Τώρα πια...too little, too late.           

Τη δεκαετία του 70, ο στιχουργός Πυθαγόρας, έντυσε με  Ελληνικούς στίχους ένα τραγούδι Alain Barriere, το οποίο Ελληνιστί έγινε "Τώρα πια".  Έτσι, ο Πάριος, απευθυνόμενος προφανώς στην πρώην αγαπημένη του, την ενημέρωνε ότι, τώρα πια "είσαι ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι". Έτσι είναι ο χρόνος, αδυσώπητος, τα γκρεμίζει όλα στο πέρασμά του.

Παρά τη φιλοσοφική και ίσως και ολίγον ρομαντική εισαγωγή, στόχος δεν είναι να κάνουμε αφιέρωμα στον Πυθαγόρα (αν και θα’ πρεπε), οίστρος της έμπνευσής μας είναι η χθεσινή απόφαση του Ecofin, για τις κινέζικες - επί της ουσίας - πλατφόρμες τύπου Temu και Shein, όπου οι Ευρωπαίοι υπουργοί οικονομικών αποφάσισαν να υιοθετήσουν την πολιτική Τραμπ που λέει "αν δεν μπορώ να σε ανταγωνιστώ, θα σε δασμολογήσω."

Έτσι, εκεί που ο Έλλην πχ καταναλωτής αγόραζε ηλεκτρονικά 4-5 προϊόντα πληρώνοντας σούμα €25, και του έρχονταν στο Box Now, άνευ μεταφορικών δαπανών, τώρα θα πρέπει να πληρώνει και €2/δέμα (άρα σαν να πληρώνει τα μεταφορικά) και με την κατάργηση του de minimis θα επιβάλλεται και επιπλέον δασμός ανάλογα με τον κωδικό TARIC, που συνολικά θα αυξάνει την τιμή του δέματος ίσως και 35%. Άρα αντί για €25, θα πληρώνει €33.

Έτσι σκέφτηκαν οι υπουργοί να αντιμετωπίσουν την πλημμυρίδα των δισεκατομμυρίων δεμάτων που φτάνουν στα χέρια των Ευρωπαίων κάθε χρόνο, με αυξητικούς μάλιστα ρυθμούς ετησίως που ζαλίζουν. Είχαν σκοπό να το κάνουν το 2028 (σιγά σιγά με το πάσο τους), αλλά για κάποιο λόγο σπεύδουν να εφαρμόσουν το μέτρο από το 2026.

Η διείσδυση των κινέζικων προϊόντων στην Ευρώπη δεν είναι όμως μια καινούργια υπόθεση. Μετράει πολλά πολλά χρόνια, γίνεται με συνέπεια και μαεστρία, με όγκους που ακολουθούσαν εκθετική αύξηση. Και αίφνης, οι Ευρωπαίοι υπουργοί το αντιλήφθηκαν. Αίφνης; Φαντάζομαι πως δεν είναι και τόσο μικρόνοες. 

Εν πρώτοις, τα φθηνά προϊόντα εξυπηρετούσαν. Έδιναν καταναλωτική ισχύ στο μειωμένο διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών τους. Για να μην γκρινιάζουν. Άλλωστε τι αγόραζαν; Κάτι κινέζικες σαχλαμαρίστες. Και αφήνανε να έρπεται η φήμη πως πρόκειται για πολύ χαμηλής ποιότητας προϊόντα (αυτό που λέμε την Κυριακή γιορτή και τη Δευτέρα λύπη), που χαλάνε εύκολα, δεν έχουν επί της ουσίας πρακτική αξία και στο τέλος της ημέρας "ό,τι πληρώνεις παίρνεις".

Ίσως αρχικά να ήταν και έτσι. Όμως πλέον δεν είναι ακριβώς έτσι. Προφανώς δεν μιλάμε για αρίστης ποιότητας αγαθά με 534 ISO, αλλά η ποιότητα συν τω χρόνω έχει βελτιωθεί σημαντικά, απόδειξη η εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων καταναλωτών που αυξάνεται και αποτυπώνεται σε δισεκατομμύρια συναλλαγές. Γιατί ξύπνησαν σήμερα όμως οι Ευρωπαίοι;

Γιατί οι πλατφόρμες αυτές πάνε να χτυπήσουν το core business τους, την "ποιοτική μόδα". Το Shein θα δαπανήσει πολλά λεφτά για να συντηρεί φυσικά καταστήματα λιανικής στη Γαλλία, με πρώτο άνοιγμα στο Παρίσι και έφοδο στις Galerie Lafayette, όχι γιατί θα βγάζει κέρδος, αλλά γιατί θα κάνει αναβάθμιση του brand του και θα μπορεί να  απευθύνεται στο ευρωπαϊκό κοινό όχι σαν φθηνιάρικη πλατφόρμα, που αγοράζεις μεν αλλά ντρέπεσαι να το πεις, αλλά ως fashion brand (έστω fast fashion) . Ό,τι έγινε με τα αυτοκίνητα, που στην αρχή ήταν ανέκδοτο το Κινέζικο αυτοκίνητο και σήμερα τα ηλεκτρικά και υβριδικά αυτοκίνητα της BYD ολοένα και κερδίζουν μερίδια εις βάρος της υπό κατάρρευση - και κάποτε πανίσχυρης - Ευρωπαϊκής αυτοβιομηχανίας.

Έτσι ξύπνησαν. Και ανακάλυψαν ότι οι πλατφόρμες αυτές δεν τηρούν τα περιβαντολλογικά και ποιοτικά κριτήρια, δίνουν ψευδείς περιγραφές προϊόντων, πουλάνε κούκλες για παιδεραστές και όλα τα σχετικά. Βέβαια αν τα προϊόντα αυτά είναι και επικίνδυνα για τους καταναλωτές, απαγορεύεις την πώλησή τους, δεν βάζεις δασμούς. Όταν βρεις σαλμονέλα σε πτηνοτροφείο, καταστρέφεις το απόθεμα, δεν λες πουλήστε τα κοτόπουλα €2 ακριβότερα το κιλό.

Θα λειτουργήσει η αύξηση του κόστους στον περιορισμό της διείσδυσης των Κινέζων; Ίσως σε κάποιο ποσοστό. Δεν το αποκλείω καθόλου αφενός να απορροφήσει η πλατφόρμα κομμάτι από την αύξηση, αλλά σε κάθε περίπτωση ακόμα και 35% ακριβότερο να είναι ένα δέμα, εξακολουθεί να είναι ανταγωνιστικό απέναντι στους Ευρωπαίους ανταγωνιστές.

Από την Ευρώπη δεν λείπουν οι δασμοί, λείπει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, αυτό που κάνει τα προϊόντα value for money. Και λείπει και η κλίμακα. Το χαμηλό κόστος είναι και θέμα κλίμακας. Κάτω από αυτές τις "ομπρέλες" λειτουργεί ατελείωτος αριθμός προμηθευτών, τζιράρονται απίστευτα χρήματα, δημιουργούνται κάθετα σε όλη την αλυσίδα οικονομίες κλίμακας που και τις τιμές μπορούν να συμπιέσουν και κεφάλαια για επενδύσεις βελτίωσης της ποιότητας να διασφαλιστούν. 

Ποιο είναι το Ευρωπαϊκό Temu; Δεν υπάρχει. Οι δασμοί δεν έδωσαν ποτέ ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, συνήθως αφαιρούν και τις όποιες πιθανότητες χτισίματός του.

Και εδώ μπαίνει ο Πυθαγόρας και το "Τώρα πια." 

Τώρα πια, too little, too late.                  

Γ.Π.