Η «άγνωστη» Μπουμπουλίνα

Στην Ελλάδα, η αριστερά, με τη ράθυμη ανοχή όλων των άλλων, πέτυχε κάτι το παράδοξο. Να ταυτίζεται η αντίσταση του Ελληνικού λαού κατά τον Β ΠΠ, μόνο με τις κομμουνιστικογενείς οργανώσεις, που κυρίως ενδιαφέρονταν για την κατάληψη της εξουσίας μετά την αποχώρηση των Γερμανών.

Όλοι οι άλλοι, είτε πέρασαν στη λήθη, είτε απλά χαρακτηρίζονται "γερμανοτσολιάδες" (σας θυμίζει κάτι;), δοσίλογοι, λαδέμποροι, καταδότες κλπ κλπ.

Στα πλαίσια αυτά, ουδείς στη χώρα μνημονεύει τον  ταγματάρχη Ψαρρό, συνιδρυτή της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΚΚΑ και αρχηγό του συντάγματος 5/42 που δολοφονήθηκε στις 17 Απριλίου 1944 από τον ΕΛΑΣ, το αξιωματικό της αεροπορίας Κώστα Περρίκο, ηγέτη της "Πανελλήνιας Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων" (ΠΕΑΝ), που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς, την Εθνική Οργάνωση Κρητών και βέβαια την "Μπουμπουλίνα της αντίστασης" Λέλα Καραγιάννη, απόγονος της Λασκαρίνας.

Αρχές Μαΐου του 1941, η Λέλα Καραγιάννη ίδρυσε μια μυστική ομάδα που θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην Εθνική Αντίσταση. Η "Αόρατη Στρατιά," όπως την ονόμασε, αποτελείτο από τα έξι μεγαλύτερα παιδιά της, τον σύζυγό της, τρεις οικογενειακούς γιατρούς και ορισμένους φίλους απόλυτης εμπιστοσύνης.

Ο χώρος όπου συναντιόταν η ομάδα και κατέστρωνε τα σχέδιά της ήταν το σπίτι της οικογένειας Καραγιάννη στην οδό Λήμνου 1.

Ένα μήνα μετά εξελίχθηκε σε αντιστασιακή οργάνωση και μετονομάστηκε σε "Μπουμπουλίνα," προς τιμήν της ηρωίδας του ’21 και προγόνου της Λέλας. Τα μέλη της ανέρχονταν πλέον στα 100, συμπεριλαμβανομένων ανδρών και γυναικών όλων των κοινωνικών στρωμάτων.

Η πρώτη τους ενέργεια ήταν η ανεύρεση και περίθαλψη αξιωματικών και οπλιτών των συμμαχικών δυνάμεων, που είχαν αποκοπεί από τις μονάδες τους και αναζητούσαν τρόπους επιβίωσης και διαφυγής.

Σημαντικό ρόλο στην οργάνωση έπαιξαν και πρόσωπα γνωστά στο ευρύ κοινό για το κοινωνικό ή πολιτιστικό τους έργο. Ανάμεσα σε αυτά ήταν ο Αλέξανδρος Πάλλης, μετέπειτα πρέσβης της Ελλάδας στο Λονδίνο και ο Γεώργιος Αβέρωφ, γόνος της μεγάλης οικογένειας των ευεργετών του έθνους.

Εκείνοι μαζί με τον καπνοβιομήχανο Τάσο Παπαστράτο, ορίστηκαν ως "έκτακτοι συνεργάται." Ο αρχιεπίσκοπος Ελλάδος Δαμασκηνός και η συγγραφέας Ιωάννα Τσάτσου βοήθησαν στις αποκρύψεις των συμμάχων, ενώ παράλληλα οργάνωσαν συσσίτια για τον λαό της Αθήνας και τα μικρά παιδιά που πέθαιναν κατά χιλιάδες στους δρόμους από ασιτία.

Η αντιστασιακή δράση της Λέλας έγινε αντιληπτή από τις κατοχικές δυνάμεις τον Σεπτέμβριο του 1941. Τότε το ζεύγος Καραγιάννη συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Η Λέλα για να απαλλάξει τον σύζυγό της από τις ευθύνες, δήλωσε το πατρικό της όνομα, Μινοπούλου και ισχυρίστηκε πως είναι σε διάσταση με τον άντρα της τα δύο τελευταία χρόνια.

Ο Νίκος Καραγιάννης αφέθηκε ελεύθερος δύο μήνες μετά τη σύλληψή του, ενώ η Λέλα παρέμεινε στη φυλακή, πέρασε από ιταλικό στρατοδικείο και τελικά απαλλάχθηκε τον Μάρτιο του 1942, λόγω έλλειψης στοιχείων.

Δικοί της άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά, έκλεψαν σχέδια και πληροφορίες για τις μετακινήσεις του εχθρού. Έτσι, τα μυστικά των γερμανικών και ιταλικών ναυαρχείων και φρουραρχείων έφτασαν στα χέρια της αρχηγού.

Αμέσως, οι πολύτιμες πληροφορίες μεταδίδοντο στο συμμαχικό στρατηγείο, με αποτέλεσμα να προκληθούν σημαντικές ζημιές κατά του Γ’ Ράιχ. Το δίκτυο πληροφοριών της Καραγιάννη ήταν υπεύθυνο για τις ανατινάξεις αεροδρομίων, αλλά και για τις καταβυθίσεις υποβρυχίων και νηοπομπών που μετέφεραν πυρομαχικά, καύσιμα και τρόφιμα στους κατακτητές.

Τον Ιούλιο του ’44, η λεγόμενη "Μπουμπουλίνα της Κατοχής" συνελήφθη ως αρχηγός της αντιστασιακής οργάνωσης. Κατηγορήθηκε για κατασκοπεία και μετάδοση πληροφοριών στους Εγγλέζους και τους συμμάχους τους και υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια.

Στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 (λίγες μόνο μέρες πριν την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα), η Λέλα Καραγιάννη εκτελέστηκε μαζί με άλλα 70 άτομα στο Χαϊδάρι. Ξεψύχησε με τη φράση "Ζήτω η Πατρίδα! Ζήτω η Λευτεριά!"

Γ.Π.