Στις παλιές ταινίες της "ΚΛΑΚ Films" εκεί που ο θρυλικός Νίκος Ξανθόπουλος είχε φτάσει μέχρι τα βάθη της Ανατολής - παλεύοντας και με αρκούδες - για να βρει τον χαμένο πατέρα του, υπήρχε μια φράση που συνέγειρε τα πλήθη των λαϊκών μαζών που έσπευδαν στους συνοικιακούς κινηματογράφους. Ο ήρωας, πάντα μα πάντα, ήταν "Φτωχός, πλην τίμιος."
Αυτό ήταν ιδιαιτέρως βολικό για το κοινό, το οποίο στερείτο επαρκής περιουσίας. Η προφανής του αδυναμία να αποκτήσει πλούτο, δεν οφείλετο σε έλλειψη προσόντων, ή έστω "μαγκιάς", οφείλετο στο ότι ήταν "τίμιο." Εξ επιλογής ζούσε στην φτώχεια. Αν το ήθελε, αν ήθελε να προδώσει τις αρχές του, να λερώσει το καθαρό του κούτελο, προφανώς και αυτό ευκόλως θα πλούτιζε. Όμως όχι, προτιμούσε την πενία από την παραβίαση βασικών κανόνων ζωής, κληρονομημένων από γενιές και γενιές πίσω του, προγόνων βιοπαλαιστών.
Αυτή η βολική αναφορά, ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους εμπορικής επιτυχίας των λαϊκών αυτών θεαμάτων. Με ένα φτηνό εισιτήριο, αγόραζαν μια εξόχως βολική φιλοσοφία ζωής. Απλά, επειδή τα φθηνά αυτά εισιτήρια ήταν πάρα πολλά, ο λαϊκός ήρωας της οθόνης, ξέφευγε από το άγος της φτώχειας, και αποκτούσε σπίτια, εξοχικά και πολυτελή αυτοκίνητα. Χαλάλι του, το άξιζε, ήταν τίμιος.
Οι εποχές πέρασαν, οι λαϊκές τάξεις απέκτησαν διαμέρισμα με κανονική τουαλέτα (όχι κοινό αποχωρητήριο στην αυλή), καλοριφέρ, αυτοκίνητο, έγχρωμη τηλεόραση. Και τα λαϊκά θεάματα ξεχάστηκαν, ξεπεράστηκαν μαζί με τους πτωχούς πλην τιμίους ήρωές τους. 'Έγιναν μια νοσταλγική αύρα του παρελθόντος, που δεν άγγιζε πλέον το παρόν, που ευελπιστούσε σε ένα ακόμα καλύτερο μέλλον, όπου το Lada θα υποκαθίστατο από BMW και το διαμέρισμα την Πλ. Κολιάτσου από μεζονέτα στα Βόρεια Προάστεια. Το παρόν, ανέμενε και ένα παχυλό εφάπαξ και από τις ΔΕΚΟ βλέπετε.
Η αριστερά, παρά το στις ταινίες αυτές ηρωοποιείτο ο φτωχός εργάτης, ψαράς κοκ και δαιμονοποιείτο ο κάθε ανάλγητος πλούσιος που πεισματικά ηρνείτο να δώσει στον "κουρελή" την μεγαλωμένη στα μετάξια θυγατέρα του, ήταν επιφυλακτική έως και αρνητική αναφορικά με το περιεχόμενό τους, και προφανώς με την αισθητική τους. Αφενός γιατί συνήθως ο "φτωχός", με κόπο, θυσίες και σπουδές ανέβαινε κοινωνικά (αυτό δεν ισχύει στον κακό καπιταλισμό) και αφετέρου γιατί αισθητικώς, οι εν λόγω ταινίες απείχαν από τα πρότυπα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.
Ήταν - μην το ξεχνάμε - και μια αριστερά βαθύτατα ιδεολογικοποιημένη, βουτηγμένη - έως και μπλεγμένη - σε ιδεολογικές συνθετότητες. Κάθε τι το απλοϊκό ως αφήγημα, την απωθούσε.
Όπως προείπαμε άλλωστε, οι εποχές άλλαξαν, οπότε - ως ήταν λογικό - άλλαξε και η αριστερά. Η οικονομική δυσπραγία των ημερών μας, που δεν προεξοφλεί ένα μέλλον καλύτερο από το παρόν (κόπηκαν και τα παχυλά εφάπαξ), της έδωσε τη δυνατότητα να επαναλάβει τα αφηγήματά της, απαλλαγμένη όμως πλέον από τις δυσνόητες συνθετότητες. Η μόνη της αδυναμία είναι ότι ενδιαμέσως έχει κυβερνήσει.
Προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτή την αδυναμία, προσέφυγε στη συνταγή εκείνων των ταινιών της "ΚΛΑΚ Films". Ο ήρωας δεν είναι και φτωχός ακριβώς, δεν είναι και αρκετά ικανός (ειδικά στο να επιλέγει συνεργάτες), παραμένει όμως τίμιος.
Αυτό μας είπε ο Αλέξης στην προβολή του λαϊκού του θεάματος στο Παλλάς. Ναι εντάξει, αλλά σας είπαμε και άλλα κάναμε, σας ταλαιπωρήσαμε 6 μήνες άνευ λόγου, σας κλείσαμε τις τράπεζες, μετά σας κουτσουρέψαμε χοντρά τις συντάξεις, σας υπερφορολογήσαμε, αλλά...δεν κλέψαμε. Μπορεί να είμαστε ολίγον ψεύτες (έστω αφελείς), μπορεί να είμαστε γεμάτοι ανίκανους πολιτικούς που δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, μπορεί να δώσαμε τα κλειδιά της οικονομίας σε κάποιον που ενδιαφερόταν μόνο για την προσωπική του προβολή, είμεθα όμως έντιμοι.
Προφανώς δεν υπάρχει λόγος να υπενθυμίσω ότι οι "έντιμοι" έριξαν έξω μια τράπεζα για να βρει λεφτά ο Καλογρίτσας, κουβαλάνε 2 καταδίκες δύο υπουργών τους, έστησαν μια σκευωρία για να κερδίσουν τις εκλογές, προσπάθησαν να ελέγξουν τα κανάλια και την ενημέρωση με πορίσματα του "Ινστιτούτου της Φλωρεντίας,", εκβίαζαν τον Μιωνή να χρηματοδοτήσει το "μαγαζάκι τους", προσέφεραν θερμή φιλοξενία στου Μαξίμου σε διάφορους Πετσίτηδες, πήγαιναν με δικηγόρους offshore στη Βενεζουέλα για να εμπορευτούν "μάνγκο" και "ξυλάγγουρα." Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε και η μνήμη είναι ζωντανή.
Δεν χρειάζεται και γιατί είναι αστείο να τσαλαβουτάς στα κύματα της πολιτικής και της διακυβέρνησης, με ανθρώπους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, και να διατείνεσαι εν τούτοις ότι αυτό που σε χαρακτηρίζει είναι η απόλυτη εντιμότητα.
Αυτό που ως ένα βαθμό με ξενίζει, είναι ότι στο νέο αφήγημα προτιμούν να αυτοπροσδιορίζονται ως ανίκανοι.
"Ανίκανοι, πλην τίμιοι."
Δ.Α.
Add comment
Comments