Αυστραλία, Καναδάς και Η.Β. αναγνώρισαν το κράτος της Παλαιστίνης στα σύνορα του 1967. Γαλλία και Σ. Αραβία ήταν οι χώρες που πρωταγωνίστησαν σε αυτήν την εξέλιξη, διοργάνωσαν μια συνάντηση στη Ν. Υόρκη στα πλαίσια της Γ.Σ. του ΟΗΕ, και πέτυχαν να προχωρήσουν στην αναγνώριση συνολικά περισσότερες από 100 χώρες περιλαμβανομένου και του Μονακό.
Το αφελές ερώτημα βεβαίως έχει να κάνει με το γιατί τώρα; Η απάντηση σχετίζεται με τις ενέργειες του Ισραήλ στη Γάζα και τις σχεδιαζόμενες ενέργειες στη Δυτική όχθη (Ιουδαία και Σαμάρεια). Μόνο που οι ενέργειες του Ισραήλ, όσο και να επιθυμούμε να τις καταδικάσουμε, όσο ακόμα και αν τις θεωρούμε υπερβολικές στην έκταση που έχουν λάβει, ήρθαν ως απάντηση στην7η Οκτωβρίου και στις σφαγές από τους Παλαιστίνιους της Χαμάς. Αν δεν υπήρχε η 7η Οκτωβρίου, θα συζητάγαμε σήμερα; Όχι πάντως με αυτούς τους όρους.
Μια αναγνώριση στα πλαίσια των συμβάντων των τελευταίων 2 ετών, επί της ουσίας δικαιώνει τη στρατηγική της Χαμάς. Επιτέθηκε, βίασε, έσφαξε, πήρε ομήρους, προκάλεσε τη βίαιη αντίδραση του Ισραήλ και μέσω αυτής πέτυχε την αναγνώριση από μεγάλο αριθμό χωρών. Όποιος επιθυμεί στο μελλον να πετύχει κάτι ανάλογο, ας ξεκινήσει με μία σφαγή. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλει να δώσει η διεθνής κοινότητα;
Μάλιστα στην αρχή, η αναγνώριση έγινε άνευ ουσιαστικών όρων. Ούτε καν την απελευθέρωση των ομήρων. Κάπως το κατάλαβε ο Μακρόν και κάτι ψέλλισε. Έτσι όμως το έκανε χειρότερο. Επί της ουσίας η αναγνώριση προσομοιάζει με λύτρα σε απαγωγέα. Σου απαγάγω τα παιδιά σου και μου δίνεις αυτό που θέλω με την προϋπόθεση να τα απελευθερώσω. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλει να δώσει η διεθνής κοινότητα;
Η αίσθησή μου είναι ότι κάποιες χώρες της Δύσης, μπερδεύουν τα εσωτερικά τους πολιτικά αδιέξοδα με κρίσιμα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Ο Μακρόν βιώνει την απόλυτη πολιτική καταιγίδα, ο Στάρμερ έχει το μισό ποσοστό από τον Φάρατζ στις δημοσκοπήσεις και κάνουν μια επίθεση "προς τα μπρος" αλλάζοντας την ατζέντα. Μόνο που εδώ δεν συζητάμε για 3-4 φοροελαφρύνσεις και τον ΦΠΑ στο αγροτικό πετρέλαιο, μιλάμε για τη στρατηγική κατεύθυνση ενός ολόκληρου κόσμου και ενός ολόκληρου πολιτισμού. Της Δύσης.
Το ανέξοδο της πρωτοβουλίας έχει να κάνει κυρίως με το δια ταύτα. Ωραία, αναγνωρίστηκε το κράτος της Παλαιστίνης. Στα σύνορα του 1967, ακόμα καλύτερα να πάμε και στο 1948. Μετά; Τι έχει μετά; Φτιάχτηκε το κράτος, εκλέχτηκε κυβέρνηση, μπήκαν συρματοπλέγματα στα σύνορα και συμμετέχει στους ολυμπιακούς αγώνες; Πως εφαρμόζεται αυτή η απόφαση υπό το βάρος της διαφωνίας του Ισραήλ; Θα στείλουν τα κράτη αυτά αεροπλανοφόρα για να την επιβάλλουν με τα όπλα; Θα κρατήσουν την αναπνοή τους μέχρι να συμφωνήσει το Ισραήλ; Θα κάνουν απεργία πείνας στην πλατεία Συντάγματος;
Πάντα υπάρχει και ένα δια ταύτα και λυπάμαι αλλά αυτό δεν το βλέπω πουθενά. Και το Ισραήλ δεν θα πει "βεβαίως ό,τι πείτε", έχοντας τη συμμαχία των ΗΠΑ, επειδή του το ζήτησε και το Μονακό. Αλλά και αν αποφάσιζαν να την επιβάλλουν με τα όπλα (αστείο και να το αναφέρουμε), η Δύση θα επιτίθετο στο μοναδικό της προκεχωρημένο φυλάκιο στη Μέση Ανατολή δίπλα στο Ισλάμ; Υπάρχουν λιγότερο επώδυνοι τρόποι να αυτοκτονήσει κανείς.
Εμείς τι κάνουμε; Πρώτον να συμφωνήσουμε ότι δεν είμαστε Μονακό, ούτε Λουξεμβούργο. Για μας η Μέση Ανατολή δεν είναι κάπου μακριά όπου κάποιοι σκοτώνονται εδώ και δεκαετίες και άκρη δεν βρίσκουν. Δεν είναι μια σειρά στο Neflix με 7 σεζόν. Είναι η γειτονιά μας. Και αυτό αλλάζει τα κόζια.
Για το Μονακό το Ισραήλ είναι μια χώρα στον χάρτη. Για μας είναι ο μοναδικός μας στρατηγικός σύμμαχος σε ολόκληρη την περιοχή. Σύμμαχος αμυντικός, ενεργειακός, οικονομικός. Και αντιμετωπίζουμε και την ίδια απειλή: την Τουρκία, και ακόμα και έτσι να το δούμε, ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου.
Εμείς από αυτό το ανώφελο, αδιέξοδο και ανιστόρητο πανηγυράκι οφείλουμε να απέχουμε.
Μ.Κ.
Add comment
Comments