Γιατί τόσο μίσος!

Η Μαρία Σάκκαρη είναι μια τενίστρια. Μια Ελληνίδα τενίστρια. Μια Ελληνίδα αθλήτρια. Έχει πετύχει στο άθλημά της όσα δεν έχει πετύχει ποτέ καμία Ελληνίδα αθλήτρια. Έχει παίξει σε τελικό Grand Slam, έχει μπει στη δεκάδα με τις καλύτερες τενίστριες στον κόσμο. Αδιανόητα επιτεύγματα για Ελληνίδα τενίστρια πριν από λίγα μόλις χρόνια.

Φέτος η Σάκκαρη διανύει μια κακή χρονιά. Συμβαίνει. Και μια κακή χρονιά φέρνει και ήττες. Και αυτό συμβαίνει. Εχθές έχασε από μία σύναθλήτριά της. Καιρός να δει τα όποια λάθη στην τεχνική της ή στην προετοιμασία της και να εμφανιστεί στο μέλλον δυνατότερη. Έτσι λέμε συνήθως. Εδώ όμως κάποιοι δεν λένε έτσι. Πλημμύρισε η ίδια από μηνύματα, που όχι απλά την κατηγορούσαν για την ήττα της (χρωστούσε καμία νίκη σε κανέναν;!!!), αλλά υιοθετούσαν όλο το γνωστό υβρεολόγιο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, "να πεθάνεις μέσα σε αφόρητους πόνους!!!!" κλπ κλπ.

Σε ποιο μέρος του πλανήτη όταν χάνει ένας αθλητής τον καταριόνται να πάθει καρκίνο; Τόσο πολύ στοιχίζει σε κάποιους η ήττα μιας τενίστριας σε κάποιο τουρνουά σε κάποια χώρα; Προφανώς και όχι.

Η Σάκκαρη δεν "πληρώνει" το ότι είναι ντεφορμέ αυτή την περίοδο. Πληρώνει το ότι έχει κάνει μια αισθηματική επιλογή. Είναι σε σχέση με τον γιο του πρωθυπουργού. Και είναι κακό αυτό; Μπορεί κανείς να έχει γνώμη για το ποιος θα ερωτευτεί ποια στη ζωή του; Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε.

Κάποιοι είμαι βέβαιος ότι δεν συμφωνούν με τον πρωθυπουργό και τις πολιτικές του κόμματός του. Κόμμα - που μην λησμονούμε - βρίσκεται στην εξουσία καθ' όλα νόμιμα, με την τήρηση όλων των απαιτούμενων δημοκρατικών διαδικασιών.  Ως εκ τούτου θα επιθυμούσαν μια αλλαγή στην κυβέρνηση για να ακολουθηθούν άλλες πολιτικές (η αφέλεια δεν είναι αδίκημα που να διώκεται μάλιστα και ποινικά).

Μέχρι εδώ όλα καλά. Όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά σε χώρες με δημοκρατικά πολιτεύματα, όπου οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να αλλάζουν τους κυβερνώντες και μάλιστα τακτικά. Δεν ζούμε και στη Μόσχα βλέπετε.

Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό είναι αυτό το απύθμενο μίσος, ένα μίσος που να ωθεί κάποιους να εύχονται τον θάνατο, όχι του πρωθυπουργού, ούτε καν των παιδιών του, όλων όσων σχετίζονται με τα παιδιά του. Ίσως και του παντοπώλη από τον οποίο αγοράζει το φυστικοβούτυρο. Έχουμε ζήσει στην Ελλάδα περιόδους έντονης κομματικής αντιπαράθεσης, έχουμε χωριστεί σε γαλάζια και πράσινα καφενεία, τέτοιο μίσος δεν έχω προσωπικά ξαναδεί. 

