Οι Έλληνες αγρότες έχουν εισπράξει από την Ε.Ε. διαχρονικά €180 δις. Σχεδόν ένα ΑΕΠ. Μισό δημόσιο χρέος. Όσα δάνεια έχει λάβει το Ελληνικό κράτος από συστάσεώς του, το ήμισυ ενός τέτοιου ποσού, το έχουν λάβει οι αγρότες ως επιδοτήσεις. Μα κάποιοι έλαβαν ποσά που δεν τα άξιζαν. Αυτό είναι το λιγότερο. Όπου υπάρχει πολύ μέλι, υπάρχουν και πολλά δάχτυλα που θέλουν να το γλύψουν. Δεν το μάθατε από μένα.
Ποιο είναι όμως το ζήτημα; Το ζήτημα είναι ότι σήμερα οι αγρότες λένε πως δεν έχουν μέλλον, δεν υπάρχει στρατηγική στον πρωτογενή τομέα, δεν στηρίζεται η διατροφική επάρκεια και άλλα γενικόλογα και αόριστα αλλά αρκούντως συγκινητικά. Το ερώτημα όμως παραμένει: Τα €180 δις τι έγιναν; Πως διαμόρφωσαν ένα νέο σύγχρονο τοπίο στην αγροτική παραγωγή; Πως μεταφράστηκαν σε επενδύσεις εκσυγχρονισμού; Γιατί έχουμε μείνει τόσο πίσω σε σχέση με τους αγρότες του Δυτικού κόσμου ή/και του Ισραήλ;
Και τι ζητάνε σήμερα οι αγρότες; Νέες επιδοτήσεις. Στο πετρέλαιο, στην ενέργεια, στην τιμή πώλησης, παράλληλα με τα €3,5 δις που παίρνουν από την Ε.Ε. Μα τόσα χρόνια επιδοτήσεις λαμβάνουν και μηδέν εις το πηλίκο. Τι μας διαβεβαιώνει σήμερα, ότι αν εμείς οι λοιποί φορολογούμενοι δώσουμε από την τσέπη μας νέες επιδοτήσεις, δεν θα πάνε και αυτές στον κουβά;
Και τι μας διασφαλίζει ότι - αν όχι του χρόνου κιόλας - σε λίγα χρόνια από σήμερα, δεν θα έρθουν πάλι οι αγρότες να ζητήσουν νέες επιδοτήσεις, παράλληλα με αυτές της Ε.Ε. και παράλληλα με αυτές που θα τους δώσουμε φέτος; Να επιδοτήσουμε την επιδότηση δηλαδή. Για τη διατροφική επάρκεια. Πάντα.
Μα δεν πρέπει το κράτος, - δηλαδή εμείς οι φορολογούμενοι για να μην ξεχνιόμαστε - να ενισχύσουμε κάποιους οικονομικούς τομείς για να έχουν δυναμική ανάπτυξης; Να επενδύσουμε πχ στο μέλλον του αγροτικού τομέα. Πρώτον να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει επένδυση. Επένδυση δεν σημαίνει δανεικά και αγύριστα. Επένδυση σημαίνει δίνω 5 σήμερα, γιατί αύριο τα 5 θα γίνουν 10. Όχι 3, ούτε 2. Επενδύω στον αγροτικό τομέα γιατί σε κάποια χρόνια, θα προσφέρει στην οικονομία, άρα σε όλους μας, πολλαπλάσια από όσα προσφέρει σήμερα. Με τα €180 δις, πόσα παραπάνω προσφέρει σήμερα ο αγροτικός τομέας;
Τι θα μπορούσε να είναι όμως μια επένδυση; Να τους αγοράσουμε κι άλλα τρακτέρ; Όχι, γκώσαμε. Ας δώσουμε ένα ενδεικτικό παράδειγμα.
Υπάρχει ένας συνεταιρισμός στην Ελλάδα υγιής και κερδοφόρος (και όμως υπάρχει). Είναι ο συνεταιρισμός μαστιχοπαραγωγών Χίου. Ο συνεταιρισμός έφτιαξε μια εταιρεία με το όνομα Mediterra. Η εταιρεία αυτή με τη σειρά της έφτιαξε τα Mastihashops. Θα τα ξέρετε. Ποιος ο στόχος; Πουλώντας μαστίχα χύδην, παίρνεις μια τιμή. Αν τη μαστίχα τη βάλεις σε προϊόντα προστιθέμενης αξίας (από λικέρ μέχρι καλλυντικά και φάρμακα), η τιμή αυτή πολλαπλασιάζεται. Το κέρδος για τους αγρότες/μαστιχοπαραγωγούς είναι σημαντικό. Αυξάνεται πολύ το εισόδημά τους.
