Ο γιος του Μάνου Χατζιδάκι απαγόρευσε να γίνει χρήση της μουσικής του πατέρα του σε μια συναυλία της Μποφίλιου και του Χαρούλη. Και εξεγέρθηκαν πολλοί και όχι με κριτήριο την τέχνη. Η κα Μποφίλιου είναι αριστερή και για οτιδήποτε θα έχει την υποστήριξή τους. Ακόμα και αν πει ντουέτο με τον Λευτέρη Πανταζή το "το πε, το πε, ο παπαγάλος."
Και βέβαια περιγράφεται ως "θετός γιος του Μάνου," προκειμένου να υποτιμηθεί η σχέση του με τον μεγάλο συνθέτη, λες και το θετό παιδί, είναι λιγότερο παιδί.
Γιατί πήρε αυτή την απόφαση ο γιος του Μάνου; Έχοντας εικόνα της γενικότερης στάσης του Χατζιδάκι, ο λόγος έχει να κάνει με οδηγίες που είχε λάβει από τον πατέρα του. Ο Μάνος ήταν αυτός που πέταξε το όσκαρ του στα σκουπίδια. Ήταν αυτός που από τα ορχηστρικά του "Χαμόγελου της Τζοκόντα", μόνο στο "χορός με τη σκιά μου" δέχτηκε να μπουν στίχοι, γιατί στα άλλα δεν θεωρούσε όσους στίχους του προτάθηκαν, αισθητικά κατάλληλους.
Ήταν αυτός που τη δεκαετία του '60, έδινε συναυλίες στην Ελληνική περιφέρεια, παρουσιάζοντας και έργα των Μάλερ και Σμέτανα, με αποτέλεσμα να απογοητεύονται οι θεατές που πήγαιναν να ακούσουν το "τράβα μπρος" και το "έχω ένα μυστικό."
Και προφανώς είχε αλλεργία σε κάθε τι το στρατευμένο και η Μποφίλιου είναι η προσωποποίηση του στρατευμένου.
Το ερώτημα όμως είναι σε ποιον ανήκει η καλλιτεχνική δημιουργία; Και ας φύγουμε από το νομικό πλαίσιο, γιατί και αυτό ξεθωριάζει με το πέρασμα των χρόνων. Ποιος κληρονόμος μπορεί σήμερα να αποφασίζει για το πού και το πως θα παρουσιαστούν τα έργα του Μότσαρτ;
Όσο και αν ο γιος του Χατζιδάκι (ο γιος, όχι ο θετός γιος επαίσχυντοι!!!), προστατεύει τις αξεπέραστες δημιουργίες του πατέρα του, με τη μορφή που ο ίδιος ο πατέρας του θα ήθελε, αυτή η προστασία όμως έχει ημερομηνία λήξης.
Από ένα χρονικό σημείο και ύστερα, παύει η πνευματική κληρονομιά να ανήκει σε έναν, και γίνεται κοινό κτήμα της κοινωνίας, της παγκόσμιας κοινότητας. Ανήκει ταυτόχρονα σε όλους και σε κανένα. Χωρίς νομικές συνθετότητες, πότε ξεκινά αυτό το χρονικό σημείο;
Για πολλούς εκκινεί την ίδια στιγμή που αποχωρίζεται τον νου του δημιουργού, αποτυπώνεται σε ένα χαρτί και λίγο αργότερα παίρνει μορφή και σχήμα, έτοιμο να ταξιδέψει στις ψυχές όλων. Εκείνο το χρονικό σημείο της αποκοπής, είναι το σημείο που παύει να του ανήκει - όχι με όρους οικονομικούς - αλλά με όρους αμιγώς πνευματικούς.
Υπό αυτό το πρίσμα, είναι σεβαστή η επιθυμία του γιου του Μάνου, που είναι και επιθυμία του ίδιου του Μάνου, όμως είναι και εννοιολογικά αμφισβητήσιμη και χρονικά πεπερασμένη, άρα και ουσία ατελέσφορη.
Η μοίρα ενός έργου διαχωρίζεται από τη μοίρα του δημιουργού, άρα και από τις επιθυμίες του ως προς την αντιμετώπισή του.
Ο γιος του Μάνου, προφανώς οφείλει να αγνοήσει - και σίγουρα το κάνει - το μπούλινγκ που δέχεται από τους "προοδευτικούς" νταήδες, θα πρέπει όμως σταδιακά να συμβιβαστεί και με μια ανεπίστρεπτα πραγματικότητα.
Μ.Κ.
Add comment
Comments