Οι στενοί δεσμοί της χώρας με τον δυτικό κόσμο και κυρίως με τις ΗΠΑ έρχονται από μακριά και φαίνεται ότι θα πάνε και μακριά. Μην ξεχνάμε τη σημαντική συμβολή της μακρινής αυτής χώρας στην προσπάθεια παραμονής μας στον Ελεύθερο κόσμο κατά τον εμφύλιο πόλεμο, τη σημαντική συμβολή της στην ανοικοδόμηση των ερειπίων μας, μέσω του σχεδίου Μάρσαλ, τη σταθερή και γόνιμη υποστήριξή της σε πολλά κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε, παρά το ότι οφείλει πάντα να ισορροπεί ανάμεσα σε 2 συμμάχους της, εμάς και την Τουρκία.
Οι πρόσφατες συμφωνίες συνιστούν μια αναβάθμιση της χώρας σε διεθνές επίπεδο. Μια πράγματι απροσδόκητη για όλους μας "αλλαγή πίστας" για τη χώρα, που είναι μια win-win κατάσταση για αμφότερα τα μέρη, η επιλογή όμως της Ελλάδας είναι προφανώς αποτέλεσμα μεθοδευμένης επαγγελματικής προσέγγισης στο παρασκήνιο για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Και μπράβο σε όσους συμμετείχαν σε αυτή την επιτυχία.
Εχθές σημειώσαμε ότι αυτό αποτελεί και επιβράβευση της σταθερής, διαχρονικής και συνεπούς θέσης μας στον δυτικό κόσμο και τα συμφέροντά του, χωρίς - ακούγοντας τις διάφορες σειρήνες - να παίζουμε διάφορα "παιχνιδάκια πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής", σαν αυτά που αρέσκεται να επιδίδεται π.χ. η Άγκυρα.
Ναι σήμερα, η μεγάλη μάχη, που θα συντροφεύσει τις επόμενες δεκαετίες, είναι η μάχη μεταξύ ΗΠΑ - Δυτικού κόσμου και Κίνας, μια μάχη που έχει προς το παρόν αποκλειστικά οικονομικό χαρακτήρα. Και θεωρώ προφανές ότι σε αυτή τη μάχη, δεν έχουμε πολλές εναλλακτικές στην επιλογή στρατοπέδου.
Στα πλαίσια αυτά, δεχόμαστε πίεση από τις ΗΠΑ για τον Πειραιά. Οι ΗΠΑ θέλουν να διώξουν την Κίνα από όλα τα στρατηγικά σημεία στην Ευρώπη όπου έχει βάλει "ποδαράκι" για να τα χρησιμοποιεί ως κόμβους εξυπηρέτησης των δικών της συμφερόντων κυρίως και των συμφερόντων των δικών της εταιρειών, που αποτελούν ανταγωνιστικό εφιάλτη για τις Ευρωπαϊκές - και όχι μόνο - επιχειρήσεις.
Για τις ΗΠΑ - και για την αλλοπρόσαλλή "λογική" Τραμπ - είναι απλό. Διώξτε τους Κινέζους από το λιμάνι. Κάτι σαν την τρίχα από το ζυμάρι.
Να σημειώσουμε ότι όταν η Ελλάδα αποφάσισε να περάσει το λιμάνι στην ιδιωτική πρωτοβουλία, κάτι που αποδείχτηκε εξαιρετική ως επιλογή (και πως και να μην ήταν), όλοι όσοι σήμερα κόπτονταν για την οικονομική επέλαση της Κίνας, αγρόν ηγόραζαν. Μη σκεπτόμενοι στρατηγικά και μακροπρόθεσμα, δεν επέδειξαν κανένα ουσία ενδιαφέρον, άφησαν την Κίνα να αλωνίζει και τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν. Εμείς όμως τι φταίμε; Αν δεν μπορούν να χωρίσουν 2 γαϊδάρων άχυρα, αν έχουν τόσο κοντόφθαλμη λογική, αν σκέπτονται πάντα με κριτήριο "ας το αντιμετωπίσει ο επόμενος", εμείς ως χώρα δεν μπορούσαμε να τους περιμένουμε. Οι Κινέζοι ήρθαν, στους Κινέζους το δώσαμε, και δεν χάσαμε, κερδίσαμε.
Σήμερα τι ακριβώς μας ζητάνε; Να γίνουμε ένα κράτος οπερέτα. Που αθετεί συμφωνίες, που αδιαφορεί για ό,τι έχει υπογράψει, που λέει και ξελέει, που ουδείς δύναται να το εμπιστευτεί.
Να μετατραπούμε σε μια σοβιετία κουτσαβάκηδων.
Μια σοβιετία που μπορεί ανά πάσα στιγμή να αμφισβητήσει και νόμους και θεσμούς και ατομικά δικαιώματα και ιδιοκτησίες, και να απλώσει το χέρι της και να αρπάξει άνευ αιδούς. Αυτό απλά δεν γίνεται να "παίζει."
Η Ελλάδα είναι κράτος δικαίου, έχει κανόνες, θεσμούς, συνέχεια και είναι μέλος μιας μεγάλης Ένωσης σοβαρών χωρών.
Αυτό δεν θυσιάζεται στον βωμό έστω και μιας διαχρονικής συμμαχίας, ακόμα και ενός σημαντικού συμφέροντος.
Γιατί θα υποσκάψει στον μέγιστο βαθμό την εμπιστοσύνη όλου του πλανήτη στο κράτος μας, που ξαναχτίζουμε λιθαράκι - λιθαράκι τα τελευταία χρόνια, και θα υποσκάψει ακόμα και την εμπιστοσύνη των ίδιων των πολιτών της χώρας προς το κράτος τους.
Κανείς και ποτέ δεν εμπιστεύτηκε ένα κουτσαβάκι.
Δ.Α.
Add comment
Comments