Η τηλεόραση ανήκει στις τέχνες; Πριν λίγες μόνο δεκαετίες, και μόνο η αναφορά αυτής της ερώτησης θα προκαλούσε κύμα αποδοκιμασιών.
Η τηλεόραση ήταν ένα λαϊκό μέσο καθημερινής, χαλαρωτικής, ανάλαφρης και επιφανειακής διασκέδασης. Δεν αποσκοπούσε στην ψυχαγωγία. Και τι διαφορά έχει η διασκέδαση από την ψυχαγωγία; Η ψυχαγωγία, "άγει" την ψυχή μας, την ανεβάζει.
Η διασκέδαση από την άλλη, προέρχεται από το αρχαίο ρήμα διασκεδάννυμι, που σημαίνει "διασκορπίζω", "διαλύω", "εξανεμίζω", και σχηματίζεται από το πρόθημα "δια-" (που σημαίνει "διαμέσου", "πλήρως") και το ρήμα "σκεδάζω".
Κατ' επέκταση, η έννοια "διασκορπίζω την πίεση" οδηγεί στη σύγχρονη σημασία του να χαλαρώνει κανείς, να διασκεδάζει και να ξεχνά τις έγνοιες.
Και τίθεται το εύλογο ερώτημα: η περσινή σειρά του Netflix "Adolescence", μας χαλάρωσε, μας έκανε να ξεχάσουμε για λίγο τις καθημερινές μας έγνοιες ή ανέβασε τις ψυχές μας; Σκηνοθετικοί πειραματισμοί τύπου "μονοπλάνο" ταιριάζουν στην τέχνη ή στο λαϊκό θέαμα;
Οι πλατφόρμες με την παγκόσμια εξάπλωσή τους και τα εκατοντάδες εκατομμύρια των συνδρομητών, έχουν πλέον τους πόρους να ξεφύγουν - όχι πάντα - από τα όρια ενός λαϊκού και φθηνού περιεχομένου. Σημαντικοί σεναριογράφοι, σκηνοθέτες (πχ Τιμ Μπάρτον, Πάολο Σορεντίνο) και ηθοποιοί (πχ Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Κέβιν Κόστνερ), δέχονται να αφήσουν - για λίγο; - τα κινηματογραφικά πλατώ, και να γίνουν μέρος αυτής της "επανάστασης" του τηλεοπτικού content.
Η θαυμαστή κα Μέιζελ (Marvellous Mrs Maisel), δεν είναι μια καινούργια σειρά, απλά μόλις εγώ την τελείωσα στο prime video της Amazon.
Πρόκειται για μια δημιουργία της Amy Sherman-Palladino (που υπογράφει και το σενάριο σε πολλά επεισόδια).
Η σειρά τοποθετείται στη Ν. Υόρκη, στα τέλη των 50's - αρχές 60's. Το κλίμα της εποχής αποτυπώνεται με έναν εξαιρετικό τρόπο, σαν αύρα διατρέχει κάθε σκηνή, κάθε εικόνα, κάθε διάλογο.
Και μιας και η υπόθεση εστιάζεται στο "Μεγάλο μήλο", η έμπνευση της σκηνοθετικής προσέγγισης δεν μπορούσε παρά να ληφθεί από αυτόν που την εικονοποίησε καλύτερα από τον καθένα, τον Woody Allen.
Ρυθμός γρήγορος αλλά όχι εξουθενωτικός, διάλογοι με μουσικά προσεγμένο ρυθμό, ατάκες συνεχόμενες ενός ξεχωριστού πνευματώδους χιούμορ, αφήγηση υπό τους συνεχείς ρυθμούς μιας ανελέητα γοητευτικής jazz, και εικόνες εναλλασσόμενες μιας Ν. Υόρκης που παλεύει να ξεπεράσει τον πουριτανισμό και τα στερεότυπά της.
Η "κα Μέιζελ", μέσα σε αυτό τον καμβά, ξυπνάει από τον συντηρητικό λήθαργο της προσχεδιασμένης ζωής μιας αστής Νεουρκέζας Εβραιοπούλας και προσπαθεί να βρει τον εαυτό της μέσα από συνεχόμενες βίαιες συγκρούσεις με τα "πρότυπα".
Δίπλα της, όλοι κάνουν τις μικρές "επαναστάσεις" τους. Οι γονείς, ο πρώην σύζυγος, τα πρώην πεθερικά, η κολλητή φίλη. Ο κόσμος αλλάζει για όλους μέσα σε μια πόλη που ποτέ δεν κοιμάται, τραγουδάει jazz, τρέχει ασταμάτητα προς το μέλλον, με πισωγυρίσματα, λογοκρισίες, αυτοκριτικές, χωρίς όμως σταματημό για ανάσα, με τον λογαριασμό να βγαίνει στο τέλος, με τις χρεώσεις του και τις πιστώσεις του.
Το δίδυμο Rachel Brosnahan και Alex Borstein, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, ενώ κάθε σεζόν προσθέτει δεν αφαιρεί από την απόλαυση. Την "κοιλιά" στα σήριαλ - ξεχάστε την.
Αν και όλοι ανταποκρίνονται στον απόλυτο βαθμό στις απαιτήσεις του ρόλου τους, ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε στον Tony Shalhoub, που δούλεψε τον δικό του ρόλο με εκπληκτική μαεστρία, αναδεικνύοντας ατέλειωτες πτυχές ποικιλίας στον χαρακτήρα.
Είναι η τηλεόραση λοιπόν κομμάτι της τέχνης;
Όταν δίνει βήμα έκφρασης στην οποία Mrs Maisel, ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια που της έθεσαν οι πρώτοι δημιουργοί της.
Ε.Μ.
Add comment
Comments