Στην Αθήνα, στο κέντρο της έχουμε ένα κενοτάφιο. Είναι το μνήμα ενός στρατιώτη. Αγνώστου στρατιώτη. Όταν λέμε "άγνωστος" δεν είναι σαν τον Λάκη Λαζόπουλο, που ως στρατιώτη ουδείς τον συνάντησε μιας και δεν μας έκανε τη χάρη να υπηρετήσει τη θητεία του. Είναι "άγνωστος" γιατί ενσωματώνει όλους τους "γνωστούς" Έλληνες, με πλήρες ονοματεπώνυμο, συγγενείς, τόπο καταγωγής, τόπο διαμονής, θρήσκευμα, συναισθήματα, έρωτες, φιλοδοξίες, ελπίδες, όνειρα, όλα αυτά κάπου θαμένα (άγνωστο που), μαζί με τα κόκκαλά τους, που θυσιάστηκαν σε κάποια μάχη, σε κάποιο μετερίζι, σε κάποιο ανήλιαγο χαράκωμα.
Αυτός είναι ο "άγνωστος' στρατιώτης, που δεν είναι καθόλου άγνωστος, γιατί είναι γεμάτος Γιάννηδες, Χαράλαμπους, Νίκους, Λεωνίδες, και τόσα άλλα γνωστά ονόματα δίπλα σε τόσες γνωστές τοποθεσίες. Σαγγάριος, Κιλκίς, Πρέβεζα, Μοναστήρι, Αργυρόκαστρο, Πίνδος.
Κάποιοι - συνήθως απολύτως άκαπνοι - σήμερα μας λένε ότι ο άγνωστος/γνωστός στρατιώτης ανήκει σε όλους. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. ΣΕ ΟΛΟΥΣ. Σε όλους όσοι καμιά φορά, περνώντας από κει, ίσως, πέφτει η ματιά τους σε αυτό το κενοτάφιο και το συνδέει ασυνείδητα η μνήμη τους με το δικαίωμά τους σήμερα, να έχουν πατρίδα, σπίτι, φαμίλια, νοικοκυριό, ελευθερία.
Όταν όμως λέμε σε όλους, εννοούμε σε ΟΛΟΥΣ. Και πως ένα μνημείο, ένας χώρος συλλογικής μνήμης, καθίσταται κοινό κτήμα; Όταν δεν το οικειοποιούνται κάποιοι, για σωστούς ή λάθος λόγους, για να προωθήσουν αιτήματα, ζητούμενα, απαιτήσεις. Όταν καθάριο, ελεύθερο από γεγονότα της συγκυρίας, με παρέα μια χούφτα φανταράκια, στέκει εκεί για να θυμίζει και για να το θυμούνται. Χωρίς γλαστράκια, κεράκια, ρεσό, βελέτζες, αντίσκηνα και ό,τι άλλο διαθέτει ως πραμάτεια η αλυσίδα Jumbo.
Μα δεν μπορεί κάποιος να διαμαρτυρηθεί για κάτι; Για οτιδήποτε θεωρεί σωστό και δίκαιο; Προφανώς και μπορεί. Και όλους εμάς που θεωρούμε το κενοτάφιο προπύργιο της ελευθερίας μας, θα μας βρει απέναντι όποιος προσπαθήσει να περιορίσει το ιερό δικαίωμα της διαμαρτυρίας. Η πόλη μας, η χώρα μας, είναι γεμάτη δρόμους, πλατείες, λεωφόρους, πάρκα, γήπεδα. Ανά πάσα στιγμή μπορούν να γεμίσουν με διαμαρτυρόμενα πλήθη, που να ζητούν από αυξήσεις στους μισθούς και περισσότερη διαφάνεια μέχρι και περισσότερο τζατζίκι στο σουβλάκι. Ουδείς απαγορεύεται να διαμαρτυρηθεί για οτιδήποτε και μάλιστα οπουδήποτε.
Μπορούν να συγκεντρωθούν 5.000 σουβλακοφάγοι όμως στην Ακρόπολη; Όχι, δεν μπορούν. Γιατί; Γιατί είναι ένα αιώνιο μνημείο που ανήκει σε ΟΛΟΥΣ και όχι χώρος οικειοποίησης από τζατζικολάτρεις. Έτσι δεν μπορούν να μαζευτούν και στο κενοτάφιο για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Πόσα τέτοια μνημεία συλλογικής μνήμης υπάρχουν στον τόπο μας; Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Και γιατί κάποιοι θέλουν αυτά τα ελάχιστα μνημεία για να διαμαρτυρηθούν όταν υπάρχουν 132 χιλ τετραγωνικά χιλιόμετρα γης για να βγάλουν το άχτι τους; Γιατί το θέμα εδώ δεν είναι η διαμαρτυρία. Είναι η πρόκληση.
Προκαλούν την κυβέρνηση μονίμως, συνειδητά και εσκεμμένα με την ελπίδα να αντιδράσει άγαρμπα. Γιατί μαζεύτηκαν εχθές; Για να ξαναγράψουν τα γραμμένα ονόματα; Όχι. Μαζεύτηκαν με την ελπίδα να παρέμβει η αστυνομία. Να γίνει τζέρτζελο, να φωνάξουν για αυταρχισμό και κρατική τρομοκρατία. Τώρα που το δικαίωμα της εκταφής δόθηκε, τους είναι αδιάφορη η εκταφή που γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν θα τους δικαιώσει. Ψάχνουν άλλους τρόπους να συντηρούν το θέμα ψηλά στη δημοσιότητα και να τσιγκλάνε τον κρατικό μηχανισμό μπας και "κάνει το λάθος".
Και έτσι αναγάγουν το απολύτως αυτονόητο ζήτημα της χρήσης ενός κενοταφίου σε μείζον πολιτικό θέμα.
Το κράτος οφείλει να μην "τσιμπήσει." Όμως και οι πολίτες να προστατεύουν ό,τι ενεργοποιεί τη μνήμη ΟΛΩΝ.
Ν.Χ.
Add comment
Comments