Όταν το κράτος, εκεί στις αρχές των 80's ήθελε να διαφημίσει τα ομόλογά του, μας πληροφορούσε μέσω των μοναδικών 2 (κρατικών) καναλιών, ότι επενδύοντας στους τίτλους του, θα απολαμβάναμε "σίγουρα λεφτά και εισόδημα μεγάλο".
Το μεγάλο εισόδημα (που έφτασε σε απόδοση και το 25%), σε γενικές γραμμές το απορροφούσε ο πληθωρισμός, και η "σιγουριά" αμφισβητήθηκε με τη χρεοκοπία του Ελληνικού κράτους.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, που διαφήμιζε τα ομόλογα για να έχει δανεικά να μοιράζει, από την άλλη κατηγορούσε τους "ραντιέρηδες" και καλούσε τους έχοντες χρήματα να τα επενδύουν, αντί να επαναπαύονται στη σιγουριά και τα μεγάλα εισοδήματα της "ράντας". Από τη μια διαφήμιζε μια οδοντόκρεμα, από την άλλη φώναζε πως καταστρέφει τα δόντια.
Αυτό ίσως χαρακτηρίζει τους "μεγάλους" ηγέτες.
Αυτή η "σιγουριά" με μεγάλο κέρδος, μας ακολουθεί μέχρι σήμερα. Σαν νοοτροπία. Και υποσκάπτει τις όποιες πιθανότητες να γίνουμε ανταγωνιστικοί.
Σκεφτείτε ότι έχετε μια επιχείρηση. Παράγει πλαστικά ποτιστήρια. Κάθε χρόνο το κράτος σας δίνει μια επιδότηση - τσάμπα χρήμα. Παράλληλα ζητάτε από το κράτος να απαγορεύσει τις εισαγωγές φτηνών (και ίσως ποιοτικότερων ποτιστηριών) και να νομοθετήσει για τα ποτηστήρια σας ελάχιστη εγγυημένη τιμή πώλησης που να σας διασφαλίζει σίγουρο κέρδος.
Ζητάτε "σίγουρα λεφτά και εισόδημα μεγάλο". Ζητάτε από επιχειρηματίες να γίνετε οιωνεί ραντιέρηδες.
Ας πούμε ότι το κράτος σας κάνει το χατίρι. Μπορείτε να μου βρείτε έναν (έναν μόνο) λόγο που θα ξοδέψετε μια δεκάρα χρήμα και ένα χιλιοστό φαιάς ουσίας, για να κάνετε την επιχείρησή σας πιο αποτελεσματική, αποδοτική, καινοτόμα, τεχνολογικά σύγχρονη και ανταγωνιστική διεθνώς;
Χαμένος κόπος και χαμένο χρήμα. Ο "μπαμπάς" κράτος σας απάλλαξε από τέτοιες έγνοιες.
Δεν είναι απαραίτητο να συγκρίνουμε την αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα, με την αντίστοιχη στο Ισραήλ και την Ολλανδία ή και σε άλλες χώρες. Το έχουν κάνει ήδη άλλοι πολύ αναλυτικά και με μεγάλη σαφήνεια.
Το ερώτημα είναι γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά. Γιατί απλά, δεν έχουμε επιχειρηματίες/αγρότες αλλά ραντιέρηδες αγρότες. Που κάθε χρόνο βγάζουν τα τρακτέρ στους δρόμους για να διασφαλίσουν μεγαλύτερη σιγουριά και μεγαλύτερο εισόδημα. Το χωράφι να μην είναι παραγωγικό μέσο, αλλά κρατικό ομόλογο.
€3,3 δις επιδοτήσεις, εγγυημένη τιμή πώλησης που να καλύπτει το κόστος και να δίνει επαρκές κέρδος, έλεγχος των εισαγωγών άρα απουσία ανταγωνισμού. Δεν τους ενδιαφέρει τόσο αν τους μειώσεις το κόστος παραγωγής με φτηνότερο πχ πετρέλαιο, πάλι ακριβότεροι θα είναι από τους ξένους, θέλουν να είναι ακριβοί μεν, αλλά άνευ ανταγωνισμού να πουλάνε όλη τη σοδειά με κέρδος.
Αν αφαιρούσαμε όλα τα προνόμια, τι θα έκαναν; Θα έφευγαν από το χωράφι θα πει κάποιος. "Για να γίνουν τι;" θα πω εγώ. Δημόσιοι υπάλληλοι και με τη βούλα, ή μήπως υψηλόμισθα μεγαλοστελέχη την Deloitte & Touche;
Θα προσπαθούσαν να βρουν λύσεις όπως οι Ισραηλίτες. Θα έφτιαχναν υγιείς συνεταιρισμούς με προϊόντα προστιθέμενης αξίας, έτσι ώστε να καρπωθούν μεγάλο κομμάτι του περιθωρίου κέρδους του χονδρεμπορίου. Το "από το χωράφι στο ράφι", το πετυχαίνουν οι μεγάλες κλίμακες ενός συνεταιρισμού, όχι οι κρατικές ντιρεκτίβες.
Θα εξέταζαν ποιες σοδιές είναι πιο αποδοτικές, θα μπαίνανε σε προγράμματα συμβολαιακής καλλιέργειας, θα επένδυαν σε αυτοματισμούς, θα έφτιαχναν συνεργατικά σχήματα με όμορους κλήρους, για τη συνεκμετάλλευση μεγαλύτερων εκτάσεων που προσφέρουν οικονομίες κλίμακας, θα εισήγαγαν τεχνολογικές καινοτομίες στη σπορά και την περισυλλογή (ας δει κάποιος πώς γίνεται η περισυλλογή της ελιάς στην Ισπανία. Όχι πια με ραβδίδματα και μουσαμάδες στις ρίζες).
Γιατί να τα κάνουν όλα αυτά σήμερα; Έχουν τρακτέρ και αυτό φτάνει. Κλείνουν τους δρόμους, εκβιάζουν την πολιτεία και την κοινωνία, και κάθε χρόνο όλο και κάτι πετυχαίνουν.
Βελτιώνουν την αξία του ομολόγου τους.
Είτε σε σιγουριά είτε σε εισόδημα.
Μέχρι τη μέρα που και αυτό το ομόλογο θα σκάσει.
Add comment
Comments