Ο χρόνος έχει ένα κακό. Δεν γυρίζει πίσω. Η εμπειρία του σήμερα, δεν μπορεί να γίνει οδηγός διόρθωσης του χτες. Στην καλύτερη, να σε βοηθήσει να μην επαναλάβεις τα ίδια λάθη στο μέλλον. Όμως στο παρόν, ζεις με τις συνέπειες του χθες. Θες δεν θες.
Το "αν" όμως είναι πάντα ένας πειρασμός. Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκαμε τι θα "γινόταν αν"; Ανώφελη πνευματική άσκηση, όμως ελκυστική. Υπάρχουν περιπτώσεις όμως που τα "αν" δεν είναι και τόσο ανώφελα.
Τι θα γινόταν λοιπόν αν είχαμε αυτογνωσία ως λαός;
Στα τέλη του 2014, μετά από 5 χρόνια δημοσιονομικής σύσφιξης και δραματικής μείωσης του ετήσιου παραγόμενου πλούτου, είχαμε καταφέρει κάτι σημαντικό. Είχαμε ισορροπήσει τα δημοσιονομικά μας ελλείμματα, είχαμε αρχίσει να γράφουμε δειλούς ρυθμούς ανάπτυξης, είχαν επαναπατριστεί αρκετά χρήματα καταθετών στο Ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Όλα αυτά συνηγορούσαν σε μια έξοδο από τα λεγόμενα μνημόνια (αυτό ουσία σήμαινε ότι δεν θα χρειαζόμασταν άλλα δανεικά) και θα μπαίναμε σε μια προληπτική πιστωτική γραμμή, ένα όριο δυνητικής προσφυγής στον δανεισμό, αν και εφόσον.
Αν τότε είχαμε τη στοιχειώδη αυτογνωσία, δεν θα επιλέγαμε να βαρέσουμε τα νταούλια για να χορεύουν οι αγορές και να παρακαλάνε για να μας δανείσουν. Δεν θα ζητάγαμε μια "υπερήφανη διαπραγμάτευση" που οδήγησε στην εκροή €45 δις από τις τράπεζες σε 5 μήνες, και εν τέλει στο κλείσιμό τους.
Δεν θα υπογράφαμε μια νέα δανειακή σύμβαση πολλών δις, δεν θα χάναμε το τρένο της ανάπτυξης που τότε έτρεχε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς σε όλη την ευρωζώνη, δεν θα κουβαλάγαμε σαν εφιάλτη - μέχρι και σήμερα - το ενδεχόμενο βίαιας εξόδου μας από την Ε.Ε. και το ευρώ.
Αν τότε στο Eurogroup στέλναμε έναν Πιερακάκη, και όχι έναν παραφουσκωμένο φασιανό που πήγαινε να πουλήσει φανφάρες, την ώρα που προετοίμαζε στο υπουργείο του παράλληλα νομίσματα και εκτύπωση χαρτονομισμάτων στα τυπογραφεία του λαϊκού λαχείου.
Αν άμεσα στρώναμε έναν οδικό χάρτη επίτευξης των απαιτούμενων πλεονασμάτων, με milestones που θα οδηγούσαν σε σταδιακές αναδιαρθρώσεις στη διάρκεια του χρέους, άρα και στο πραγματικό του μέγεθος σε όρους παρούσης αξίας.
Αν δεν χάναμε 6 μήνες ταξιδιών πέρα δώθε, για ανούσιες συζητήσεις άνευ αντικειμένου, ουσίας και στόχου, για να καταλήξουμε σε αδιέξοδο που πήγε να "επιλυθεί" με ένα δημοψήφισμα/έγκλημα καθοσίωσεως, και ένα βήμα πριν το πέταγμά μας στα σκουπίδια της ιστορίας.
Αν είχαμε μια κανονική κυβέρνηση, με κανονικούς υπουργούς, χωρίς Πολάκηδες, Λαφαζάνηδες που ετοίμαζαν ντου στο νομισματοκοπείο, χωρίς Χαικάληδες, Τέρενς Κουίκ , Κοτζιάδες, Καμμένους, Παπαγγελόπουλους και Παππάδες.
Αν είχαμε την εθνική αυτογνωσία να αναγνωρίσουμε τα πραγματικά λάθη του παρελθόντος και τις δικές μας ευθύνες σε αυτά, να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα χωρίς να αγοράζουμε σαν ιθαγενείς χαντρούλες από πλανόδιους σκτιτζήδες, αν η χρεοκοπία ήταν ευκαιρία ενδοσκόπησης και αυτοκριτικής και όχι μετάθεσης ευθυνών στον Σώρος και στη "συντηρητική νομενκλατούρα της Ευρώπης", αν, αν, αν...
Σήμερα δεν θα συζητάγαμε τι έχουμε εμείς να κερδίσουμε από την επενδυτική βαθμίδα, τη μείωση του χρέους, τους επαίνους της διεθνούς κοινότητας, της εκλογής του Πιερακάκη.
Γιατί θα το είχαμε ήδη κερδίσει.
Add comment
Comments