Εχθές, χιλιάδες συμπολίτες μας υπέστησαν μια ανείπωτη ταλαιπωρία επειδή απλά ήθελαν να γυρίσουν σπίτι τους. Μια απόσταση 4 ωρών (Αθήνα - Θεσσαλονίκη), αναγκάστηκαν να την κάνουν σε 11 και 12 ώρες, εγκλωβισμένοι μέσα στα αυτοκίνητά του, αναμένοντας σε ατελείωτες ουρές για να καταφέρουν να περάσουν κάποτε από τη μία λωρίδα που αποφάσισαν να τους προσφέρουν οι αγρότες, οι οποίοι είχαν ανάψει τις φωτίτσες τους, έπιναν τα τσιπουράκια τους, ακούγανε τα αρκουδιάρικα λαϊκά τους μέσα στα τσαντήρια που είχαν στήσει.
Ήμουν και εγώ εκεί στα βασανιστήρια της ΕΑΤ ΕΣΑ, προσπαθώντας η δυστυχής να ηρεμήσω κάπως τα παιδιά, να βρω εναλλακτικές διαδρομές στο GPS (μέσα από βουνά και λαγκάδια), να ζητώ από τα δίπλα αυτοκίνητα λίγο νερό, να σκέφτομαι ότι αν συμβεί σε κάποιον κάτι έκτακτο αναφορικά με την υγεία του, θα ήταν τεχνικά και πρακτικά αδύνατο να καταφέρει να φτάσει εγκαίρως σε μια υγειονομική μονάδα. Ελεύθεροι πολιορκημένοι.
Θα πει κάποιος ότι όταν μια επαγγελματική ομάδα απεργεί ή εν γένει κινητοποιείται, περνάει και ένας βαθμός ταλαιπωρίας και στο κοινωνικό σύνολο. Απεργούν οι εργαζόμενοι στο μετρό; Δυσκολεύεσαι να πας στη δουλειά σου. Απεργούν πχ όλοι οι εργαζόμενοι στις γαλακτοβιομηχανίες; Δεν βρίσκεις εύκολα γάλα στα supermarkets.
Εδώ υπάρχει όμως μια διαφορά. Αν απεργήσουν όλοι οι εργαζόμενοι σε έναν κλάδο, ναι, η κοινωνία θα υποστεί κάποιου είδους ταλαιπωρία. Όμως όσοι αποφασίσουν να διεκδικήσουν κάτι, θα υποστούν και αυτοί τη ζημιά τους. Αν δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι που απολαμβάνουν τη νιρβάνα της νομιμότητας, μπορεί ακόμα και η θέση εργασίας τους να κινδυνέψει. Σε κάθε περίπτωση θα χάσουν το μεροκάματό τους, όσο απεργούν, μεροκάματο που πιθανότατα τους είναι και αναγκαίο.
Και εδώ έρχεται το μέγιστο ερώτημα. Καλά εμείς ταλαιπωρούμαστε, οι αγρότες τις ακριβώς χάνουν; Τι ρισκάρουν; Πάντα οι κινητοποιήσεις γίνονται χειμώνα, που δεν υπάρχουν αγροτικές εργασίες και εναλλακτικά θα ήταν στο καφενέ. Όταν θα χρειαστεί να σπείρουν, θα επιστρέψουν στα χωράφια. Ουδείς πρόκειται να τους απολύσει, κανένα μεροκάματο δεν χάνεται, και όλο και κάτι θα τσιμπήσουν δια του εκβιασμού τους προς την κοινωνία.
Ένας "αγώνας" τζάμπα. Χωρίς κόστος. Με μετακύλιση του συνολικού κόστους στους εκβιαζόμενους. Εμείς που δεν απεργούμε, δεν κινητοποιούμαστε, δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα, αντιθέτως εμείς είμαστε που στο τέλος θα πληρώσουμε από την τσέπη μας και όλον τον λογαριασμό, εμείς τραβάμε και όλον τον Γολγοθά.
"Τζάμπα" αγώνας όπως και "τζάμπα" αιτήματα. Γιατί τι άλλο εκτός από "τζάμπα" είναι το βασικό αίτημα της ελάχιστης εγγυημένης τιμής πώλησης; Δεν έχει σημασία αν θα το παλέψω, αν θα επενδύσω, αν θα καινοτομήσω, αν θα κάνω τις επιδοτήσεις drones για ακρίβεια στο ψέκασμα της σοδειάς ή BMW, εσύ κοινωνία θα πρέπει να με πληρώνεις για να βγάζω ικανοποιητικό κέρδος. Τζάμπα. Και αν δεν το κάνεις θα κινητοποιηθώ χωρίς να ταλαιπωρηθώ ούτε δευτερόλεπτο. Όλη η ταλαιπωρία δική σου. Μόνο για εσένα δεν υπάρχει το τζάμπα.
Μόνο εμείς τζαμπατζήδες.
Add comment
Comments