Πόθεν προέρχεται; Είναι τόσο κακός ο πρωθυπουργός; Αν ναι, γιατί επανεξελέγη και μάλιστα θριαμβευτικά; Γιατί ακόμα και μετά από 6 χρόνια διακυβέρνησης και προφανώς κυβερνητικής φθοράς, τον δεύτερο "ούτε καν τον βλέπει έστω και με κιάλια;" 

Η ΝΔ είναι μια κυβέρνηση. Με θετικά και αρνητικά. Ας μην τα αναλύσουμε εδώ. Όπως όλες οι κυβερνήσεις. Το ζύγι θα αποφασίσει αν θα συνεχίσει να κυβερνά ή όχι. Τόσο απλά. Για το μίσος όμως δεν απαντήσαμε.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα, αλλά και γενικά στη δύση, δεν είναι ότι τα οικονομικά των χωρών και των νοικοκυριών δεν "πετάνε" κιόλας. Το πρόβλημα είναι η διάψευση ενός "κεκτημένου". Το "κεκτημένο" ήταν - τουλάχιστον από τον Β' Π.Π και μετά - ότι κάθε γενιά θα ζούσε καλύτερα από την προηγούμενη. Έτσι πράγματι συνέβαινε. Όμως δεν ήταν και κεκτημένο. Όταν συμβαίνει κάτι, δεν συνεπάγεται ότι θα επαναλαμβάνεται στο διηνεκές. Πρέπει οι συνθήκες, οι επιλογές, οι ακολουθούμενες πολιτικές, η διαρκής και έντονη προσπάθεια να το επιτρέψουν. Και σήμερα δεν το επιτρέπουν.

Το πρόβλημα κάποιου δεν είναι ότι δεν έχει υψηλά εισοδήματα και απλά τα κουτσοβολεύει.Το πρόβλημα είναι ότι - ελλείψει πλέον "κεκτημένου" - δεν βλέπει προοπτική. Στα "καλά" χρόνια υπήρχε η προοπτική της "βέβαιης" βελτίωσης σε κάποιο κοντινό μέλλον. Σήμερα τέτοιες "βεβαιότητες" δεν υπάρχουν. Όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού, πλην του λεγόμενου αναπτυσσόμενου κόσμου.

Στην Ελλάδα έχουμε και μια ακόμα ιδιαιτερότητα. Το έλλειμμα οικονομικής προοπτικής, συνοδεύεται και από το έλλειμμα πολιτικής προοπτικής. ΟΙ πολίτες έχουν συχνά την αφέλεια ότι κάποιος πολιτικός θα έρθει και θα τους "σώσει". Ούτε αυτό παίζει στον τόπο μας. Αντιπολίτευση δεν υπάρχει, και απλά οι αντίθετοι προς την κυβέρνηση λένε "να φύγει ο Μητσοτάκης και όποιος έρθει." Και οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ότι αυτό δεν συνιστά κανενός είδους προοπτική. Και όσο βλέπουν ότι τα "συστημικά μέσα" προωθούν ως "εναλλακτική" τον Τσίπρα που τους πούλησε σανό με τη σέσουλα, τόσο η απογοήτευση βαράει κόκκινο.

Ο συνδυασμός αυτός, που παράγει δυσθυμία και απογοήτευση, καταλήγει σε περιπτώσεις ελαχίστως αναπτυγμένων εγκεφάλων, να μετεξελίσσεται σε μίσος. Μίσος στον Μητσοτάκη, μίσος στην Σάκκαρη, μίσος στον γείτονα, μίσος στον Θρασίβουλα που τόλμησε να γράψει στο Χ ότι ο τάδε νόμος της κυβέρνησης είναι θετικός. "Το πλυντήριο!!!" Έτσι όλοι να πεθάνουν, να ψοφήσουν, να βγάλουν καρκίνους, να βγάζουν αίμα από το στόμα.

Ο Σαρτρ έλεγε πως "η κόλαση είναι οι άλλοι". Σωστό. Υπονοούσε όμως ότι τελικά η "κόλαση είναι μέσα μας", και εμείς επιλέγουμε συχνά να ζήσουμε σ' αυτήν, αντί να προσπαθήσουμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.

Γ.Δ.