Σιεγιεδισμός

Ο Εμμανουέλ Ζοζέφ Σιεγές (Emmanuel Joseph Sieyes) ήταν Γάλλος ρωμαιοκαθολικός κληρικός, συνταγματολόγος και πρώιμος κοινωνιολόγος. Συμμετείχε στη Γαλλική Επανάσταση του 1789, ήταν μονίμως μέλος της Συμβατικής, είχε περίοπτα πόστα στα Ναπολεώντεια χρόνια και πήρε μια πολύ υψηλή θέση όταν έγινε η παλινόρθωση των Βουρβόνων στον θρόνο της Γαλλίας. Όταν τον ρώτησαν τι ακριβώς έκανε όλα αυτά τα χρόνια που η Γαλλία τα πέρασε μέσα στον πυρετό της φωτιάς, της τρομοκρατίας και της διαρκούς ανταραχής, με πολύ κυνισμό απάντησε: "Επέζησα."

Από τότε, αυτή στάση ζωής, αυτή η πολιτική προσέγγιση του είμαι με όλους και με όλα, χωρίς να βγαίνω μπροστά, χωρίς να αναλαμβάνω κινδύνους, χωρίς να υφίσταμαι προσωπικές φθορές ονομάστηκε "Σιεγιεδισμός."   

Ο υποψιασμένος αναγνώστης, στις παραπάνω γραμμές και στην ιστορική αναφορά στον "ευσεβέστατο" Γάλλο Αββά, θα διέκρινε κάποιες νύξεις που αφορούν το σήμερα. Πάντα η ιστορία, σε όλες της τις μορφές έχει σύγχρονες αναφορές. Έχει την τάση να επαναλαμβάνεται, και όχι πάντοτε ως φάρσα.

Πάντα και παντού υπήρχαν Σιεγιές, και η χώρα μας ουδόλως πρωτοτύπησε, αντιθέτως ουκ ολίγες φορές φιλοξένησε στα όρια του πολιτικού της προσωπικού, πολλούς "αραχνούφαντους" εθνοσωτήρες, που απλά "επιζούσαν", μη αποχωρίζομενοι, κάτω από όλες τις συνθήκες, υψηλότατους θώκους.

Στις μέρες μας, μια τέτοια προσέγγιση, ας μην κρυβόμαστε, ακολουθεί ο συμπαθής σίγουρα Υπουργός Αμύνης, κος Δένδιας. Βρίσκεται σε ένα υπουργείο που δεν συνεπάγεται καθημερινή τριβή με την κοινωνία και τις καθημερινές της ανάγκες (άλλο να είσαι ο ήρωας που παραγγέλνει υποβρύχια, και άλλο να τρέχεις για τις ανάγκες ιατρών στην Ψέριμο ή για την τιμή του τουλομοτυριού στα ψυγεία του Σκλαβενίτη). Δεν εμπλέκεται με τον άχαρο ρόλο της υποστήριξης του κυβερνητικού έργου στα τηλεοπτικά πάνελ, όπου θα έπρεπε να διαπληκτίζεται με τον κάθε κο Τσουκαλά και τον κάθε κύριο (oh mon Dieu) Χάρη Μαμουλάκη.

Ακολουθεί πιστά το αιώνιο ρητό "When the Going Gets Tough, the Tough Get Going", Ελληνιστί "Όταν στραβώνει η δουλειά, την κάνουμε ελαφρά πηδηματάκια." Έτσι, όταν στις αρχές του τρέχοντος έτους, τα ξυλόλια, τα τουλόλια και τα ινφένεια έβγαλαν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες αγανακτισμένους συμπολίτες μας, που άρχισαν να βλέπουν τους κυβερνώντες ως εν δυνάμει "δολοφόνους", σίγουρα όμως "λαθρέμπορους", ο κος Δένδιας βρήκε το πιο ανήλιαγο λαγούμι για να κρυφτεί. Σε εκείνη την περίπτωση, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι δεν ήταν και ο μόνος που δεν ήθελε να δει τα πορσελάνινης υφής χέρια του να λερώνονται κυλιόμενος στις πολιτικές "λάσπες".

Εχθές, σε ένα ζήτημα ελάσσονος κιόλας σημασίας, που αφορούσε όμως το υπουργείο του, επέλεξε από το να συγκρουσθεί πολιτικά με τους εν κοινοβουλίω αντιπάλους του κόμματός του, να απολαύσει στους αναπαυτικούς chesterfield καναπέδες της Μεγάλης Βρεττάνιας, τον καπουτσίνο του, μέτριο σε γλυκύτητα, με γάλα καρύδας και στέβια (ως έχει την τιμή να τον πίνει).  Έκανε και μία ανάρτηση στο X για να πει εν ολίγοις ότι εγώ παιδιά αμαρτία ουκ έχω, δεν συγκρούομαι με κανέναν, δεν θέλω να στεναχωρήσω κανέναν, θέλω να τα έχω με όλους καλά.

Έτσι, καθαρός και πάνλευκος, σαν να τον περνάνε κάθε μέρα με αλισίβα και λουλάκι, αναμένει την αναπόφευκτη και νομοτελειακή κάποια στιγμή ήττα της ΝΔ και του αρχηγού της, προκειμένου αν εμφανιστεί πάνω στο πλουμιστό άλογο με την καλοχτενισμένη χαίτη και την ασημοκεντημένη σέλα, και να αναλάβει την αρχηγία. Ακόμα και αν δεν χάσει η ΝΔ συντόμως, αλλά δεν έχει και αυτοδυναμία, γιατί όχι, μπορεί να του ζητηθεί να γίνει και πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συνασπισμού, έτσι αλέρωτος που είναι, και που κανείς δεν του κρατάει κακία.     

Ό,τι ακριβώς έκανε και ο Σιεγιές. Θα έχει απλά "επιζήσει". Πως θα έχει επιζήσει εν τω μεταξύ το κόμμα; Θα φροντίσουν γι ‘αυτό τα (oh mon Dieu) "φανταράκια" της πρώτης γραμμής. 

Μ.Κ.