Ο κινηματογράφος των βιογραφιών δεν είναι κάτι καινούργιο για την τέχνη του κινηματογράφου. Ο κος Σμαραγδης ίσως το παράκανε, εστιάζοντας αποκλειστικά και μονοθεματικά σε αυτές, όμως πρώτος διδάξας υπήρξε το Hollywood. Πλήθος βιογραφιών, σε όλο το εύρος των κοινωνικών δράσεων, από την πολιτική μέχρι τη μουσική.
Σε αυτή δε την τελευταία, τις δεκαετίες 1940 και 1950 έδωσε μεγάλο βάρος θέλοντας να τιμήσει, αλλά κυρίως να γεμίσει τις κινηματογραφικές αίθουσες από κοινό που ήθελε να μάθει τα του βίου των μεγάλων συνθετών, του "big era", της Αμερικάνικης μουσικής και των Musicals.
Έτσι γυρίστηκε το "Rhapsody in blue" του Irving Rapper, με θέμα τη ζωή του ανυπέρβλητου George Gershwin, το "Till the Clouds Roll By" του Richard Whorf για τη ζωή του Jerome Kern, το "The Glenn Miller Story" του Anthony Mann, προφανώς για τον Glen Miller, το "Night and Day" του Michael Curtiz για τον σπουδαίο Cole Porter. Και οι 4 συνιστώνται ανεπιφύλακτα για παρακολούθηση.
Κάποιοι από τους συνθέτες (o Cole Porter και ο Jerome Kern) ήταν εν ζωή όταν γυρίστηκαν οι βιογραφίες τους, ο Glen Miller και ο George Gershwin είχαν πεθάνει μόλις λίγα χρόνια πριν. Άρα ο στόχος των ταινιών αυτών δεν ήταν ακριβώς η απεικόνιση της ζωής τους, απλά η χρήση κάποιων πραγματικών περιστατικών αποτυπωμένων σε έναν καμβά αγιοποίησης, με μπόλικο συναίσθημα και πολλή μουσική. Τη δική τους εξαίρετη μουσική.
Έτσι, οι ταινίες αυτές, αρκετά διασκεδαστικές, ευχάριστες στην παρακολούθηση, γυρισμένες από σπουδαίους σκηνοθέτες και με τη συμμετοχή εξαιρετικών πρωταγωνιστών (πχ Cary Grant, James Stewart, Robert Alda), επί της ουσίας δεν διεκδίκησαν κάποια ιστορική χρησιμότητα, ίσως ούτε και κάποια ιδιαίτερη συμμετοχή στην πραγματικά καλλιτεχνική δημιουργία, απλώς μας διασκέδασαν και αυτό είναι ωφέλιμο αρκετά.
Διαβάστε ακόμα - Σμαραγδής: Ο Τζέιμς Πάρις των εθνικών μας ονειρώξεων
Ουδέποτε ο Michael Curtiz πχ θεώρησε χρήσιμο να μας πει ότι ο Cary Grant με κάποιο μεταφυσικό τρόπο συνδέθηκε ψυχικά με τον Cope Porter για να μπορέσει να ερμηνεύσει τον ρόλο. Άλλωστε, μόνο τον Cole Porter δεν υποδύθηκε.
Δεκαετίες αργότερα, o Irwin Winkle, αποφάσισε να γυρίσει μια νέα ταινία για τον Cole Porter με τον Kevin Kline. Αυτή δεν ήταν αγιογραφία, είχε τη φιλοδοξία να είναι βιογραφία. Και αυτή συνιστάται για παρακολούθηση.
Εδώ, ο Cole Porter, δεν είναι ο γοητευτικός, αρρενωπός, κομψός, άψογος Cary Grant. Είναι αυτό που ήταν. Ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος με πάθος αλλά και με πάθη. Σπουδαίος μουσικός με έντονο ερωτικό πάθος για τους άνδρες αλλά και βαθιά ερωτευμένος με μία γυναίκα. Πάθη με τα οποία πάλεψε, νικήθηκε, το πλήρωσε, έπεσε, ξανασηκώθηκε για να ολοκληρώσει μια τεράστια καριέρα στην πρεμιέρα του "Kiss me Kate" όταν όλοι τον είχαν για ξεγραμμένο. Για να πεθάνει τελικά μόνος, δυστυχισμένος, καταθλιπτικός. Ως άνθρωπος.
Σκεφτείτε ο Curtiz το 1946 να εμφάνιζε τον Porter να αναζητά στις σκοτεινές γωνιές ενός κακόφημου bar την επόμενη ανδρική τυχαία ερωτική του συνεύρεση. Τι σοκ για τους θεατές! Άπατη η ταινία. Λερωμένη η αγιογραφία, γκρεμισμένος ο ναός.
Ο Winkle δεν θέλησε όμως να αγιογραφήσει. Θέλησε να διηγηθεί. Χωρίς αναστολές, συστολές και ταμπού. Χωρίς αγιοστέφανα και συνομιλίες με τα Άγια των Αγίων. Οι άνθρωποι δεν συνομιλούν με τα Θεία, συνομιλούν μόνο με τα πάθη τους.
Γι αυτό προτιμώ την ταινία του Winkle.
Σε μια σκηνή, ο Kline (Cole Porter) πηγαίνει να παρακολουθήσει την ταινία που γυρίστηκε γι’ αυτόν (Night and day) και να την εγκρίνει. Βγαίνοντας λέει στη σύντροφό του "Θα ήθελα να με θυμούνται ως Cary Grant".
Ως ματαιοδοξία το δέχομαι. Όμως είναι προτιμότερο να σε θυμούνται ως Cole Porter.
Add comment
Comments