Εχθές η Άννα Διαμαντοπούλου είπε μια αλήθεια. Και την ξέσκισαν. Διότι ως είχε γράψει και ο Τσέχωφ "η ψευδαίσθηση που μας συναρπάζει είναι προτιμότερη από 10 χιλιάδες αλήθειες". Και η δυστυχής Άννα, εχθές, είπε μόνο μία.
Θα μπορούσε να ακολουθήσει την πεπατημένη. Να πουλάει τοις μετρητοίς τσάμπα συγκίνηση, να φωνάζει για δολοφόνους, καθάρματα, λαθρέμπορους, για τη "μάνα που παλεύει να βρει την αλήθεια σε έναν διεφθαρμένο κόσμο που παλεύει να την εξοντώσει". Τόσα ωραία έχουν ακουστεί, συνήθως βγαλμένα από σενάρια των ταινιών της δεκαετίας του 60, με βαρύγδουπους τίτλους του τύπου "Αμάρτησα για το παιδί μου."
Δεν την ακολούθησε την πεπατημένη, πήγε κόντρα στην "ευκολία", είπε τα "δύσκολα" που όλοι αποφεύγουν και έγινε ανάλγητη, άπονη, ανελέητη, και το χειρότερο από όλα; "Δεξιά". Καλά με το "κάθαρμα" συμβιβάζεσαι, το αντέχεις, "δεξιά" όμως; Δεν καταπίνεται.
Εν τούτοις η Άννα είπε κάτι πολύ απλό. Ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να διαλέξει βάρκα. Θα υψώσει τα πανιά του λαϊκισμού και της τοξικότητας ή θα προσπαθήσει να καταστεί μια εναλλακτική, σοβαρή και αξιόπιστη πρόταση εξουσίας; Θα λέει ότι λέει ο φαιδρός Δούκας, ότι δεν θα συγκυβερνήσουν ποτέ με τη ΝΔ, ή θα αποσαφηνίσει ότι τις μετεκλογικές συνεργασίες τις καθορίζει ο λαός με την ψήφο του;
Αν πχ η ΝΔ πάρει 30% και το ΠΑΣΟΚ 20%, η μόνη κυβέρνηση που θα μπορεί να σχηματιστεί θα είναι μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Δεν το λέω εγώ, η αριθμητική το λέει. Τι προτείνει ο φιλοαρουραιϊστής δήμαρχος; Ότι θα μείνει η χώρα ακυβέρνητη ή ότι θα κάνουμε εκλογές μέχρι να σβήσει ο ήλιος; Αλλά ας πούμε ότι είναι μαθηματικά δυνατή μια άλλη κυβερνητική συμμαχία. Το ΠΑΣΟΚ δεν θα συγκυβερνήσει με ένα κεντροδεξιό, φιλοευρωπαϊκό κόμμα, αλλά θα πάει να κάνει κολεγιά με τη Ζωή, τον Βελόπουλο και τον Βαρουφάκη; Είπαμε να λέμε βλακείες, αλλά να έχουμε και ένα μέτρο.
Το ΠΑΣΟΚ ή θα βάλει πλάτη στην τοξικότητα και τον λαϊκισμό ή θα σταθεί απέναντι. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Κα η αναφορά στην Καρυστιανού; Η Καρυστιανού έχει δεδομένη τη συμπάθεια όλων μας ως μία μητέρα που έχασε το παιδί της. Όποιος όμως χάνει το παιδί του, δεν αποκτά και το Παπικό αλάθητο. Δεν γίνεται αίφνης το σημείο αναφοράς μιας ολόκληρης κοινωνίας και μάλιστα επί παντός επιστητού. Δεν μετατρέπεται σε ιερή αγελάδα.
Όσο εκφράζει το πένθος της έχει την αμέριστη συμπαράστασή μας, όσο διεκδικεί να αλλάξουν πολλά για να μην ξανάχουμε Τέμπη, έχει την υποστήριξή μας, όταν όμως επεκτείνει τη ρητορική της σε σειρά άλλων θεμάτων, ουδείς είναι υποχρεωμένος να συμφωνήσει μαζί της, ουδείς στερείται του δικαιώματος να την κριτικάρει.
Η Καρυστιανού, πέραν της ιδιότητας της ως μάνας, ως δημόσιο πρόσωπο προάγει και συντηρεί μια τοξικότητα χέρι χέρι με την Κωνσταντοπούλου. Ανακαλύπτει νεκρούς που μας κρύβουνε, ξυλόλια, τουλόλια, Λακαφώσηδες, χαμένα βαγόνια, δολοφονημένους γιους δικαστικών λειτουργών. Κινητοποίησε πλήθος συμπολιτών της διακινώντας ένα ψέμα. Ψέμα στο οποίο προφανώς επιμένει, διότι πως να πει, τσάμπα σας κουβάλησα. Και εσχάτως αναγνώρισε στον εαυτό της και πολιτικές φιλοδοξίες, τις οποίες αβαντάρει γνωστός εκδότης.
Άρα δεν είναι πια απλά μια χαροκαμένη μάνα, αλλά ένα δημόσιο πρόσωπο με δημόσιο λόγο και πολιτικές βλέψεις. Δεν είναι σαν τους συγγενείς των άλλων 57 θυμάτων. Είναι μια περίπτωση μόνη της. Και ως τέτοια αντιμετωπίζεται.
Η Άννα έθεσε το ερώτημα αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να ρίχνει νερό σε αυτόν τον μύλο. Τον μύλο μιας τοξικότητας που με διάφορες προφάσεις επιθυμεί να δυναμιτίζει την κοινωνική ηρεμία. Αυτό που στο X κάποιοι trendάρουν ως #ΧάοςΔαγκωτό. Προφανώς εκλογικά δεν συμφέρει το ΠΑΣΟΚ να συμπλέει με τον λαϊκισμό και αυτό αποδείχτηκε. Πέραν όμως του κομματικού οφέλους, ποιον ρόλο επιφυλάσσει το ΠΑΣΟΚ για τον εαυτό του; Μιας υπεύθυνης σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής δύναμης, που θα προσθέτει και δεν θα αφαιρεί από τον δημόσιο διάλογο ή τον ρόλο ενός μπαχαλάκη με γραβάτα;
Αν το ΠΑΣΟΚ είναι στα φιλοευρωπαϊκά πλαίσια και επιθυμεί να είναι ένας από τους θεματοφύλακες της κανονικότητας, ας θυμηθεί τον παρακάτω στίχο:
"Σήκω πήγαινε στην Άννα του χειμώνα"
Ε.Μ.
Add comment
Comments