Η Mediterra εκτός από εμβληματικά καταστήματα, όπως στο αεροδρόμιο και την Πανεπιστημίου, έχει κατά καιρούς ανοίξει καταστήματα στο εξωτερικό. Στο Ντουμπάϊ, στην Τζέντα, στη Ν. Υόρκη, στη Ντόχα, στο Quartier latin στο Παρίσι (αφού έκανε παρουσίαση στα Galeries Lafayette) και σε άλλους προορισμούς.
Καλά πάνε σε γενικές γραμμές τα καταστήματα, όμως. Υπάρχει ένα όμως. Θα μπορούσαν να πάνε απείρως καλύτερα. Τι τα εμποδίζει; Η έλλειψη γνώσης του κοινού/στόχος. Εμείς γνωρίζουμε τις είναι η μαστίχα, οι Γάλλοι πχ το γνωρίζουν;
Η μαστίχα έχει μύθο και ιστορία. Ο θάμνος που την παράγει (είδος σχίνου), φύεται σχεδόν παντού. Και παντού βγάζει ρετσίνι. Τις ιδιότητες όμως του ρετσινιού που φέρει η μαστίχα, τη δίνουν μόνο οι σχίνοι που είναι φυτεμένοι όχι στη Χίο, μόνο στα νότια χωριά της Χίου. Μόνο αυτό το κομμάτι γης, δίνει στο ρετσίνι αυτές τις αρωματικές και θεραπευτικές ιδιότητες, σε όλον τον πλανήτη. Και αυτό είναι γνωστό εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αλλά δεν είναι γνωστό στο Παρίσι.
Το Ελληνικό κράτος θα μπορούσε πχ να ξοδέψει αρκετά δις για να επιδοτεί τους μαστιχοπαραγωγούς για να έχουν καλύτερο εισόδημα. Θα μπορούσε όμως αυτά τα δις, να τα χρησιμοποιήσει για ένα επικοινωνιακό ντεμαράζ στις χώρες που κάθε φορά ανοίγει ένα Mastihashop, για να εξοικειώσει το κοινό με το μύθο και την ιστορία της μαστίχας. Να μάθουν τι είναι αυτό το μοναδικό και "μαγικό" προϊόν. Το επόμενο βήμα είναι να το αναζητήσουν στην πόλη τους.
Που θα ήταν καλύτερο, ορθότερο και αποδοτικότερο να διαθέσουμε τα χρήματα;
Και δεν είναι μόνο η μαστίχα. Πλήθος Ελληνικών προϊόντων. Το λάδι πχ. Το Ελληνικό λάδι είναι ανύπαρκτο ως Brand στις μεγάλες αλυσίδες του εξωτερικού. Εκεί κυριαρχούν οι Ισπανικές και Ιταλικές μπράντες. Χρειάζονται μεγάλες επενδύσεις που ξεκινούν από την εξασφάλιση καλής θέσης στο ράφι και φτάνουν μέχρι τις διαφημιστικές καμπάνιες και τις προωθητικές ενέργειες μέσα στις αλυσίδες λιανικής. Έχει νόημα να δώσουμε εγγυημένη τιμή στους ελαιοπαραγωγούς, ή με τα χρήματα αυτά να σαρώσουμε επικοινωνιακά τις αγορές πχ της Γερμανίας και της Σουηδίας, έτσιι ώστε να αυξηθεί η τιμή του Ελληνικού ελαιόλαδου, όχι λόγω επιδοτήσεων αλλά λόγω διεισδυτικότητάς του στις αγορές;
Στην πρώτη περίπτωση θα πληρώνουμε εσαεί επιδοτήσεις. Στη δεύτερη οι επενδύσεις θα καταστήσουν τις επιδοτήσεις αχρείαστες και θα προσφέρουν σημαντικό πλούτο στους παραγωγούς και την οικονομία.
Σαν την Κινέζικη παροιμία. Ας σου δώσω ψάρι, θα φας και θα χορτάσεις. Αν σε μάθω να ψαρεύεις, δεν θα πεινάσεις ποτέ ξανά στη ζωή σου.
Γ.Π.
Add comment
Comments