Μητσοτάκης ή χάος;

Μια εταιρεία δημοσκοπήσεων ζήτησε από τους συμμετέχοντες στο δείγμα να κάνουν μια επιλογή στο δίλημμα "Μητσοτάκης ή χάος." Παράδοξο ερώτημα για δημοσκόπηση, όμως δεν προτιθέμεθα να υποδείξουμε στους δημοσκόπους το πως θα κάνουν τη δουλειά τους. Παράδοξο το ερώτημα, καθόλου παράδοξες όμως οι απαντήσεις. 

Το 30% επέλεξε "Μητσοτάκης". Λογικό, αφού τόσο μετράται η ΝΔ σε όλες σχεδόν τις δημοσκοπήσεις. Ένα 30% έδωσε κάποιες εναλλακτικές απαντήσεις (δεν γνωρίζω ποιες), όμως είναι μια δεξαμενή ψηφοφόρων από την οποία το επόμενο διάστημα η ΝΔ θα επιδιώξει να απορροφήσει ένα 7-8% για να διασφαλίσει μια νέα αυτοδυναμία, σε δεύτερες  - και αν χρειαστεί - και σε τρίτες εκλογές.

Ένα 40%, επέλεξε το "χάος". Δηλαδή, έρχεται κάποιος και σε ρωτάει "Μητσοτάκης ή χάος;," εσύ μπορείς να πεις ότι προτιμάς κάτι άλλο, μια συγκυβέρνηση πχ, μια επανάσταση των προλετάριων, ένα πραξικόπημα "πατριωτών" αξιωματικών, την επιστροφή των Βασιλέων, τη συγκρότηση των τοπικών κοινωνιών στη βάση αναρχοαυτόνομων διαδικασιών αυτοοργάνωσης σε κολεκτιβίστικη βάση. Την εξουσία στη "Νίκη" και στους παλαιοημερολογίτες ιερείς και κοσμοκαλόγερους. Τόσα υπάρχουν, αν και δεν απέχουν και πολύ από το "χάος."

Όχι, το 40%, δεν είχε κάτι άλλο να επιλέξει, το "όποιο" άλλο, και επέλεξε το "Χάος". Τι θα ήθελε να γίνει αύριο; Ο Αρμαγεδών, η δευτέρα παρουσία, το ξύπνημα των "Ζόμπι", η κυριαρχία των "Νεφελίμ", εν γένει ο Μητσοτάκης να φύγει και "γαία πυρί μειχθήτω". Ενδιαφέρον.

Αυτός ο ξαφνικός έρωτας στο "Χάος," δεν είναι καθαρά Ελληνικό φαινόμενο αλλά εν πολλοίς Ευρωπαϊκό. Στον βαθμό που το πολιτικό προσωπικό δεν δύναται στην παρούσα συγκυρία να διασφαλίσει ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους διαβίωσης, αντίστοιχους του παρελθόντος, κάψτε τα όλα. Αν πάτε στη Γαλλία και ρωτήσετε θέλετε τον όποιο Χ που όμως θα πρέπει να συμμαζέψει τα οικονομικά της χρεοκοπημένης αυτής χώρας, περιορίζοντας προφανώς το λεγόμενο "κοινωνικό κράτος", ή το χάος, πάνω από το 40% θα σας απαντήσει φέρτε τον Αρμαγεδόνα τώρα.

Γιατί; Αφενός η πλειοψηφία του κόσμου δεν έχει τη γνωσιακή πολυτέλεια να αναλύσει τους λόγους της όποιας οικονομικής του - ή άλλης - δυσανεξίας. Και η έλλειψη γνώσης οδηγεί μαθηματικά στη συνωμοσιολογία. Κάπως πρέπει να εξηγήσεις ένα φαινόμενο, δεν έχεις τα πνευματικά εργαλεία να το πράξεις ορθολογικά, καταφεύγεις στους Λιακόπουλους. Μα γιατί δεν αποκτούν αυτές τις απαραίτητες γνώσεις; "You can't teach an old dog new tricks."

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Δεν κάνουν μία άλλη επιλογή, και εμμένουν στο "Χάος", γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή, ή γιατί ντρέπονται να αναφέρουν την όποια συγκυριακή επιλογή τους. Κάποτε, κάποιοι παρουσίαζαν τα διάφορα σοσιαλιστικά πειράματα ως το αντίδοτο στον "ντουνιά αυτόν τον άδικο." Αυτά όμως μας τέλεψαν, μέσα σε μια νύχτα και χωρίς να πέσει έστω μισή ντουφεκιά. Στην Ελλάδα είχαμε και την επιπρόσθετη εμπειρία της" πρώτης φοράς Αριστεράς," που έκανε την κοινωνία να ακούει αριστερά και να βγάζει φλύκταινες.

Άρα πως να επικαλεστείς αποτυχημένα παραδείγματα χωρίς να γίνεις ρεζίλι; Πως να πεις ότι ψηφίζεις τον Βελόπουλο με τις κηραλοιφές ή τη Ζωή με τα ινδένεια, και να μην πέσει η φάπα σύννεφο. 

Άρα δεν λες τίποτα, λες απλά "Χάος." Ζήτω οι Νεφελίμ.

Είναι προφανώς βασική αποστολή του πολιτικού προσωπικού να επανεντάξει όλον αυτόν τον κόσμο μέσα στο πλαίσιο μιας νέας "κανονικότητας" στο τρόπο πρόσληψης, αντίληψης και κατανόησης των πραγμάτων. Από τα Ουράλια μέχρι τη Μάγχη. Να του εξηγήσει ότι δεν υπάρχουν ούτε μαγικές ιδεολογίες, ούτε μαγικές πολιτικές, ούτε μαγικοί πολιτικοί, και η τύχη του είναι ως επί το πλείστον στα δικά του χέρια. Να οικοδομήσει εκ νέου ότι υπό το χαρωπό πνεύμα της σπατάλης κατακρημνίστηκε.

Το "Χάος" το επιλέγουμε, όταν το "χάος" το κουβαλάμε μέσα μας.

Γ.Π.