Κίνητρα ή αντικίνητρα για το δημογραφικό;

Το δημογραφικό - όλοι το λένε – είναι η βόμβα στα θεμέλια των δυτικών κοινωνιών και όχι μόνο, Θα λέγαμε σαν σύνολο των αναπτυγμένων χωρών. Το Fertility rate, ο δείκτης που μετράει τις γεννήσεις ανά γυναίκα, τα τελευταία 60 χρόνια έχει επί της ουσίας καταρρεύσει. Σύμφωνα με στοιχεία της παγκόσμιας τράπεζας, το 1963 είχαμε 5,3 γεννήσεις ανά γυναίκα, και το 2023, η τιμή του δείκτη είχε πέσει στο 2,2. Η μείωση αυτή, είναι προφανές ότι κυρίως προήλθε από τις αναπτυγμένες χώρες. Στην Ε.Ε. είναι στο 1,4, στις ΗΠΑ στο 1,6, στη Νότια Κορέα στο 0,7 και στη Σομαλία στο 6,1.

Η Ελλάδα είναι ουσία στον μέσο όρο της Ε.Ε. (1,3). Και η όλη παραφιλολογία περί οικονομικής δυσπραγίας που αποθαρρύνει τις αποφάσεις για τεκνοποίηση, είναι παραπλανητική, μιας και η ο δείκτης στην Ισπανία είναι στο 1,1, στην Ιταλία στο 1,2, στο Λουξεμβούργο στο 1,3, στη Γερμανία και στη Νορβηγία στο 1,4. Όλοι αυτοί περάσανε χρεοκοπία και δεν τα βγάζουν πέρα με τον μισθό τους;

Όπως πρόσφατα ανέφερε σε άρθρο του ο Άγης Βερούτης, το θέμα δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτισμικό. Έχει επικρατήσει η ιδεολογία του, me-first, και η δημιουργία οικογένειας σε συνδυασμό με την τεκνοποίηση προϋποθέτει την υποταγή μέρους του "εγώ" σε ένα ευρύτερο "εμείς". Το παιδί απαιτεί θυσίες και περιορισμό των προσωπικών επιλογών. Στον κόσμο του me-first, οι προσωπικές επιλογές δεν είναι υπό διαπραγμάτευση.

Ο μακροπρόθεσμος κίνδυνος προφανώς έχει να κάνει με τον αφανισμό των εθνών, και όσων αυτά κουβαλάνε περιλαμβανομένων των πολιτισμικών τους χαρακτηριστικών. Η φύση σιχαίνεται τα κενά. Αν εμείς μειωνόμαστε σταθερά και αδιάλειπτα, δεν μειώνονται πχ οι Νιγηριανοί με fertility rate 4,5. Το 2000 ήταν 125 εκ., και το 2024 235 εκ. Σχεδόν διπλασιάστηκαν σε 25 χρόνια. Η "επέλαση" των μεταναστών στην Ευρώπη, δεν θα είναι ένα προς διαχείριση πρόβλημα, θα είναι "φυσική επιλογή".

Δεν έχω κάτι με τους συμπαθείς Νιγηριανούς, όμως εδώ μιλάμε για αφανισμό πολιτισμικών οντοτήτων.

Το δημογραφικό έχει μια άμεση οικονομική διάσταση που είναι καθόλου αμελητέα. Λέγεται συνταξιοδοτικό σύστημα. Τα συστήματα των χωρών βασίζονται στην λεγόμενη αναδιανομή μεταξύ των γενεών. Έχει μικρή σχετικά σημασία το πόσα έδωσες εργαζόμενος. Δεν διασφαλίζεται από εκεί η σύνταξή σου. Τη σύνταξή σου, σου τη διασφαλίζουν όσοι εργάζονται δια των εισφορών τους. Με ταχύτητα οδηγούμαστε σε μια σχέση εργαζόμενων/συνταξιούχους ίση με 1:1. Ένας νέος εργαζόμενος με μισθό €1.500/μήνα, πληρώνει για σύνταξη περίπου €300. Τόσο θα μπορεί να είναι η σύνταξη. Και επειδή οι άνθρωποι ζουν και πολύ περισσότερο, και δεν γίνεται να εισπράττουν συντάξεις επί δεκαετίες, θα πρέπει κάποια στιγμή να βγαίνουν στη σύνταξη στα 75.

Οι λαοί στην Ευρώπη δεν κάνουν αυτή την αριθμητική και θέλουν να μείνουν όλα όπως είναι. Οι αριθμοί είναι όμως αμείλικτοι.       

Αν δεν θέλουμε να αλλάξουμε το αναδιανεμητικό σύστημα, πρέπει να κάνουμε παιδιά. Και αν μας είναι αδιάφορο το έθνος μας, ή το κράτος μας, ή ο πολιτισμός μας, φαντάζομαι δεν μας είναι αδιάφορη η σύνταξή μας. Μέχρι σήμερα αντιμετωπίζουμε το θέμα με κίνητρα. Κάτι επιδόματα, φορολογικές ελαφρύνσεις κοκ. Δεν πολυδουλεύει αυτό. Πρέπει να δούμε πλέον και τα αντικίνητρα.

Όποιος δεν τεκνοποιεί από επιλογή, δεν προσφέρει (κυνικό αλλά αληθινό) εργαζόμενους που θα προσφέρουν σύνταξη στους ηλικιωμένους. Πως αναμένει ο ίδιος όταν γεράσει να του διασφαλίσουν τη σύνταξή του τα παιδιά που γέννησαν οι άλλοι που δεν είχαν προμετωπίδα τους το Me-first;

Αν δες θες παιδιά, οκ, όμως θα λαμβάνεις και τη μισή σύνταξη. Ή αν θες ολόκληρη, μετά από κάποια ηλικία θα πληρώνεις τις εισφορές που θα παρήγαγαν τα παιδιά που δεν έκανες.

Γ.Δ.