεθούν σε έναν κόσμο που ακολουθεί κάποιους στοιχειώδεις κανόνες dress code. Δεν οφείλουν να είναι προετοιμασμένοι;
Τώρα σε όσους, θεωρούν λογικές τις ως άνω αιτιάσεις, δεν μας αρκεί μια γενική και αόριστη επίκληση του "αντικειμενικού". Επιβάλλεται το dress code στις σχολικές αίθουσες να προσδιοριστεί με σαφήνεια. Χωρίς ποδιές, χωρίς ομοιομορφία, χωρίς αυστηρούς και άκαμπτους κανόνες, όμως με μια σαφή περιγραφή του τι εστί "ευπρεπές" και συμβατό με την ιδιότητα του μαθητή.
Η πολιτεία καθορίζει τα πρότυπα στα σχολεία της, όχι οι influencers.
Γ.Π.
Add comment
Comments