Το τάβλι είναι μονόπρακτο θεατρικό έργο του Έλληνα θεατρικού συγγραφέα Δημήτρη Κεχαΐδη, που γράφτηκε το 1971 και παραστάθηκε πρώτη φορά το 1972 από το Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, σε σκηνοθεσία του ίδιου, και με πρωταγωνιστές τους Νικήτα Τσακίρογλου και Γιάννη Μόρτζο.
O Κεχαΐδης είχε γράψει για το έργο του: "...Αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω για τον λαϊκό έλληνα γενικά. Για τις χαρές και τις πίκρες του, για τα προβλήματά του καθώς και την προσπάθειά του να βγει από το κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο. Και πιο πέρα για τη σπαραχτική αισιοδοξία του πως, αν πάρει το δρόμο της πρωτεύουσας ή της ξενιτιάς, θα δημιουργήσει μια καλύτερη ζωή. Για τον Έλληνα που δεν έχει συνειδητοποιήσει την κατάστασή του και τη θέση του μέσα στον κοινωνικό του περίγυρο και προσπαθεί να δώσει λύση στα προβλήματά του με τη «φυγή».."
Το έργο - εμπνευσμένο από μια παρόμοια σκηνή (δυο άνθρωποι που παίζουν τάβλι ένα καλοκαιρινό απόγευμα στο Θησείο) που είδε ο συγγραφέας - είναι μια λαϊκή κωμωδία χαρακτήρων που αναδεικνύει την νοοτροπία του Νεοέλληνα για εύκολο πλουτισμό, νοοτροπία που ο συγγραφέας "προφητικά" διείδε ήδη από την δεκαετία του 1970, καθώς αυτή ξεφεύγει από την σφαίρα της πραγματικότητας και μετατρέπεται σε φαντασίωση.
Το έργο θεωρείται από τα εμβληματικότερα της μεταπολεμικής ελληνικής δραματουργίας, αφού πέτυχε να παρουσιάσει και να καυτηριάσει με τρόπο λιτό αλλά γλαφυρό, την νοοτροπία του Νεοέλλληνα, ανοίγοντας το δρόμο για τους μετέπειτα Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς να ασχοληθούν πάμπολλες φορές με το θέμα αυτό.
Όπως επισημαίνει και ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, πρωταγωνιστής σε μια από τις πρόσφατες παραστάσεις του έργου, "Είναι από τα πιο ενδιαφέροντα έργα και από άποψη χαρακτηριολογίας και από τα πιο σημαντικά μεταπολεμικά έργα του ελληνικού θεάτρου. Γιατί είναι κι ένα έργο που έχει ιδιαίτερο χιούμορ, έχει έντονο το λαϊκό στοιχείο, την αρνητική πλευρά των χαρακτήρων οι οποίοι ταυτόχρονα είναι και λαμόγια, αλλά και συμπαθείς κι έχει και μια πικρή αλήθεια κάτω από το χιούμορ. Νομίζω ότι είναι από τα εμβληματικότερα έργα της νεοελληνικής δραματουργίας".
Το έργο όπως τονίζει ο συγγραφέας του, πρέπει να παίζεται μαζί με το άλλο μονόπρακτό του, "Τη Βέρα" καθώς αποτελούν ένα δίπτυχο, δείχνοντας τις δυο όψεις που παίρνει η τάση της φυγής του Νεοέλληνα από την πραγματικότητα: από τη μια, στο παιχνίδι, Το τάβλι - από την άλλη στην ερωτική κατάκτηση "Η Βέρα".
Συγκεκριμένα, ο θεατρικός κριτικός, Θόδωρος Κρητικός γράφει το 1972, σε κριτική του στην εφημερίδα Ακρόπολις: "Τα δυο μονόπρακτα αποτελούν την ουσιαστικότερη μέχρι σήμερα συμβολή για την δημιουργία οργανικής θεατρικής τέχνης στον τόπο μας. Η τερατολογική ευφορία του κειμένου, η συνειρμική λογική του, η βέβηλη σάτιρα και το πνεύμα της σύγχρονης ασυμβίβαστης αμφισβήτησης που αυτή εκφράζει, η αχαλίνωτη ζωϊκή ενέργεια του διαλόγου και η καραγκιοζίστικη πολλές φορές χυδαιότητά του, κάνουν τα δίδυμα μονόπρακτα του Δημήτρη Κεχαΐδη, έργα πρωτοποριακά για το θέατρό μας - μη την ουσιαστικότερη σημασία της λέξης "πρωτοποριακός".
Υπόθεση του έργου
Δυο συγγενείς εξ αγχιστείας, ο Φώντας και ο Κόλλιας, κάθονται ένα καλοκαιρινό Κυριακάτικο απομεσήμερο στην αυλή του σπιτιού τους στο Θησείο, να παίξουν μια παρτίδα τάβλι. Ο Φώντας, που είναι γαμπρός του Κόλλια, είναι ο τύπος του "αεριτζή", που επειδή θέλει να πετύχει γρήγορα και εύκολα "την καλή", προσπαθεί πάντα να "στήσει" δουλειές, ενώ τα προς το ζήν τα κερδίζει από τα χρήματα των στοιχημάτων που κερδίζει παίζοντας σχεδόν όλη μέρα τάβλι. Ο Κόλλιας από την άλλη, είναι λαχειοπώλης που παντρεύτηκε την αδερφή του Φώντα, την Καλλιόππη, ενώ γράφει τα απομνημονεύματά του από την περίοδο της Κατοχής και της Αντίστασης, που ελπίζει, όταν θα βρει τα χρήματα, να καταφέρει να τα εκδώσει. Κατά την διάρκεια του έργου, ο Φώντας αναλώνεται στην προσπάθεια να πείσει τον Κόλλια να συμμετάσχει στο τελευταίο "μεγάλο σχέδιο" που έχει σκεφτεί.
Add comment
Comments