Πολλά τα δεινά, κ´ ουδέν δεινότερο πολιτικού πέλει

Ο Σοφοκλής στην "Αντιγόνη", χρησιμοποιεί αυτή τη φράση, στο πρώτο στάσιμο του χορού. Μόνο που αναφέρεται γενικότερα στον άνθρωπο, όχι μόνο στον "πολιτικό". Φαντάζομαι θα συγχωρούσε ο ποιητής την τόλμη μας να τον διασκευάσουμε.

Ο όρος "δεινά", συχνά παραπέμπει σε συμφορές στον σύγχρονο λόγο. Εν τούτοις μη λησμονούμε πως επίσης κάνουμε λόγο και για πχ "δεινό" κολυμβητή, ήτοι ικανό, εξαίρετο.

Όλοι όσοι προσπάθησαν να αποδώσουν τους στίχους αυτούς αυτούς στη Νέα Ελληνική, δυσκολεύτηκαν. Πως αποδίδεις μια λέξη με μια τόσο αντιφατική σημασία; Ο Γρυπάρης την απέδωσε ως "θαυμαστά", άλλοι ως "τρομερά", ο Μύρης (βλ. Γεωργουσόπουλος), επέμεινε στο "δεινό" με την εννοιολογική του ρίζα, και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

"Πολλά γεννούν το δέος·το μέγα δέος ο άνθρωπος γεννά·"

Γιατί εμείς το επικεντρώσαμε στον πολιτικό; Γιατί ίσως είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτού του αντιφατικού "δεινού". Ο πολιτικός, γεννιέται πολιτικός και πεθαίνει πολιτικός, και δεν υπάρχει μεγαλύτερο βάρος για άνθρωπο να κουβαλά στον βίο του.

Ο Αντώνης Σαμαράς, είναι ένας υπερφιλόδοξος πολιτικός. Όχι άνθρωπος, πολιτικός. Ο πολιτικός είναι εκ φύσεως φιλόδοξος. Την υπερφιλοδοξία του την έχει αποδείξει πολλάκις στην πολιτική του διαδρομή. Και αυτή του χάραξε τον δρόμο των επιλογών του.

Η εκλογική του ήττα το 2015, η αλλαγή ηγεσίας στο κόμμα, οι εκλογικές επιτυχίες του Μητσοτάκη, ο αδυσώπητος χρόνος που δεν τον προσπερνά, δεν μείωσε εισέτι αυτή του την υπερφιλοδοξία. Και τώρα, θέλει να γυρίσει τον χρόνο 30+ χρόνια πίσω και να ξαναφτιάξει μια ΠΟΛΑΝ.

Δικαίωμά του να φτιάχνει κόμματα και να προσπαθεί να ρίχνει κυβερνήσεις μέχρι την τελευταία του ανάσα.

Απαιτείται όμως και ένα αφήγημα, μια αιτιακή σχέση. Κάποτε ήταν η "Μακεδονία", σήμερα; Σήμερα προβάλει πάλι τον "πατριωτισμό", επειδή όμως δεν υπάρχει ένα τόσο συμβολικό αποκούμπι, καταφεύγει και στα Τέμπη. Ως ο Βαξεβάνης, η Κωνσταντοπούλου και ο Κασσελάκης. Ουδέν δεινότερο πέλει.

Προ ολίγων μηνών προσχώρησε στον θίασο του ξυλολίου. Όταν αυτό κατέρρευσε, εποίησε τη νήσσαν, πέρασαν οι μήνες και επανήλθε, μαζί με τον Βαξεβάνη και τη Ζωή, στα Τέμπη.

Η υπερφιλοδοξία είναι κακός σύμβουλος. Όμως από το ξυλόλιο μέχρι σήμερα, μεσολάβησε κάτι το απολύτως τραγικό, κάτι που τρελαίνεται κανείς και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να το βιώσει. Αδόκητα, σκληρά και άδικα έχασε το σπλάχνο του.

Τέτοιες συμφορές, θέλεις δεν θέλεις, σε όποια ηλικία, ανατρέπουν τους αξιακούς σου κώδικες, τις προτεραιότητες, την οπτική σου απέναντι στη ζωή. Αναδεικνούν σε όλο της το γκρίζο μεγαλείο τη ματαιότητα των στόχων, των φιλοδοξιών, της συνεπακόλουθης καμαρίλας. Γίνεσαι δυστυχής, όμως πολύ σοφότερος.

Αντιλαμβάνεσαι την αξία των λόγων ενός άλλου σπουδαίου, του Σέξπηρ στον Μάκβεθ: "η ζωή είναι θεατρίνος, που κορδώνεται κι αφρίζει στη σκηνή για τη λίγη του την ώρα, κ’ έπειτα κανείς δεν τον ακούει, είναι το παραμύθι που ένας βλάκας το λέει, γεμάτο λύσσα και φωνές, δίχως κανένα νόημα."

Στην περίπτωση του κου Σαμαρά, όλα έμειναν ως ήταν. Απαράλλαχτα, αναλλοίωτα, ανεπηρέαστα.

Μεγάλη δυστυχία το να είσαι πολιτικός. Πολλά τα "δεινά" που κουβαλάς, πολλά τα "δεινά" που φέρνεις.

Και ένα μαύρο πανί στα μάτια σου σε εμποδίζει ισοβίως να δεις τη ζωή κατάματα.

Μ.Κ.