Το 1959 πρέπει να ήταν μια από τις σπουδαιότερες, πιο θρυλικές χρονιές στην ιστορία της Jazz. Ήταν η χρονιά που μας χάρισε τρία από τα σπουδαιότερα, πιο καινοτόμα Jazz άλμπουμ που άλλαξαν οριστικά την πορεία της σύγχρονης Jazz και την έβγαλαν από το κέλυφος bebop/hard bop της, και αυτά τα άλμπουμ ήταν το κλασικό modal jazz "Kind of Blue" του Miles Davis, το πρώιμο κλασικό free jazz "The Shape of Jazz to Come" του Ornette Coleman και το αταξινόμητο "Time Out" του Dave Brubeck. Το Time Out ξεκινάει με μια όμορφα τολμηρή και εξερευνητική νότα με το Blue Rondo a la Turk, το διάσημο κλασικό Jazz πειραματισμού με την υπογραφή του χρόνου που θα σας δώσει μια έκρηξη συναισθητικών οραμάτων συνθετικής κυβιστικής τέχνης, όπως αυτή που απεικονίζεται στο εμβληματικό εξώφυλλο τού άλμπουμ.
Το Turk ακολουθείται από το πολύ πιο ήρεμο και νυχτερινά λυρικό και πλούσιο Strange Meadowlark, πριν επιστρέψει στον πειραματισμό με την χαρακτηριστική πέμπτη σκηνή, η οποία λίγο πολύ ακούγεται σαν το soundtrack μιας σκηνής ταινίας γεμάτης σκανταλιές και τεχνάσματα σε ένα γραφείο. Η δεύτερη πλευρά ξεκινάει όμορφα με το Three to get Ready, το οποίο, όπως και οι προκάτοχοί του, έχει επίσης μια βαθιά κινηματογραφική αίσθηση, καθώς μοιάζει με το soundtrack μιας σκηνής ταινίας όπου κάποιος ετοιμάζεται για μια βραδινή έξοδο σε μια επίσημη εκδήλωση, όπως μια γαμήλια δεξίωση. Τα Katy's Waltz και Everybody's Jumpin' συνεχίζουν αυτό το θέμα και την αίσθηση και διατηρούν τον πειραματισμό με την χαρακτηριστική χρονομετρία, ενώ το Pick up Sticks συνεχίζει την κινηματογραφική αίσθηση, αλλά, κατά τη γνώμη μου, ο ήχος ακολουθεί ένα πικνίκ στο Σέντραλ Παρκ. Σε όλο το Time Out, ο Dave Brubeck και το κουαρτέτο του είναι σε άριστη φόρμα. Αυτό είναι το αριστούργημά τους και όπως το Kind of Blue, είναι εντελώς διαχρονικό.
Add comment
Comments