Απλά τα πράγματα

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, πολλές φορές τα πράγματα είναι πραγματικά απλά, πολύ πιο απλά από όσο πιστεύουμε Για παράδειγμα, σε ενάμιση χρόνο από σήμερα, την άνοιξη του Σωτηρίου έτους 2027, ο "σοφός" Ελληνικός λαός θα κληθεί - δια της ψήφου του - να κρίνει την παρούσα κυβέρνηση και εν γένει να επιλέξει πως θα θέλει να κυβερνηθεί μέχρι το 2031. Απλό. Οι επιλογές του, σημερινές και δυνητικές, είναι όλες στο τραπέζι. Διαλέγει και παίρνει. Επίσης απλό.

Θα ξεκινήσω από την αντιπολίτευση, κουβαλώντας στην κρίση μου προφανώς, και τις ιδεολογικές μου παρακαταθήκες, που επηρεάζουν αναγκαστικά και τις εκάστοτε πολιτικές μου επιλογές. Ποιος άλλωστε δεν έχει τέτοιες; Αλλά θα προσπαθήσω να μην είμαι πολύ biased που λέμε και στο Γυναικόκαστρο νομού Κιλκίς.

Η αντιπολίτευση αποτελείται από ένα μάτσο κόμματα και κομματίδια και δεχόμεθα και την απειλή να φτιαχτούν και άλλα. 

Το ΠΑΣΟΚ - ορθόδοξο ή μη - είναι 5-6 νοματέοι που τσακώνονται πρωί, μεσημέρι, βράδυ για τον αν κουνιέται ή δεν κουνιέται μια βελόνα. Πέραν αυτού, τι θέλουν, τι σκέφτονται, τι επιθυμούν, τι προγραμματίζουν (αν προγραμματίζουν), ουδείς το γνωρίζει. Το μόνο που μας λένε με σαφήνεια είναι ότι δεν θέλουν τη ΝΔ και κυρίως τον Μητσοτάκη, δεν θα συνεργαστούν ποτέ μαζί της (ο Δούκας αυτό θέλει να το βάλει και στο καταστατικό), αλλά δεν μας λένε και με ποιον θα ήθελαν να συνεργαστούν. Προφανώς ντρέπονται, εξ ου και επικεντρώνονται στη βελόνα. Μετά ακολουθούν όλα τα μεγάλα ταλέντα του βαριετέ.

Τρίτο κόμμα είναι ο Βελόπουλος (ή εξαϋλωμένος, ή μυγάκιας, ή κηραλοιφής), ο οποίος βγαίνει στα κάγκελα κατά του Εωσφόρου που κρύβεται στο τσιπάκι του προσωπικού αριθμού, θέλει να μας βγάλει από την Ε.Ε. (γιατί το ευρώ δεν είναι νόμισμα), να δεθούμε στο άρμα της μαμάς Ρωσίας με τον Λουκασένκο, και είναι έτοιμος να δώσει και €4 χιλ. τον μήνα σε κάθε συνταξιούχο.

Ακολουθεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία ονειρεύεται έναν κόσμο γεμάτο με ομοιώματά της, Ζωή αγρότης, Ζωή υπολοχαγός, Ζωή ψαράς, Ζωή μαθήτρια, Ζωή  τορναδόρος, Ζωή κοπτοραπτού, κατά το πρότυπο του "Ο καραγκιόζης γραμματικός", "ο καραγκιόζης φούρναρης" κ.ο.κ. Ενίοτε βάζει και ανθρώπους να μην τρώνε για να γίνουν εκταφές, αφού όμως τελικά φάνε λαχανοντολμάδες, τις ξεχνάνε τις εκταφές.

Έχουμε το ΚΚΕ, που περιμένει να ωριμάσουν οι συνθήκες για να πάρει το προλεταριάτο την εξουσία με επανάσταση κρατώντας πορτρέτα του Στάλιν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος υπάρχει μεν θεωρητικώς ως κόμμα, όμως έχει ουσία αυτοδιαλυθεί και έχει ενταχθεί σε ένα άλλο κόμμα που ακόμα δεν υπάρχει.

Η κα Λατινοπούλου, η οποία αν και έγκριτος νομικός, ζούσε με τη γιαγιά της γιατί δεν είχε μαντήλι να κλάψει και τώρα που κονόμησε τον μισθό του ευρωβουλευτή, είπε με την ευκαιρία να σώσει και μας.

Η Νέα Αριστερά που λαμβάνει το εντυπωσιακό 1,1% και οδηγείται σε διάσπαση κατά τα πρότυπα του ΜΛ και (μ,λ). Καλά και ο Κασσελάκης, αλλά αυτός έχει τα δικά του ντράβαλα του με την Πασιονάρια Θεοδώρα Τζάκρη.

Έχουμε όμως και δυνητικά κόμματα. Του κου Τσίπρα που δεν είναι πια ΣΥΡΙΖΑ, είναι όμως συγγραφέας με rebanding, έχει και δικό του ινστιτούτο, τον Μαραντζίδη στο πλάι του και ενεργεί με βάση τις κινήσεις των περιστεριών στο μπαλκόνι του. Τον κο Σαμαρά που στα 70φεύγα του θέλει να εκπροσωπήσει τον "πατριωτικό χώρο" και έβλεπε και ξυλόλια στα Τέμπη, και την κα Καρυστιανού που ονειρεύεται κινήματα με τον Νικολόπουλο, τον Καραχάλιο και τον εκπρόσωπο του αντιεμβολιαστικού κινήματος.,  

Από την άλλη έχουμε μια κυβέρνηση. Κυβέρνηση που κουβαλά και τις παθογένειες και τις αδυναμίες και τις αλλεργίες προς τις πραγματικά δομικές μεταρρυθμίσεις, ιδιότητες που εν γένει χαρακτηρίζουν τις Ελληνικές κυβερνήσεις. Εν τούτοις:

Μετά βεβαιότητας όμως, επιτελεί στο ακέραιο τη βασική υποχρέωση μιας κυβέρνησης που είναι η διατήρηση της μακροοικονομικής ισορροπίας. Δεν παράγει ελλείμματα αλλά πλεονάσματα, δεν αυξάνει το υπέρογκο χρέος μας, αντιθέτως το μειώνει και ταυτόχρονα (πράγμα αντικειμενικά δύσκολο) μειώνει σταδιακά και με συνέπεια τις επίσης υπέρογκες (λόγω χρεοκοπίας) φορολογικές μας επιβαρύνσεις.

Μέσα δε σε αυτά τα  - αναγκαστικά - πολύ στενά δημοσιονομικά πλαίσια, ψηφιοποιεί το κράτος, θωρακίζει την άμυνα της χώρας με ανάλογες επενδύσεις, βελτιώνει κρίσιμους τομείς όπως αυτόν της υγείας, παρά το ότι δεν περισσεύουν και τα χρήματα, προσθέτει μεταρρυθμιστικά λιθαράκια, όπως τα μη κρατικά πανεπιστήμια, καθαρίζει τα δημόσια πανεπιστήμια, βασανιστικά αργά αλλά σταθερά από την ανομία, περιορίζει τη φοροδιαφυγή, προωθεί - έστω και με ασυγχώρητες καθυστερήσεις - την αξιολόγηση στο δημόσιο, επαυξάνει τον γεωστρατηγικό ρόλο της χώρας, κατοχυρώνοντας την εθνική ασφάλεια, και μετατρέποντάς τη δυνητικά σε ενεργειακό κόμβο της ηπείρου, διατηρεί και ενισχύει τους παραδοσιακούς δεσμούς της χώρας με τους ισχυρούς συμμάχους της.

Εν ολίγοις, κατά το κοινώς λεγόμενο, τα σκυλιά ουρλιάζουν, όμως το καραβάνι προχωρά.

Προχωρά βέβαια χωρίς να ξεμπερδεύει με τις χρόνιες παθογένειες, με εξυπνάκηδες ακόμα να κονομάνε τζάμπα ευρωπαϊκό χρήμα, με τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις να περιμένουν, με το ζήτημα της ακρίβειας να της στερεί σημαντικά ποσοστά της ελκυστικότητάς της (αν και το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και άρα δισεπίλυτο), με πολλούς συμβιβασμούς και λίγες πραγματικές ρήξεις.

Απλά λοιπόν τα πράγματα για όλους και οι επιλογές μετρημένες για τον κάθε ψηφοφόρο. Ή αφήνει το καραβάνι να συνεχίσει τον δρόμο του, γνωρίζοντας ότι αυτός ο δρόμος θα βγάλει και τις γνωστές λακούβες, ή θα αναζητήσει διάφορες εναλλακτικές σε αυτόν τον ανείπωτο αχταρμά που λέγεται Ελληνική αντιπολίτευση. Δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλουμε επιλέγουμε. Και άπλετη δημοκρατία. Αν κάποια πρωτοσέλιδα Ελληνικά κατά του Μητσοτάκη έβγαιναν στην Αμερική κατά του Τραμπ, ο Ντόναλντ θα είχε διπλασιάσει την περιουσία του μόνο από τις αγωγές. Απλά λοιπόν. 

Πιο απλά, πεθαίνεις.

Ε.Μ.